yaramaz çocuğu döven aile sorunsalı

herkes çocuk yapmamalı yada yapiyorsan insan gibi bakmak zorundasın .

yaramaz çocuğu dövmek mantık dışı bir harekettir. gerçekten anne baba olmayı beceremiyorsanız yapmayın çocuk falan.

ama bazı çocuklar pataklanmayı hak ediyor.
bu bir bahane hiç değil.
babam zamanında beni dövdüğü için adam gibi bir adamım.
çöp adam.

kuş öttü, kedi miyavladi, köpek havladi diye olay çıkaranlarla aynı kişilerdir. ne doğanın kanunlarına ne ülke kanunlarına saygıları vardır. sayılarının azalması dileklerimle.

hiçbir sebep şiddetin bahanesi olamaz.
ne yaparsa yapsın, vuramazsın.

yaramaz olmayanda olanda dayak yerdi.

keşke küçüklüğüne inip evire çevire dövsem de adam olaydı dediğim şahıslar var benim.

yüksek olasılık aynı biçimde büyütülmüşlerdir.

şiddet görmüş çocuk gelecekte %90 sorunlu bir kişilik olacaktır.

iş çocuğa zarar vermeye, sadizme kayıyorsa bu konu ayrıdır. o çocukların o ailelerden alınması gerekir.

ama diğer türlü bir eğitim metodu olarak zaman zaman dozuna dikkat ederek gerektiği yadsınamaz.
bu hususu çocuğu olmayan insanların, çocuğu olsa da çocuğu uysal insanların üst perdeden eleştirmesi çok bir anlam ifade etmez.

sokakta küfrettiğimiz magandaların, kriminaş tiplerin hepsi bir ailenin çocuğu.
bunların birçoğu da yaptırım olmadan, aslan oğlum kaplan oğlum diye yetiştirilmiş insanlar.
sen ne yaparsa yapsın, batı tarzı woke af bir yaklaşımla "vuramazsın" dersin, çocuk 14 15 yaşında geri dönülemez bir hata yapar, ıslahevinde çocuğun mabadına büyükleri delik açar.

bu işin doğrusu, yanlışı belli değil. kimisi kemerle dayak yer dayak arsızı olur, büyüyünce her haltı yer, kimisi el bebek gül bebek yetişir yine akılalmaz yanlışlar yapar.
mesele çocuğu tanıyıp, çocuğa göre muamele edip eğitim vermek. bir yanlışta ısrarcı ise koluna bacağına 2 tane vurmak çocuğa şiddet uygulamak değil. ha bazısı sert bir uyarıdan anlar, o başka.

kaldı ki çocuklar birbirlerine de vuruyor, hatta en büyük sıkıntı bu. a çocuğu b çocuğuna vurduğunda a çocuğunu engellemezsen, diğer çocuğa haksızlık edersin. o da bir ana babanın çocuğu.

sorunsal o ailenin sorunlu olmasıdır.

ailenin vereceği eğitimde dayağa yer de gerek de yoktur. sorunlu yetişkin gübresidir dayak.

şiddet eğilimli, sorun çözmeyi bilmeyen ailedir. örnek olay:
pastanede vakit geçiriyorum. anne, oğul geldi. dondurma yediler. çok kibarlar, hep canımlı cicimli konuşuyorlar. gürültülüler. pastane sahibini tanıyorlar. kalkacakları zaman bir kedi geldi. insancıl bir hayvan. çocuk sevmek için izin istedi fakat elindeki pipetle sürekli kediye vuruyor. annesi canımları uçuşturarak öyle sevilmeyeceğini söyledi en az 10 kez. çocuk kediye dokunmaya korkmuyor çünkü kedinin kuyruğunu yakaladı bir kaç kez. kedi benim sandalyemin altına kaçtı, bu kez sevgi dolu ifadelerle süslü cümleler "teyze rahatsız oluyor"a döndü. hâlâ gitmediler, çocuk kedi sevdiği için gitmek istemedi, annesi zaten çocuğu -hiç bir konuda*- ikna edemiyor,hiç yaptırımı yok ve aynı diyaloglar 20.turu dönüyor. değişen bir şey yok. hâlâ gitmediler hâlâ aynı cümleler. kimseyi kınamıyorum ama kediye vurmamasına yönelik ilk bir kaç cümleden sonra ben o pipeti çocuğun elinden alıp, elini de biraz sıkıca tutarak oradan zorla uzaklaştırıp çocuğu arabaya oturtmuş ve uzaklaşmış olurdum. yol boyunca da bu konuyu konuşurdum.
çocuk yine kedinin kuyruğunu yakaladı ve annesine -hayır, hayır diye bağırıyor.
benim çocuğumla bu gibi çocuklar birlikte büyüyorlar ve aynı sosyal ortamları paylaşıyorlar, paylaşacaklar.

kotu aile.

kemerle doverlerdi lan beni.

önceden anne babalar çocuklarını yönetirdi. evet evetti hayır hayırdı. hatta bir bakış bile yeterdi.
oysa şimdi çocuklar annelerini yönetiyor. özellikle tek çocuklu ailelerde her dediği yapılan çocuklar hiç laf anlamıyor başına buyruk hareket ediyor. buna mukabil anne ve baba önüne geçemiyor.
yanında velisi yoksa en ufak şeyde çuvallıyor ve hırçınlaşıyor.

bunun sonucunda çocuk hem yaramaz hem de bağımlı kişilik görülüyor.