tabakta yemek bırakmak

çocuklar üzerinde çeşitli baskıların oluşmasına sebebiyet veren olaydır hayır yani yiyemiyorum az koysaydın ozaman diye çocukken sürekli anneme çemkirmeme neden olan şeydir.

hiç yapmadığım eylemdir. tabak biter bende. aç doğdum doymuyorum.

arkadamızda gözü yaşlı pirinç taneleri var onları tabakta bıraktığımız için ağlayan. annelerin çemkirdiği durum.

öteki tarafta arkamızdan kovalamalarına sebep olur. bırakmayın.

her öğün annemin bana yaptığı çekişmeleri şimdi ben yapıyorum. bir fazla lokma girsin çocuğumun boğazından istiyorum ama galiba fazla baskı yapıyorum. özeleştiri başlığı altına da yazsam olurmuş.

tüketim toplumunun olmazsa olmazı. eğer ki artan gıda başka bir yolla değerlendilimeyecekse - ki binbir çabayla üretilen gıda artıkları çok ciddi oranda değerlendirilmeden organik atık haline gelmekte- fevkalade nankörce bir davranıştır.

"yazıktır, günahdır" falan değil benim davam. bu dünyanın gariban memelileri olarak hiç kimsenin yemek artırıp çöpe dökme lüksü olmadığı taraftarıyım.
yiyeceğin kadar al, aldığın kadar ye kimsin lan sen. sinirlendiriyorsunuz insanı.
gerildim bak durduk yere.

o kişi yetişkinse bana itici geliyor. öğrenilebilecek yaşlarda öğrenmiş çocuklarda da bunu sevmem.
bana göre görgü eksikliği.
"yiyeceğin miktarı bilmiyor musun, ne zaman bilmeyi düşünüyorsun?" gibi sözler ederim bazen. üst üste denk gelince asabım bozulur. içeceği ya da yemeği yarım bırakmayı kültür hâline getiren ileri zekalılar var.
yemeğini ya da içeceğini bilinçli bıraktığında zengin ya da havalı olmuyorsun. aptal bir zengin veya havalı göründüğünü sanan itici oluyorsun. parasını ödediğiniz yemek olsa dahi gösterişe giriyorsunuz, ki ne gösteriş anca dediğim gibi görünmenize neden oluyor. aptallık sizin ama kafayı yiyecek raddeye gelen niye ben oluyorum anlamıyorum...

hiç yapmadığım şey. yetişkinlerin tabağında yemek bırakmasını algılayamıyorum. yiyebileceğin kadar yemek al, tabağına aldığını da bitir. bu çok basit bir eylem aslında ama çocuklar için aynı şey geçerli değil çünkü çocuklar, neyi ne kadar yiyebileceklerini yaşlarına göre deneme-yanılma yoluyla öğreniyorlar. ben çocuklarıma yemek koyarken ne kadar yemek istediklerini soruyorum. tabaklarında yemek bırakmamaları gerektiğini biliyorlar ama bazen yemeğe başlamadan ne kadar yiyebileceklerini kestirmeleri zor oluyor çünkü çocuklar, çok sevdikleri yiyecekleri çok fazla yiyecekleri zannına kapılırlar ama yiyemeyebilirler. doyduysanız tüm tabağı bitirmek zorunda değilsiniz, daha sonra ısıtırım yersiniz sorun yok diyorum çünkü doyduktan sonra tabaktakileri yeme zorunluluğu, bence yetişkinlikte yeme bozukluklarının temelini oluşturuyor.

tabakta yemek bırakan kişi sünnetlemek diye bir başlık var, oraya bir baksın isterim.

göz kararı olmayan insan eylemi.

ben yemek yerken masada ne var ne yok tabağıma alırım, tabağım açık büfe gibi olur. tabağa şöyle üstten bir bakarım. tam olarak ne zaman sonra doyacağımı hesaplarım sonra yemeğimi yemeye başlarım. tabak bitince karnım doyar.

bende göz kararı diye bir şey var. mesela ortadan yemek yerken bunu ayarlayamıyorum. ne doyduğumu anlıyorum ne doymadığımı.
belki diğeri benden fazla yedi ya da ben onun hakkını yedim. kimse kimsenin hakkını yemesin yazıktır günahtır.

ezcümle ben tabağımda olanı bitiririm çünkü ben tabak bitince doyuyorum. yanisi hem israf etmiyorum hem karnım doyuyor tavsiye ederim. bereketli bir alışkanlık.

bırakmayın canlarım sonra arkanızdan ağlar.