yazarların çocukken yaptığı utanç verici davranışlar

kendimden küçükleri yabancı dil biliyorum diye kandırır, saçma sapan kelimeler çıkararak 'bakın nasılda konuşuyorum' derdim. garipler dinler dinler sonra 'ne dedin şimdi?' diye sorarlardı. şimdi düşününce bir utandım.

kurban bayramı'ndan dolayı her hayvan yeniyor sanırdım. bir kere dedemgilde toplanmışız uzak yakın bir sürü akraba. fare yakaladım, herkesin içinde anneee bunu pişir diye tutturdum annem elimden almaya çalışıyor ben deli gibi ağlıyorum hayır yiyeceğim diye. of utancımdan ölüyorum hatırladıkça.

balkondan şehiriçinden inenlere lazer ışığı tutardım. bi gün bi teyzeye denk gelmişti teyze iki saat etrafına bakınmisti çok korkmuştu, polisi arıcak diye korkmuştum ben de... çok eğleniyodum ama o teyzeden sonra pişman olup bırakmıştım

imama gidip maaşının ne kadar olduğunu sormuştum. o zamanlar imamlara falan büyük ilgim vardı ama maaşını neden merak ettiğimi hatırlamıyorum. düşününce biraz utanç verici.

evimiz ikinci kattaydı. balkon ana yola bakardı 10-15 saniyede bir araba geçerdi ve balkonda perde vardı. su balonlarını hazırlar, pusu kurardık kuzenlerimle. bir gün attığımız su balonu arabanın tam ön camına denk geldi ve sürücü sarsılıp durdu. o ana kadar eyvah kaza yapacak diye çok korkmuştuk hemen saklandık. hem korkunç hem utanç verici.

ben zorba çocuklardandım. ama biraz..
yara izlerinden korkardım.
ve kaza geçiren bir akrabamın yüzündeki izden korkup bu ne çirkin şey gibisinden bir söylemde bulunmuştum. tam hatırlamıyorum ama olsun.
utanç verici baya be.
neyse olur öyle, çocukluk işte.

iki takım taş savaşı yapıyorduk ilkokul bir ve ya ikideydim tam hatırlamıyorum ve attığım taşla bir arabanın arka camını tamamen kırmıştım. o zamanın parasıyla yüz lira vermişti babam ve çok kızmıştı.

ilkokulda öğretmenin üzerine işemek.

1-ci sınıftayken kemerimi bağlayamıyordum, annem sonradan pantolonuma bir ip bağlamıştı, onunla idare ediyordum. ama o olmadığı zamanlardan bir tane çok berbat anım var.

tualete gidip işedim, sonra malesef kemerimi bağlayamadığım için pantolonum ayaklarımın üzerinde sınıfa doğru koşuyordum. sınıfa vardığımda öğretmen beni gördü, hiç bozmadı yanlış hatırlamıyorsam. pantolonumu çekerek düzeltmek istediğinde, tekrardan çişim geldi, ama nası geliyor, sanki yarıda kesmişim gibi. duramadım, donumu indirip bunun saçlarından aşağı işedim...

5 yıl öncesine kadar arada sırada görüyordum kendisini, sonra ben oralardan gittim, o kaldı, güzelim benim. hep karşılaşınca o hatırayı canlandırıyordu gözümde ve hep selam verdiğimde bana acı gülüş atıyordu, ah canım...

karşı evde oturan yaşlı , huysuz (top oynamamiza karisirdi yolda.) amcaya güneşli günlerde ayna tutardim yuzune balkondan.

babamın aldığı lazerli tüfek ile yeni evli genç çiftin balkondan yatak odasına atışlar yapardım geceleri ve sabahları. o güzel hatun beni dışarı da her yakaladığın da markete götürürdü. ah ulan ah..

kendimi hala çocuk sanıyorum, büyüyünce çok utanırım bundan muhtemelen

anaokulunda, öğretmenimin bacaklarına bakmıştım. sonra da ağlamıştım günah işledim diye.