uhud savaşı'nda tepeyi terk eden okçular

tarihteki ilk siyasal islamcılar olabilirler. din iman cihat yalan ganimet şahane yavrum.

şu an ampülleri olan muhtemel insanlar ilk yozlaşmanın başlangıcı

birebir aynısını yazamam ama mealen denmiş ki kargaların cesetlerimizi yediğini bile görseniz buradan ayrılmayın gibi net bir cümle kurulmuş.

askerlikte mantık yoktur denir. herkes bunu olması gerektiği gibi anlamaz. askerlikte tek bir mantık vardır.

bu mantık da kurmay başkanın* yani harekatı planlayan ve stratejiyi kuran kişinin aklıdır.

mesela mustafa kemal'e itiraz edilebilirdi. ben size ölmeyi emrediyorum dediğinde, ne münasebet paşam * biz niye ölelim ki, zaten cephane bitmiş ben ne yapayım, mermi verdiniz de ben mi atmadım. " deseydi o asker bugün bu satırları belki de başka bir devletin vatandaşı olarak yazıyordum.

boğazları ve çevresini * stratejik bölge olduğu için ya ruslar ya ingilizler ya da komisyon falan yönetirdi ama türk devleti olmayacağı % 1000 olurdu.

hintli müslüman olup ingilizlerin altında yaşayanların hali ortada. yani bende öyle keşke yunan galip gelseydi de dinimiz elden gitmeseydi durumu hiç olmadı.*

* özgür değilsin be ne dini. *

amiga dönemini de sayarsam binlerce saatlik taktik strateji oyunları deneyimimle aldığım anlı şanlı koltuk generali rütbemle konuşursam eğer operasyonel bir müdahalede en istenmeyen şey aynı anda birden fazla kuvvetle çatışmaktır. bu yüzden saldıran taraf hem arkasını hem de yanını yöresini kollamaya korumaya çalışır ki öndeki çatışma grubu işini yapsın. öndeki adam:

- lan nooluyo olm, niye arkadan bize giriyolar nası iş lan bu

demesin. saldıran ordu kendini örs ve çekiç arasında bulmasın.

bu kurala uymayan devlet, ordu ve diğer kuvvetlerin başına gelenler cannae savaşından beri okutulan şeyler.

bu okçuların ise yatacak yeri yok. bir kere emir verilmiş - emre niye itaatsizlik ediyorsun. ikincisi, ganimet kaçıyo mu olm? nabıcan yani en önce sen şeedince. bir de okçusun olm sen? gelişinden hafif piyadesin. adam “aa bunlar dağıldı lan” deyip üstüne kuvvetini salınca - ki salmış - neyine güveniyosun ya? “yaa ben senin kayınçoyu yağmalıyodum kardeş, afbuyur” mu diyecen ne diyecen? bi de dönmeyecek misin olm aynı karargaha? demeyecekler mi “kardeş hayırdır?” diye?

nereden tutsan elinde kalıyor. başlarına ne geldiyse haketmişlerdir.

eğer uhud savaşı'nda okçular tepeyi terk etmeseydi bugün emekli maaşları çok yüksek seviyelerde olurdu, bu savaştaki maddi zarar yüzünden islam alemi halen toparlanamadı.

o gün bu gündür ne tepede ne düzde hiç bir haber yok onlardan.. ama binbeşyüz yıldır niye gündemdeler.. anlamadık gitti.. besbelli batıya tüydüler işte.. coğrafyanın tamamı zaten halâ aynı düşte.. görmüyor musunuz.. okçular da okçular..!?! oktan bu kadar muhabbet fazla değil mi..

koxp a bırakmışlar
daha iyi farm yeri bulunca gitmişler işte.

savaş öncesi hz. muhammed, ordusunu uhud dağı'nın eteklerine yerleştirirken, stratejik bir hamle olarak 50 kişilik bir okçu birliğini savaş alanının kenarındaki küçük bir tepeye konuşlandırdı. bu tepe, hem savaş meydanını hem de ordunun arka hattını kontrol edebilecek konumdaydı. peygamber, okçulara kesin bir emir verdi:
“biz kazansak da kaybetsek de yerinizi terk etmeyin.”

savaşın ilk aşamasında müslümanlar büyük bir üstünlük sağladı. mekkeli müşrikler dağılmaya başladı ve savaş alanında ganimetler ortaya çıktı. bu durum bazı okçular arasında savaşın sona erdiği, artık aşağı inip ganimet toplamanın zamanı geldiği düşüncesini doğurdu. komutanları abdullah bin cübeyr’in tüm uyarılarına rağmen, okçuların büyük çoğunluğu tepeden ayrıldı ve aşağıya indi. geride yalnızca birkaç kişi kaldı.

bu sırada mekke ordusunun süvari birliğini yöneten halid bin velid, savaşın seyrini değiştirecek hamleyi yaptı. boşalan okçular tepesi’ni fark etti ve birliğiyle dağın arkasından dolanarak tepeye saldırdı. geride kalan birkaç okçuyu etkisiz hale getirdikten sonra müslüman ordusuna arka taraftan saldırdı. ön cepheden hâlâ dağılmamış mekke askerleriyle birlikte, müslümanlar iki yönlü bir saldırının ortasında kaldı.

bu baskınla birlikte müslümanlar düzenlerini kaybetti. savaş meydanında büyük bir panik başladı. hz. hamza bu kargaşa sırasında şehit oldu. hz. peygamber yaralandı ve ordunun morali çöktü. o ana kadar kazanılmakta olan savaş, bir anda tam tersine döndü.

bu olay, islam tarihinde büyük bir ders olarak yer etti. okçular tepesi, sadece bir tepe değil, bir imtihanın ve bir ihmalin sembolü oldu. hz. peygamber’in açık emrine rağmen disiplinden sapmak, zaferi mağlubiyete dönüştürmüştü. o gün müslümanlar, zafer sarhoşluğunun, emre itaatsizliğin ve tedbiri elden bırakmanın bedelini ağır şekilde ödediler.

kısacası müslüman yine müslümanlığını yapmış.

isimleri bilinmemektedir. sahabe arasında kalmıştır bu isimler. kusurları örtmede gece gibi olmuşlar resmen.

ebü süfyan bile bu kadar içerlenmedi bu konuya , salın artık be.

ganimet sevdasına tepeyi terk eden okçulardır.

kesin lanetlendiler. aga 1500 senedir her duyan, öğrenen sövüyor bunlara. *