yapınca herkes sana bakıyormuş gibi hissettiren eylem

dışarıda fotoğraf çektirmek ya! ya buna nasıl alışmış olabilirsiniz. birde bazı yerlerde kuyruk olup fotoğraf çekiliyorlar. biri poz veriyo herkes onu bekliyor. o bitiyor, diğeri. ayh yazarken anksiyetem coştu yeminle

misafirin önündeki sehpayı silerken... bütün gözler üzerinde, ya sehpada tek bir kırıntı kalırsa...

sokakta koşarken herkes beni izliyor gibi geliyor.

pandemi başladığından beri hapşurmak. her ne kadar maske olsa ve dikkatli davranmaya çalışsam da sanki hapşurunca herkes vebalıymışım gibi bana dik dik bakıyormuş gibi hissediyorum.

yalnızken cafede bir şeyler içmek.

yalnızken sinemaya gitmek.

yalnızken tiyatroya gitmek.

maalesef ülkemizde yalnızlığın tercih olmadığını düşünen ve yalnızlığı acizlik olarak gören lanet olası güruhun varlığı!

ve yaşasın kendine yetebilen bütün yalnızlar.

kaşınan popoya müdahale esnası

kalabalık bir ortama sonradan dahil olmak.
düğün, nişan vs gibi yerlerde hadi neyse diyip biraz anlayabiliyorum bunu ama mesela bankaya girdiğimde de bunu hissediyorum.
sosyal fobi oluştu zaten şu dönemde iyice çekinir oldum.

telefonla konuşmak otobüste veya tramvayda

sokağa çıkmak yetiyor. anksiyete kalp ben.

yemek yemek. malum pandemi döneminde çoğu yerde içeride yemek yemek yasaktı. dolayısıyla birşeyler alıp banka oturup yada nerde boş yer bulduysam orda yiyordum. o anlarda yoldan geçen herkes bana bakıyormuş gibi hissedip ‘ulan çok mu hızlı yiyorum ondan mı bakıyorlar’ diyordum kendi kendime.

dışarıda öz çekim yapmaya çalışmak. yapanlara bakıyorum oradan biliyorum *

yolda köşede eğilip bağcık bağlamak

tanım girmek.

telefona bakınca

yürümek hahahahah

birşey yapmadan da bakıyorlar öyle insan gibi falan değil tanıyor da selam vericekmiş gibi değil dövücekmiş gibi tecavüz edecekmiş gibi bakıyorlar çok rahatsız oluyorum. insansız ortamda çok rahat ediyorum.

üstümden ceket, mont çıkarmak.

bazen sadece yolda yürümek, hatta durmak bile bu hisse sebep oluyor.

evet insanların işi gücü yok diğerlerini izliyor. yani en azından ben izliyorum. kendimden biliyorum.

çantam hep kocamandır. biraz zorlasam içine sığarım.
tamam o kadar değil.
e tabi her aradığını da her zaman bulamıyorsun. o çantanın içinde bir şey bulmaya çalışırken sanki üzerime neon ışığı tutuluyor, bütün dünya filmlerdeki gibi loşlaşıyor ve ben ana fikir oluyormuşum gibi geliyor.
biraz deli ararım da.

sokakta eğilmek.

efenim eğilmek dedimse de zannetmeyin ki birinin önünde eğiliyorum!!!11 kimsenin önünde eğilmem, bükülmem, dimdik sımsıkı semsert bir kadınımdır, hele ki melun erkek cinsinin önünde asla eğilmem!111 şu an konu niye erkeklere geldi anlamış değilim ama siz çirkin sözlük erkekleri yüzündendir muhtemelen. bu nalet sözlüğe ne zaman girsem, siz sözlük dibinde taze av için dolanmakta olan jaws hayvanlarının varlığını anımsıyorum.

tanrım, bugün vücudumu saran, mükemmel yazlık bir elbise giydim ki o elbisenin sadece benim için üretilmiş olduğuna yemin edebilirim. elbisenin, bir morticia kadını ölçüleri hayal edilerek tasarlandığı o kadar barizdi ki, görür görmez almıştım zaten. daha da ben gibi altın ortanı her santimetrekaresinde taşıyan başka bir kadın daha varsa (sanmıyorum), eehhh yani beeelki almış giymiştir aynından, bir yerlerde.

neyse ne diyordum efenim, bugün yazlık bir elbise giydim, eteği kiloş, dizlerim üstünde; nasıl yakışıyor ama bana; sonra yavru bir kedicik gördüm sokakta, pek sokulgandı, mavladı geldi yanıma. ben de boş bulundum diz çökmeden eğiliverdim, artık etek de açıldıysa allah affetsin pek umurumda olmadı. marilyn stili işte, o da arada eğilirmiş ya, rahmetli. rahmet istedi, bi fatiha okuyayım bi saniye.

heh tamam.
o an hissettim ki gözler üzerimde... sütun gibi bacaklarımda... mükemmel kalçamda. tanrım, bunu her yaptığımda baktıklarını hissediyorum. neyse, baksınlar efenim yani memlekette her zaman böyle bi afet görmeleri mümkün değil, nadiren halkın arasına karıştığım zamanlarda işte böyle büyülenmiş gibi izliyorlar tabii. kınamamak lazım, söz konusu morticia kadınıysa, bakarlar efenim. bakmayan gaydir zaten.