yalnızlık kötü bir şey mi yoksa bir ihtiyaç mı sorusu

yalnızlığa nasıl baktığına göre değişir. ihtiyaç olarak bakıyorsan, yani yalnız kalmaya ihtiyacın varsa, bu artık kötü olmaz ama yalnız kalmak zorundaysan, tabiri caizse bırakılıyorsan, işte o zaman kötü bir şey.

içedönük bir insansanız bir ihtiyaçtır. bazen ev vitaminine hasret oluyor insan - hiç bir şey yapmayıp öylecene kimseyle konuşmadan uzanmak iyi geliyor. kimisine cehennem tabii bu, dışadönükseniz böyle bir işkenceyi sanıyorum yaşamak istemezsiniz. ama işte insan kimi zaman yalnız kalmak istiyor sanki ya - kendime bile tahammül edemediğim günler oluyor benim.

ihtiyaç.

ama buna rağmen yalnız kalmak istemezler, çünkü insanların büyük bir çoğunluğu sorumluluk almaktan korkar.

yalnızlık , insanın kendi kendisiyle vakit geçirmesi halinde gerekli bir durumdur. kendinle ilgili analiz yapar, duygu durumunu , davranışlarını gözden geçirir mental haline bakarsın. arınırsın. rahatlarsın. fakat uzun sürmesi halinde insanlara olan bakış açın değişir. tahammül seviyen azalır. herkesi anormal görmeye başlarsın.

yukarda bahsettiğim yalnızlık kendi isteğimizle gerçekleştirdiğimiz. bide mecburi yalnızlıklar var . onu anlatmaya gerek yok...

tercih edildiği sürece ihtiyaç olabilir bence.
tercih dışındaki yalnızlıklar çaresizlikten ibaret geliyor bana.

işin sonunda yine yalnızlığa bir şekilde alışmak zorunda kalıyorsun fakat bu yalnızlığa alışma durumunun zorunluluklar dahilinde mi yoksa istek ile mi yapıldığı önemli.

genel olarak yalnızlığa bağımlı olan birisiyim, artık istesem de yalnızlığımın dışına çıkıp birilerini özel hayatıma dahil edemiyorum.
bunu kendi isteğimle yapmıştım zamanında fakat şu an o bağımlılıktan çıkamıyorum mesela, çıkmak istiyor olmama rağmen bünye izin vermiyor resmen.
bu süreçte ihtiyaç olduğunu düşündüğüm zamanlar da oldu, iğrenç bir döngüde olduğumu düşündüğüm zamanlar da.
şu sıralar memnunum mesela ama en küçük bir an bile yalnızlığın boktanlığını yüksek derecede hissettirebilir.

ara sıra ihtiyaç!
onun dışında bazen sıkıcı.
hem iyi hem kötü.
insanoğlu* dediğin zaten ne zaman "tek" fikirde olmuş ki?
olduğunu varsayan da ya yalancıdır ya da gerçek fikirlerinden haberi olmayan bir saf.

yalnız olmak, tek başınıza vakit geçirmek tehlikeli bir şeydir.
insanlarla ne kadar çok vakit kaybettiğinizi anlıyorsunuz.

muhteşem bir soru. bence normaldir yalnızlık. ne öyle ne böyledir. çok da ortadır yaani.

yalnızlık sizsiniz aslında. sanıldığı gibi yalnızlık, birlikteliğin karşıtı ya da düşmanı ve birlikteliği sonlandıran bir şey değil. (bir ömür boyu da sürse) tüm birliktelikler süreli, geçici veya sonludur. sizi terketmeyen tek şeydir yalnızlığınız. kısaca bir şekilde onunla tanışmak, barışmak ve anlaşmak sevmek zorundasınız.
birlikte olduklarınızla yaşamı paylaşırsınız ama bu her ikinizin de ayrı ayrı yok olması demek değildir. her ikiniz de hala ayrı ayrı sizler olarak varsınız. var da olmalısınız. ayrı ayrı var olabilmelisiniz ki, bir birlikteliğin de tarafı olabilesiniz.. sorun, yalnızlığını kavramayıp yalnizlığı bir yok oluş gibi görmekte veya yalnızlığı yüceltip onu birlikteliğin de yerine geçen bir şey sanmakta..
yalnızlık sizsiniz dostum. yalnızlığınızın kaçınılmaz varlığından ve gerekliliğinden habersizseniz sağlıklı birliktelikleriniz de olmaz. çünkü siz yoksunuz. siz ancak başka biri de varsa varsınız.. ve bu da kendini inkar demektir..
yalnızlık anayurdunuz sizin. yalnızlık sizsiniz..
siz yoksanız, sizin için hiçbir şey de yok unutmayın..

yalnızlık ödüldür arkadaşlar. ben manitacılığı sosyal olarak seviyorum. gel deyince gelecek. git deyince gidecek.

eskiden zulümdü. şimdi büyük lüx.

her şeyin dozunda güzel olduğu gibi bu da ayarında güzel. tamam sessizlik güzel, istediğin şarkıyı istediğin kıyafette ve şekilde dinlemek güzel, ama eğer cansız eşyalarla konuşmaya başladınsa bi yerde dur demek gerekiyor

yalnız olmak iyi bir şeydir. yalnız kalmak kötü. yalnızlığa itilmek çok kötü.

yalnız kalmak kötüdür ama yeri gelince yalnız kalmayı istemek de bir ihtiyaçtır.

bazen herkesin bir nefeslik ihtiyaç dediği ama içine girince boğulduğu bir yer yalnızlık.
evet, insan ara sıra kendiyle kalmalı. ama bu kendiyle kalabilmek anlamında, yapayalnızlık değil.
kısa süreli bir mola olabilir belki, ama uzun sürerse iç sesi sağır eder.
insan, insanla iyileşir. ya da ben çok sosyalim.*

entel olmanın 3 şartından biri olan tarkovski'den alıntı yapma fırsatını kaçırmayarak daha öncede paylaşmış olduğum şu vidyoyu ekleştiriyorum. hep prim hep prim.. 2.10'dan sonra yalnızlıkla ilgili konusuyo beyim.. ortamlarda bira arası fıstığı ağza atarken hımm yapılarak gider.. izleyelim:

bu aralar ihtiyac. ve o kadar cok yalniz kalmaya ihtiyacim var ki anlatamam.
ama yok yalniz kalamiyorum. o kadar kalabalik bir hayatim var ki su aralar. olay sadece manitacilik degil. her anlamda yalnizliktan bahsediyorum.
beni salin aga ven biraz kendime kalayim. hüznümü sevincimi birakinda bi sure yalniz yasayayim.
uyku suresi haric cok kalabalik lan hayatim. artik bazen yalniz kalmak icin tuvalete gidiyorum. hrrkes basimda ya. o kadar cok insan var ki etrafimda ya i biye varlar onu da bilmiyorum.
cok kalabalik dunyam cok kalabalik.

ihtiyaç dahilinde yalnız kalınabiliyorsa, yalnızken de allahım çok güzel idare ediyorum. çok şükür yarabbim. dünya varmış deniliyorsa, kötü bir şey değildir. fazlası da iyi değildir. aynı zamanda ihtiyaçtır da.

valla bazen ihtiyaç… mesela kimseyle dertleşemiyorsun ama en azından tartışmıyorsun da…sessizlik hakim, çünkü kimse seni yanlış anlamıyor, çünkü kimse yok…hem yalnızken kimin triplerini çekeceksin? sadece wi-fi çekmesin yeter…

kadınları bilmem. ama erkekler için yapayalnız olmak değil de ecnebilerin mancave dediği kendi başımıza hobilerimizle vakit geçirebildiğimiz, insanlardan uzak bir yere sahip olmak kesinlikle ihtiyaç. hele ki türkiye gibi aşırı gürültülü ve her yerden insan fışkıracak şekilde tasarlanmış şehirlere sahip bir ülkede yalnız, sakin, sadece size ait bir ortam biraz lüks ama gerekli.

ne yapacağınız size kalmış. oyun oynamak, enstrüman çalmak, kitap okumak, bir şeyler yazmak, resim yapmak, marangozluk işleri yapmak, bitki yetiştirmek vs. her şey olabilir. gerçi dediğim gibi türkiye'de özellikle beton yığını şehirlerde ufacık dairelere sıkışmış çoğunluk için kişinin kendine özel bir odası, deposu, garajı, bahçesi olma ihtimali çok düşük maalesef.

bu eylemi, er kişisinin ailesini sevmediğinden değil, aksine sevdiği için yapması gerekli bence. çünkü kafanda binbir düşünce ve stres halay çekerken rahatlamak için tıpkı atalarımızın ava çıktığı gibi basit bir hedefe odaklanarak yalnız kalabileceğimiz bir zamana ihtiyaç duyuyoruz sanırım. atıyorum sakin bir parkta koşuya bile çıksak bir şey başarmış olma hissiyle hayatımızdaki diğer problemleri de çözebileceğimize dair inancımız pekişiyor. o yüzden erkeklerin, çok dışa dönük biri değilse, gün içinde ara sıra 10-15 dakika bile olsa yalnız kalmalarının ihtiyaç olduğunu düşünüyorum.

ek: bu gereksinimin dışa dönük insanlar için grupça yapılan versiyonları da var tabi. halı sahaya, playstation oynamaya, kahvehanede batak atmaya, içmeye, mangala falan gidebilirsiniz. bazen yakın arkadaşlarınızla olmak kendinizle vakit geçirmekle benzer psikolojik rahatlamayı sağlayabiliyor.