türklerin hiçbir zaman babalarıyla iyi anlaşamaması

ırkla sınırlandırmak son derece ilkel fakat bu yanlış da değil, çocuk doğduğu andan öldüğü âna kadar babasıyla hep mesafede yaşıyor, baba çocuğa/ çocuk babaya duvar örerek büyüyor, ne sevdiğini söyleyebiliyor ne de sevmediğini. belki de otorite olarak hatırlanmak istediği için, duygusuz olmak zorunda hissettiği için. bu dünyadaki en derin uçurum nedir diye sorsalar babayla çocuk arasındaki uçurumdur derim, hiç kuşkusuz...

ben babamla çok iyi anlaşıyorum. genelde arkadaş gibi konuşuruz ama haddimi aştığımda da babam babalağını yapar.

kendi adıma cevap vermem gerekirse babamla hep iyi anlaşmışımdır. babamın her ne kadar işi gücüde olsa hep benimle vakit geçirmeye özen gösteremeside bir diğer etken.

şu başlığı okuyanda bütün dünya milletleriyle bir ömür geçirdi sanır.

doğruluğu her zaman geçerli olmayan önerme.

babamla ponçik ponçik heidi izlerken bunun doğru olması beklenemez.

niye türklerin? çünkü ben türküm ve babamla iyi anlaşamıyorum. teşekkürler cevap için aydınlandım resmen

babalara gelmek, babayı almak.. bu kanayan yara deyimlerimize bile yansımış.

son yıllarda gördüğüm baba-çocuk ilişkileri bana bunun pek doğru bir önerme olmadığını gösteriyor.
babalar toplum tarafından üzerlerine biçilen rollerden sıyrılmaya başladı bana kalırsa.
artık evlerde sözü geçen daha çok çocuklar. bu da ilişkilerini farkli bir yöne savuruyor. iyi de ediyor.
benim babam sert duruşlu, hafif eserekli bir adamdı. neye tepki verip neye vermeyeceği pek belli olmazdı.
ancak hiçbir zaman anlaşamazdık diyemem. dönem dönem çatışsak da genele baktığımızda birlikte zaman geçirmekten hoşlanan, sohbet edebilen, birbirine derdini çekinmeden anlatabilen bir baba-kız ilişkisi yaşadım.
muhafazakar toplumlarda babalara sert olmak öğütleniyor ister istemez. bundan sıyrılmak için de zaman lazım. işte şimdi bu geçiş dönemindeyiz.