toplumsal olarak bu noktaya nasıl geldiğimiz sorunsalı

islamcılık, çatışmacı bir ideoloji olarak din kozmetiğiyle bir yere kadar gelebildi. dünya düzeninin dışında kalmamaya ve onu, onun içinden dönüştürmeye zaten çok evvelden, islam beldesi, islam devletine dönüştüğü gün karar vermişlerdi.

şimdi müslümanlar, eklemlendikleri dünya düzeni içerisinde ortasınıflaşıyor, burjuva devletin yoğurabileceği yerlerini yoğuruyor, yoğuramadığı yerlerini boyuyor fakat harcına asla katılıp onun hammaddesini değiştiremiyor. bilakis, değdiği her yeri, vaktinde saldırdığı şeye dönüşüyor. zira sınıflılığın harcı, devletin ve hiyerarşik toplumun harcı biriciktir, ya onu çöpe atar ya da onun içinde kaybolursunuz, üçüncü yol yoktur.

işte bu ortasınıflaşma ivmesi içerisinde, din de atılacak yüklerden biridir, materyalistleşmek onun yazgısıdır. yaratıcı önce metafiziğe indirgenip erişilmezleşir (klasik din), sonra anlaşılmazlaşıp sözlerini yitirir ve yaratıcının varlığından evvel sözleri terk edilir (deizm), en son yaşam pratiğinden tamamen silinmiş ve insanın tarihsel varlığı hakkında hiç bir şey söylemeyip onu sadece birey olarak ele alıp ödüllendiren ya da cezalandıran bu tanrının varlığı da tamamen inkar edilir (ateizm). ki bu oldukça kolaydır, zira insanlığı tek tek birey birey ele alan o tanrı, kişileşmeye maruz kaldığı raddede ölümlüleşir ve ölür, o artık yoktur, bu haliyle de hiç var olmamıştır. rahmetinden beri, tarihten gayrı bir rab, hiç’in ta kendisidir. bireysel pratik içerisinde, tüm dokungaçları soyutlaşmış olan bu tanrının kendisi ne kadar hiçleşmişse, kulu da bir o kadar piçleşmiş, kaderinin anlamından uzaklaşmıştır.

gelgelelim dinlerin fosilinden arta kalan dna’larla inşa edilmeye çalışılan seküler etik de bu dönüşüme karşı duramaz. insanın adanışı ve aldanışı eksenindeki merkezlerin koordinatları saptıkça, çoğulculuğu kuran tüm zemin yerle bir olur, ilkellik yerini donanımlı bir vahşiliğe bırakırken tüm dayanışmacı kaideler çürüyüp gider, ortaya çağımızın pisliği dökülür. ataları kırsaldan kente göçerken kolpalaşan torunlar, nihilizmin, nihilizmi bile tanımayacak kadar uç bir formunu yaşamaya başlarlar.

işte burası cehennemdir. seks tatmin etmekten uzaktır, uyuşturucular uyuşturmaya, zaferler galibiyet duygusu yaşamaya yetmez. bilgi cehalete, varlık kıtlığa hizmet eder hale gelir. insan, ta en başından yanlış insan oluşunu kurgulayarak geldiği bu yerde neyi tutsa elinde kalır. geçmişin filozofları, günün şairleri, yarının önderleri onu kurtaramaz. dönüp ölüme bakar, kesin bir son gibi görünse de ölümün anlamsızlığı bireyi daha da boş bir kafanın tuzağına düşürür.

artık yaşamaya da düşünmeye de değecek bir şey kalmamıştır.

varlığı bir imajdan ibarettir ama bu görüngeyi estetik gibi antik cetvellerle ölçmeye yakınsayacak bir zemin de yoktur.

böylelikle, hayvandan aşağı, teçhizatlı bir bakteriye denk sayılabilecek, asimetrik bir hayat yaşar, ve sormadığı tüm soruları ve bulmadığı tüm cevaplarıyla ölür.

madalyonun diğer yüzünde ise milliyetçilik var.

milliyetçiliğin, halkçılık ve devletçilik kompartımanlarına sızıp iyice kaynaşması… milliyetçi olmadan halkçı, devletçi olmadan milliyetçi olmanın imkansızlaşması… ve en acısı, milliyetçiliğin, devlet ve halk arasındaki tutkal rolü sayesinde, sınıf bilincinin buharlaşması…

günün sonunda varılan yerin, emek sarfetmek ve kafa yormaksızın, en çok da kendiyle hesaplaşmaktan kaçan, altı boş, saçma sapan yerleşik bir kültüre dönüşmesi ve üzerinde yaşayan toplumla birlikte bir coğrafyayı tarumar etmiş olması…

uygarlığın arafından barbarlığın cehennemine düşüş… özlem duyulan mitik bir geçmişin tümden yitimi ve temeli zayıf bir idealist anlatının, algılanamayan çağdaş koşullarla tepkimeye girerek, adı koyulmamış ucuz bir nihilizme dönüşmesi…

piçleşmek, tepeden tırnağa piçleşmek…

şu resimle cevaplayacağım sorunsaldır;



(bkz: ben adam olmam)