türk sağı

türk sağı, türkiye'de belirli yıllarda iktidara gelen ve ülkeyi dibine kadar soyan bir güruhtur. türk sağı, islam zihniyetiyle beslendiği için otoriter sağdır.
türk sağı işte budur ne eksik ne fazladır

(bkz: arap fanatizmi)
(bkz: siyasal islam)

islamcıların davar gibi güttüğü sağdır. türkiye'nin geri kalmasına neden olmuşlardır.

türk sağından ziyade amerikan sağı demek daha doğru olur.taa adnan menderesten başlayıp özal'a oradan da çiller ve erdoğan'a uzanan çizgi bunun özetidir.

eleştirilir.
ağzında sakıza hükmedemeyen siyaset irdeliyor sevdiğimin ülkesinde.

başlık altında yazanların % 80'ikesin olarak türk sağını savunuyor ve sonra şikayet ediyorlar ..
bende bunlara düşük zekalı diyorum kızıyorlar.

evlatlarım sizin durumunuz vahim farkında değilsiniz ama türk(iye) sağı statüsü içinde oluyor sunuz üstüne abd-cia tarafındasınız ama beyin olmayınca ?????
sizi büyük burjuva ve onun amiri plütokrasi güdüyor.

bunları düzeltemezsin direk mezbaha.

(bkz: ekmelettin'e oy veren chp'li kendini solcu sanıyor)

o kadar leştir ki...hakkında 8 başlık girilmiş...bu bile fazla aslında. hakkında konuşulacak hiç bir şey yok... katliam, fetih, acı, işkence, haksızlık, zulüm,

alpinçıtırı biladerimiz türkiye sağından hüseyin feyzullah'ı unutmuş , hatırlatayım dedim.

türkiye'deki sağ türk değildir devşirmedir, abd'ye göbekten bağlıdır .
en menşur sağcı demirel'in lakabı ,morrison sülayman'dı.
bunları görmezler gelir çük kadar akılları ile solculara akıl verirler.

dehhhhhhhhhhhhh....

kemalist rejimin yamuklarını örten bir diğer siyasi kanat.

türkiye'de sağ ve sol, birbirlerini kemalist olarak görmeyen, sadece kendilerinin gerçek kemalist olduğunu iddea eden iki dandik yapıdır.

nerde ulan bu ülkenin kaynakları, nereye gidiyor? diye samimi düşünen herkes bu ali cangiz oyununu görür. rejim karşıtı gerçek komünistlere sözüm yok.

çamur gibi bir şeydir.

omurgasizlardir.

kokoreççi hüsamettin biraderimiz; ben genel olarak yazdım zaten yoksa saydıklarım arasında hüseyin feyzullah(alparslan türkeş), tansu çiller, muhsin yazıcıoğlu, abdullah çatlı, abdullah gül, mehmet ağar, devlet bahçeli, deniz baykal, kemal kılıçdaroğlu, meral akşener gibi diğerleri de var.

mezar bekçiliğidir.

sürekli şehitler, kan ve beka edebiyatıyla halkı korkuturken çal çırp sil süpür operasyonu yapıp, halkı ekonomik zorluklar altında inim inim inletip sonra da suçu ona buna atmaktır. yalnız bir yönlerini takdir ediyorum, maşallah kösele gibi suratları var; tükürsen de "ya rabbi şükür" deyip yollarına devam ediyorlar ve hiçbir şey de üzerlerine yapışmıyor.

sol öyle mi? heriflerin içerisinden her neviden hanzo çıktığı halde soldan çıkan bir tane yılmaz güney'i konuşa konuşa bitiremediler. adamların belediyelerdeki o kadar talanlarına rağmen 1989 yılında ibb başkanlığına shp'den seçilen nurettin sözen'in dönemindeki iski skandalı'nın 30 senedir konuşuluyor olması da bir başka örneği bunun.

döndüm döndüm durdum.

solu süründürür, sağı öldürür.

kabaca 3 ana akımı vardır: milliyetçi, muhafazakâr ve merkez. bunlar birbirlerinden tamamen kopuk değillerdir elbette, çeşitli sağ partiler bunların tamamını ya da bir kısmını farklı oranlarla* da olsa bir araya getirmiştir. zaten sağın soldan* en temel farkı budur, bir araya daha kolay gelirler. solda temsiliyet önemliyken sağda istikrâr önemlidir, çiğ oldu açayım: solda her bir fraksiyonun müstakil bir hareket olarak varlık göstermesi tüm bu hareketlerin kendi çizgilerinden taviz vererek büyük bir şemsiye kurmasına tercih edilir. sağda ise bir kere asla soldaki kadar fraksiyon olmaz, olsa da soldakiler kadar radikal olmazlar; bir arada olup domine etmek çeşitli fraksiyonların maksimum temsiliyetine tercih edilir.

iki eğilimin de kendine göre avantajları ve dezavantajları vardır bu arada, böyle yazınca sağınki başlı başına saçmalıkmış gibi algılandı da belirtmek istedim. bir savaş durumunda ülkenin sağ içgüdülerle* hareket etmesi kritiktir, en basitinden şöyle bir örnek vereyim; kurtuluş savaşı'nda atatürk'e meclisin yetkilerinin devredilmesi refleksi sağ bir reflekstir*. barış dönemlerinde ise sol içgüdüler, temsiliyette maksimizasyon sağlıklıdır; baraj olmamalı, seçim sistemi küçük değil büyük partilere tek başına iktidar olup sistemi domine etmeyi engelleyici yönde zorluk çıkarmalıdır. türkiye'de ise ufak tefek kesintiler hariç sağ hâkim olduğundan ve halkta da fikir hürriyeti, demokrasi vb. çok önemli görülmediğinden türkiye'de sağ içgüdüler çok daha güçlüdür; bu da zarardır elbette. ikisinin bir dengesi önemlidir, ibre sağdan yana ağır basarsa ne olur; en basitinden 30 senelik katliamların/cinayetlerin kim tarafından işlendiği bulunamaz. 1984vari bir yapı ortaya çıkar*.