1.
bir cesare pavese kitabıdır.
roma’da belli başarılar elde edip doğduğu ve çocukluğunun geçtiği torino’ya dönen yalnız bir kadının hikayesini anlatıyor roman. yalnız ama çok meşgul. yalnız ve çok kalabalık. yalnız ama kendi gibi yalnız kadınlarla birlikte.
roma’daki lüks bir moda evinin şubesini açmaya geldiği torino’da çocukluğunun izlerini ve dünya savaşı sonrası fakirliği yaşadığı gençlik dönemlerini hatırlayan kadın kendini bir kasırganın içinde bulur.
yeni açacağı moda evinin daha açılmadan müdavimi olan kendisi gibi yalnız kadınlar arasında partiden partiye, bardan bara ve eğlenceden eğlenceye koşan cleila aslında hayattan keyif almaktan çoktan umudunu kesmiştir.
sorunun daha da büyümesine neden olan şey ise en az onun kadar mutlu görünen, en az onu kadar eğleniyor görünen, en az onun kadar özgür görünen kadınların tümünün aslına depresif bir hiperaktiflik içinde olmalarıdır.
hiçbir şey göründüğü gibi değildir bu dünyada. yalnız kadınlar arasında kalan yalnız bir kadın bütün şatafatın ve ışıltının içinde karanlık bir hayat sürüyor olabilir. ve bunu kimseye belli etmemek için güzelliğinin arkasına saklanabilir.
yalnız kadınlar arasındayız.
roma’da belli başarılar elde edip doğduğu ve çocukluğunun geçtiği torino’ya dönen yalnız bir kadının hikayesini anlatıyor roman. yalnız ama çok meşgul. yalnız ve çok kalabalık. yalnız ama kendi gibi yalnız kadınlarla birlikte.
roma’daki lüks bir moda evinin şubesini açmaya geldiği torino’da çocukluğunun izlerini ve dünya savaşı sonrası fakirliği yaşadığı gençlik dönemlerini hatırlayan kadın kendini bir kasırganın içinde bulur.
yeni açacağı moda evinin daha açılmadan müdavimi olan kendisi gibi yalnız kadınlar arasında partiden partiye, bardan bara ve eğlenceden eğlenceye koşan cleila aslında hayattan keyif almaktan çoktan umudunu kesmiştir.
sorunun daha da büyümesine neden olan şey ise en az onun kadar mutlu görünen, en az onu kadar eğleniyor görünen, en az onun kadar özgür görünen kadınların tümünün aslına depresif bir hiperaktiflik içinde olmalarıdır.
hiçbir şey göründüğü gibi değildir bu dünyada. yalnız kadınlar arasında kalan yalnız bir kadın bütün şatafatın ve ışıltının içinde karanlık bir hayat sürüyor olabilir. ve bunu kimseye belli etmemek için güzelliğinin arkasına saklanabilir.
yalnız kadınlar arasındayız.
devamını gör...
2.
1949'da cesare pavese tarafından yayımlanan romandır. roman 1950'de italyanın en önemli edebiyat ödülü olan steraga ödülü'ne de layık görülmüştür. cesare pavese bu ödül töreninden döndükten sonra otel odasında yaşama uğraşı dışında tüm özel notlarını yok etmiş ardından da yaşamına son vermiştir.
yazar her ne kadar edebi anlamda kariyerinin zirvesindeyse de özel hayatında çok fazla sorun yaşamaktaymış. bunu günlüklerinde şöyle açıklıyor:
asıl başarısız insan, büyük işleri gerçekleştiremeyen değil -bunu kim başarmıştır ki- bir yuva kurmak, bir dostluğu, bir kadınla mutlu bir ilişkiyi sürdürmek, ekmek parasını kazanmak gibi küçük şeylerde başarısızlık gösteren insandır. başarısızlığın en acısı budur.
hatta intihar notu şu şekilde:
’48-’49′daki mutluluğumun hesabı görüldü. bu soylu mutluluğun gerisinde şu vardı: güçsüzlüğüm ve hiçbir şeye bağlanmayışım. şimdi, kendime göre, girdabın içine girdim; güçsüzlüğümü seyrediyor, onu iliklerimde hissediyorum, beni ezen siyasal sorumluluğu yüklenemiyorum. bunun tek çözümü var: intihar.
yalnız kadınlar arasında kitabını sevmedim, anlamsız geldi. ancak daha sonra yazar hakkında yukarıda belirttiğim bilgileri öğrendim ve kitaba bakışım bir anda değişti.
kitap kahraman bakış açısıyla yazılmış, yaşanan her şeyi bize clelia isimli hanım kızımız anlatıyor ve bu kızımızda sanki duygudan eser yok. çevresinde olup bitene verdiği tepkiler sadece olması gerekenler sanki. iyi, kötü, romantik, trajik tüm olayları aynı tekdüzelik içerisinde anlatıyor. sanki hayata karşı ilgisini kaybetmiş, ortalama duygular dışına çıkamıyor. kitapta herkese, birlikte eğlenmek için dışarı çıktığı insanlara karşı bile mesafeli. kendini yakın hissettiği tek bir kişi var: rosetta
rosetta ise kitabın daha ikinci bölümünde otelde clelia'nın yanındaki odada intihara kalkışmasıyla tanıdığımız kızımız. kitap boyunca kimseye tam anlamıyla sempati duymayan clelia yalnızca bu rosetta'ya karşı sempati duyuyor. kimseye karışmaz etmezken yalnızca rosetta için momina'ya uyarılarda bulunuyor.
yazarın yaşamını okuduğum için fazla hypelanıp gaza mı geldim bilmiyorum ama bu kitap bence yazarın sessiz yardım çığlığından ibaret. aşk hayatında yaşadığı acılar, mutluluktan umudu kesmesi ve artık hiçbir şeyin yoluna girmeyeceği düşüncesi yazarın ruhunu kemirmeye başlamış. böylelikle yazdığı kitapta da birbirinden farklı ve eğlenceli karakterlere yer vermesine rağmen öne çıkan intihar düşüncesi ve karakterin bu intihara meyilli kıza ilgisi olmuş. rosetta kaybolduğunda ise şöyle düşünüyor: "rosetta'nın yüz ifadeleri, bakışları, sözleri geliyordu aklıma, sanki bunu hep bilmiştim ama önemsememiştim. durdurulabilir miydi?"
pavese yalnız kadınlar arasında'yı yazıyor, bu bir yardım çağrısı. kurtarılmak istiyor, mutlu olmak istiyor. ama yardım eli uzanmıyor kendisine, yardım çağrısı ödüllendiriliyor. hepsi bu kadar.
çaresi kalmayan pavese de rosetta'nın yolundan gidiyor ve ödül töreninden sonra uyku hapı alıp intihar ediyor.
yazar her ne kadar edebi anlamda kariyerinin zirvesindeyse de özel hayatında çok fazla sorun yaşamaktaymış. bunu günlüklerinde şöyle açıklıyor:
asıl başarısız insan, büyük işleri gerçekleştiremeyen değil -bunu kim başarmıştır ki- bir yuva kurmak, bir dostluğu, bir kadınla mutlu bir ilişkiyi sürdürmek, ekmek parasını kazanmak gibi küçük şeylerde başarısızlık gösteren insandır. başarısızlığın en acısı budur.
’48-’49′daki mutluluğumun hesabı görüldü. bu soylu mutluluğun gerisinde şu vardı: güçsüzlüğüm ve hiçbir şeye bağlanmayışım. şimdi, kendime göre, girdabın içine girdim; güçsüzlüğümü seyrediyor, onu iliklerimde hissediyorum, beni ezen siyasal sorumluluğu yüklenemiyorum. bunun tek çözümü var: intihar.
yalnız kadınlar arasında kitabını sevmedim, anlamsız geldi. ancak daha sonra yazar hakkında yukarıda belirttiğim bilgileri öğrendim ve kitaba bakışım bir anda değişti.
kitap kahraman bakış açısıyla yazılmış, yaşanan her şeyi bize clelia isimli hanım kızımız anlatıyor ve bu kızımızda sanki duygudan eser yok. çevresinde olup bitene verdiği tepkiler sadece olması gerekenler sanki. iyi, kötü, romantik, trajik tüm olayları aynı tekdüzelik içerisinde anlatıyor. sanki hayata karşı ilgisini kaybetmiş, ortalama duygular dışına çıkamıyor. kitapta herkese, birlikte eğlenmek için dışarı çıktığı insanlara karşı bile mesafeli. kendini yakın hissettiği tek bir kişi var: rosetta
rosetta ise kitabın daha ikinci bölümünde otelde clelia'nın yanındaki odada intihara kalkışmasıyla tanıdığımız kızımız. kitap boyunca kimseye tam anlamıyla sempati duymayan clelia yalnızca bu rosetta'ya karşı sempati duyuyor. kimseye karışmaz etmezken yalnızca rosetta için momina'ya uyarılarda bulunuyor.
yazarın yaşamını okuduğum için fazla hypelanıp gaza mı geldim bilmiyorum ama bu kitap bence yazarın sessiz yardım çığlığından ibaret. aşk hayatında yaşadığı acılar, mutluluktan umudu kesmesi ve artık hiçbir şeyin yoluna girmeyeceği düşüncesi yazarın ruhunu kemirmeye başlamış. böylelikle yazdığı kitapta da birbirinden farklı ve eğlenceli karakterlere yer vermesine rağmen öne çıkan intihar düşüncesi ve karakterin bu intihara meyilli kıza ilgisi olmuş. rosetta kaybolduğunda ise şöyle düşünüyor: "rosetta'nın yüz ifadeleri, bakışları, sözleri geliyordu aklıma, sanki bunu hep bilmiştim ama önemsememiştim. durdurulabilir miydi?"
pavese yalnız kadınlar arasında'yı yazıyor, bu bir yardım çağrısı. kurtarılmak istiyor, mutlu olmak istiyor. ama yardım eli uzanmıyor kendisine, yardım çağrısı ödüllendiriliyor. hepsi bu kadar.
çaresi kalmayan pavese de rosetta'nın yolundan gidiyor ve ödül töreninden sonra uyku hapı alıp intihar ediyor.
devamını gör...