yalnızlığın tek cümlelik özeti

kimseye gidemem. kimse orda yok.

arkadaş grupları geçen dizileri tek başına izlemektir.

"tanrım, çayı demledim...
daha önce hiç bu kadar ölmememiştim."

ben bile benle değilim...

“ onurumu, karşıma çıkanların çirkin isteklerine tercih ettim.”

boşlukta süzülmek.

aşkım bak mesela kahvaltıya gittim annemlere. savaş muhabbeti baydı erken döndüm. eve döndüğümde fark ettim süt bitmiş domestos bitmiş. ikisini karıştırıp içmiyorum. ayrı ayrı kullanıyorum sütle domestos'u. kocam olaydı başımda mesaj atardı; "gelirken şunu şunu alır mısın hayatımın anlamı" diye. atmadı kimse mesaj. markete gidicem yine mesela. ya da; "bitanem gelirken şunu şunu alır mısın teşekkürler" diyebileceğim biri de yok çünkü kimse gelmeyecek. eşim dostum var da onların da koynuna girip yatamıyosun ki. sınırlar var. ev arkadaşım da yok. böyle bi başıma takılıyorum. süt benim kırmızı çizgim. bi sevgilim olaydı bilirdi. "miyav sütü sever" derdi süt eksildiğinde alırdı. beni kötü makyajlı kaknem kasiyer kızla muhatap etmez korurdu. ovada avcıların hedefindeyim. yok ki bi koruyanımız edenimiz. savaş da çıkıyor zaten. gencecik yaşımda bu kadar tarihi olaya tanık olmaktan yoruldum.

yüzde buruk, acı bir gülümseme ve çaresizce kendine gömülme.

konuştuğum tek kişi aynada bana gülümsüyor.

paylaşılmayan şey.

“iyi geceler duvar.”

perdeleri kendi takmıştı.

yan masanın espirisine gülmek.

abartmayın. hayat bu. bir gün çevrenizde onlarca yüzlerce insan olur bir gün nefes alan tek bir şey olmaz. drama ne kadar meraklısınız.

ukdelerini kendin doldurmaktır. işi şakaya vuracaksak eğer.

tek güldüğüm insan, dişlerimi fırçaladıktan sonra beyazlığını kontrol ederken aynaya yansıyan şahsımdı.

kendini kendine anlatamadığın her anda varoluşsal yokluktur.

tek arkadaşı aynalardı