yaşamdan geriye kalanlar

her ne kadar farklı olsak da birbirimizden birey olarak, bir o kadar da aynıyız yaradılış olarak.
öyle ki genellemeler yapabiliyoruz, bir grup üzerinde yapılan çalışmadan hepimizin hakkında veriler elde edilebiliyor.
bu yüzden biliyorum ki sen de benim gibi unutuyorsun bazı anılarını zaman içinde.
öyle bir durum ki bu, bazen eski bir fotoğrafa bakıyorsun ve hatırlamıyorsun ne zaman çekildiğini.
yada eski bir arkadaşın yıllar önce yaşadığınız bir anıyı anlatıyor ve sen bunu hatırlamıyorsun.
yıllar geçtikçe unutuyoruz anılarımızı ve yıllar geçtikçe daha da unutkan oluyoruz.
bizi biz yapan değil midir bu yaşanmışlıkların toplamı aslında.
peki o zaman anlamı nedir yaşamanın.
nasıl olsa unutmuyor muyuz.
eğer unutuyorsak aslında hiç yaşamamış olmuyor muyuz.
evet belki çevremizi etkiliyoruz bir şekilde ama onlar da unutuyor eninde sonunda.
zaten ölüm için ne derler bilirsiniz.
"adınızı bilen son kişi öldüğünde gerçekten ölürsünüz"
yani unutulduğunuzda.
geriye ne kalıyor o zaman.
yıllar sonra geriye baktığınızda yaşamdan geriye ne kalıyor.

bir avuç toprak.

koca bir hiç.

sadece anılardır.

kimisine göre iyi kiler kimisine göre keşkeler
kimisine göre ikisi bi arada. zaman beklemez geriye kalanlar gelmez. gelmemelidir de zaten. anılar, hatıralar daimi geride kalmalı ki yenileri eklenebilsin. yaşam sonu olmayan bir yol gibi geliyor… ama hep ileri çünkü bir kez geriye dönüp bakarsam ve dönmeyi denersem bir daha asla ilerleyemem. bu yüzden ben kaçtım dünümden.