terk edilme travması

en zorlu travmalardan biridir. bir kez terk edilince, "ya tekrar terk edilirsem ne yaparım?" endişesiyle yaşamaya çalışılır. benim gibi daha çok küçükken -2 yaşında iken- terk edilmek, ruhta büyük bir yaraya yol açar. annem, 2 yaşımdayken beni memeden kesmek için babaannem ile 1 haftalığına halama göndermiş. döndüğümde anneme "beni neden bıraktın?" diye hesap sormuşum. annem, 17'sinde beni doğurmuş bir çocuk gelin... bilinçli biri değil, o yüzden onu suçlamıyorum ama sonrasında yine benzer şeyleri yaşamam da tesadüf değildi bence. 11 yaşımdayken beni yurda bıraktığı gün de kendimi terk edilmiş gibi hissetmiştim, "beni bırakma" diyerek çok ağlamıştım. yurttayken her gece yatağımda gizli gizli ağlardım. terapi gördüğüm süreçte travmalarımı bulmak için yapılan çalışmalarda hep bu terk edilme anlarını hatırlamam da terk edilme travmamın ne denli köklü bir travma olduğunu gösteriyordu. eşimle en ufak bir tartışmamızda aklıma beni terk edeceği düşüncesinin gelmesi ile birlikte kalbimin küt küt atması, nabzımın aşırı yükselmesi de travmamın tetiklendiği anlara işaret ediyordu. işte o anda tekrar o zamanlardaki duyguları yaşıyor, çocuk moduna giriyor ve o yoğun duygularla baş edemeyecekmişim gibi hissediyordum. evet, 2 yaşındaki bir çocuğun o denli zorlu duygularla baş etmesi zordu ama artık çocuk değilim, bu duygularla baş edebilirim ki terapi esnasında nasıl baş edebileceğimi de öğrendim. en basiti, derin derin nefesler alıp artık çocuk olmadığını ve takvim yaşını hatırlamak. bir de "ya tekrar terk edilirsem ne yaparım?" endişesinden dolayı zihinde üretilen felaket senaryoları yerine daha gerçekçi düşünceler koymayı öğrendim. terapistimin sorduğu şu soruya verdiğim cevaplarla kendimi sakinleştirmeyi öğrendim:
-terk edilirsen, en kötü ne olur?
-çok üzülürüm.
-başka?
-çok ağlarım.
-başka?
-bilmiyorum, ama hayatıma bir şekilde devam ederim herhalde. uzun zamandır ertelediğim kurslara giderim, yeni arkadaşlar edinirim belki..
-terk edilmek belki de o kadar kötü bir şey değildir.
-belki de...
bir de zaten terk edilmek istemiyorsan, esasen terk edilme korkun olmaması lazım çünkü, bilinçaltı düzeyde bu korkunun yoğun olması, insanın terk edilmesine yol açacak davranışlar yapmasına ve sonuç olarak da terk edilmesine yol açar, sonra da "ben zaten bir gün terk edileceğimi biliyordum, bak gördün mü terk edildim işte" dersin. buna psikolojide "kendi kendini gerçekleştiren kehanet" denir. o yüzden de bu konuda yoğun duygularınız varsa, psikolojik destek almak en iyi çözümdür.

terk edilmekten korkan insan, yalnızlığına katlanamayan insandır. kendi kendine yetebilen hiçbir birey terk edilmekten korkmaz, bu nedenle kolay kolay da terk edilmezler. *

önce şuraya bir adet zeigarnik etkisi bırakalım bakın burasi cok nemli. *

sonra bir adet şey ekleyelim üzerine
korkanın cocugu olmaz sözü!
bakin travmalar hayatimizi etkileyen seylerdir ama panik durumunda geri acilin ve bi genel pencereden bakin.

terk edilen eksik kalacaksa terk eden tam kalır mi?

yine ayrica bkz: giden midir terk eden yoksa kalan mi demis şair.

siz yinede beni ciddiye almayin psikoloğa görünün ama ben yakın hizmeti gordugunuz uzere beleşe veriyorum tek eksigim bilim insanı degilim.

tabii ki var. bunu da kullanan eski sevgililerimin alayına.. söveyim. birer birer.