talassofobi

talasofobi; büyük su kütlelerinden, denizin veya okyanusun devasa boşluğundan korkma ve karadan uzak kalma korkusudur.

talaseminin de akdeniz anemisi olmasıyla kelime kökünün latincede suyla yakınlığını merak ettiğim fobi.

kendimi bildim bileli sahibim bu korkuya. henüz sünnet edilmemiş sarkık pipim halka arz edilecek şekilde cıbıldak cıbıldak sahile oynamam için bırakıldığım yaşlardan beri deniz beni korkutur. deniz korkuma dair hatırladığım ilk anı budur. hala kimse yokken sahile gidip oturduğum zamanlarda denize çok yaklaşamam ve gözlerimi kapatamam. sahile vuran dalgalar tedirgin ettiği için açmak zorunda hissediyorum. kaldı ki kimse yokken denize girmek... peh. açık, derin ve sonsuz suların içine atlamak benim için bir kabustan da öte dehşet vericidir. denize de ancak yakınımda birileri varken girebilirim ama zaten pek sevmem denize girmeyi. tüm yaz boyunca ancak bir ya da iki kez girerim. deniz sadece görebileceğim kadar yakın, içinde olmayacağım kadar uzak olduğunda güzel benim için.

bir travma sonucu bende ortaya çıkmış olan korkudur. lakin sadece büyük denizler değil hafif irice bir su birikintisi bile görsem korkarım.

bu fobiye sahip olanlar kedidir zannımca. tam bir deniz insanı olan ben için fazlasıyla ters...

annemden genetikle aldığımı düşündüğüm korku . ama zanımca annemin fobisi bendende daha ileri seviyede . su birikintisinin bile üzerinden geçemez .herhangi bir atlasta suların dünya üzerinde kapladığı alanın büyüklüğünü görmek bile bizi rahatsız ediyor. titanic'i hala baştan sona izleyip tamamlayamadık . okyanusun özellikle gece çekilen fotoğraflarına bakmak adeta içinde boğuluyormuşum hissi veriyor.

aynı zamanda benim de sahip olduğum bir fobidir. denizler beni yeterince korkuturken bir de karanlık, derin, korkunç su kütleleri görmek kalbimi yerinden çıkartacak etkiye sahip. *











kaynak

poseidon'un tanrı kabul edilme nedeni olabilir.

3-4 sene önce kıyıdan biraz uzak bir yerde boğulma tehlikesi geçirdiğimden beri sahip olduğum korku. bende o kadar da ileri seviyede değil havuzdan veya sığ denizden korkmuyorum ancak deniz suyu boğazıma geldiği zaman kabusum başlıyor. duş alırken bazen istemsizce kendimi tüm vücudum denizin içinde ve gözüm kapalı olarak düşünüyorum nefes nefese kalıyorum ve kalbim çarpıyor. üsteki yazarın attığı fotoğraflara bakarken bile vücudumu güçlü bir ürperti sarıyor.

yüzücü olmama rağmen sahip olduğum korkudur. kıyıdan uzağa çok rahat gidip yüzebilirim, derinlik önemli değil ama dipteki kumu görmem gerek. dibi görünmeyecek kadar derinse veya dipte çok fazla yosun varsa öldürsen yüzemem. çok garip ve kalp sıkışıklığına sebep olan bir korkudur.

antik yunanca'da deniz anlamına gelen thalassa ve korku tanrısı phobos kelimelerinden türetilmiştir.

(bkz: talasoterapi)

+1 ile katıldığım fobi dir. sudan korkmam ama dibi gözükmeyen, devasa su kütleleri hep beni korkutmuştur. derinden ne geleceğinin bilinmemesi, kendini aciz ve güçsüz hissetme vb... ama mesela bodrum koyları; sabah bırak akşama kadar deniz gözlüğümü çıkarmadan yüzerim...

hafiften sahip olduğum korkudur. ancak bu korkuyu hissetmek hoşuma gidiyor.

bende de bunun hobi olanından var. denizin derinlerinde yüzmek, derinlerine bakmak bana huzur veriyor.

ilk defa bi twitte ismini gördüğümde gerçekten şaşırdığım fobi. yıllardır insanlara denizden korkmadığımı havuza veya denize girebildiğimi ama büyük okynuslar veya şelalelerden korktuğumu anlatamıyordum. denizlere yukardan bakmak diye açıklamaya bile çalışmıştım. yine ismini söylesem kimse anlamaz ama yalnız olmadığımı bilmek iyi hissettirdi.

ben de biraz tersi maalesef. büyük sulardan değil de bulanık olanlarından korkuyorum. sadece bir ayak boyu kadar olsa da kokarım rengi yeşil tonlarında kirli ve çamurluysa. ancak denizden korkmam.

her gördüğümde talaş fobisi olduğunu düşündüğüm sonra kendime alakası olmadığını hatırlattığım büyük su fobisi.

instagram'da sık sık karşılaştığımız üzere denizin derinliklerini, büyük dalgaları, kapkara okyanusu konu edinen videoları görünce içi daralmayan bizden değildir.

(bkz: h.p. lovecraft)