sinir krizi

bir anlık boşalma, bir anlık kendinden çıkma, bir anlık kopma, bir anlık taşma...ne olursa olsun insanın nefsiyle mücadeleye girişemeyeği bir ayrılık.. sonrası hep pişmanlık..

ilaçlarla bastırmaya çalıştığım, ara ara yoklayan berbat ötesi durum.

abimin sinirlerine basana kadar kendimi sinirli zannederdim .
dur yahu bir ara ver
kendi kendini gaza getirip iyice krize giriyor adam

bugün ciddi anlamda geçirdiğim şey. şu an kodlarla uğraşıyor olmam gerekirken burada olmamın da nedeni bu aslında.

bizim üst kat lanetli. bugüne dek taşınan, hatırladığım 6-7 komşunun tamamından gürültü nedeniyle yıldık. yalnız öyle böyle gürültü değil; bir tanesi 2 kez polislik oldu, birinin gürültüsünü 5 apartman polise şikayet etti falan... * bu derece bir gürültüden bahsediyorum.

insanlıktan anlamadıkları için çareyi silikon kulak tıkacında buldum ama insaf be kardeşim! kulaklıksız gezebildiğim an yok gibi bir şey. yatıyorum kulağımda bu, kalkıyorum bu... artık kulaklarım da tepki vermeye başladı. kaşınıyor deli gibi, istemiyor içinde ekstra yük.

neyse... onun bunun çocuğu ev sahibinin umurunda değil. "ben parama bakarım" dedi çıktı iin içinden, dairesinin hayrını görmeyesice! en son 2 ay kadar önce bir aile taşındı. kızları falan var, yetişkin. iyi dedik, en azından kızdır, daha efendi olur, tepemizde tepinmez ama nerdeeee! ne geceleri var ne gündüzleri... gece mesela saat 1 buçukta üst katta birinin koltuğu yüksek bir yerden bıraktığını düşünün. öyle sesler geliyor. ne hafta içi susuyorlar ne hafta sonu, ne gece susuyorlar ne gündüz...

sabah kalktım, dünden aklıma takılan kod hatasını çözmek için aklımda bir fikirle. azıcık takıldım sözlükte, gittim pycharm'ın başına. o da ne! bu yine başladı, gece de bitmemiş olan patırtısına. bekliyorum yok, müziği yüksek sesle açıyorum ki onu duymayayım ama bu sefer de konsantre olamıyorum. bir, iki, üç derken aldım elime emektar bilardo istekamı, küt küt vurdum anlar da susar diye. fakat oralı değil, sanki inadına yapar gibi daha fazlasını yapıyor. valla bu noktada şunu söylemeden edemeyeceğim; kusura bakmayın ama kimse öyle işini gücünü bırakıp kapıya kadar çıkıp da kibarca uyarmak zorunda falan değil. herkes yaptığını bilmek ve dikkatli olmak zorunda. ben nasıl "insanlar rahatsız olur" diye dkkat ediyorsam, kimse beni uyarmadan, herkes de dikkatli olacak! o yüzden "önce konuşsaydın" falan diyenin kalbini kırarım. zaten daha ilk taşındıklarında yönetici uyarmıştı gürültü konusunda. annem de uyarmıştı, sohbet havasında "apartmanın duvarları çok ince, gürültüden bezdik" diyerek. geçen hafta da apartmana gürültünün cezası hakkında bildirimler asıldı. daha ne lazım, bilmiyorum.

neyse... gürültü devam edince benim içeride bir yerde bir tel koptu ki o benim son noktamdır zaten. tavanı yere indirecektim zaten neredeyse vuracağım diye ama bir yandan da ağzıma geleni sayıyorum, beddua küfür ortaya karışık... elim ayağım boşaldı, titremeye başladı ellerim, oturdum ağlamaya başladım hıçkıra hıçkıra çünkü artık tahammülüm bitti arkadaşlar! bu 3-5 günlük bir şey değil çünkü; senelerdir dinliyorum ben milletin zırıltısını. taşınma şansımız olmadı ne yazık ki ve mecburen de çekmekten, susmaktan, efendiliğimi bozmamaktan artık yoruldum. benim de taşıyabileceğim bir yük sınırı var.

o ara annem de delirdi benimle beraber çünkü hem o da şikayetçi zaten hem de beni o halde görünce üzüldü, sinirlendi üst kata. o da başladı benimle beraber ağzına geleni saymaya bağıra bağıra. sonra efendim yöneticiyi aradık, gidip konuşup uyarmaları için. beni çağırdılar üst kata, gitmedim çünkü ellerim şu an bile (neredeyse 1 saat geçti olayın üzerinden) hâlâ titriyor. bir de çıksam o sinirle kesin elimde kalırdı birisi. annem çıktı benim yerime. sonra geldi, "biz yapmadık. bizim üst kattaki mickey yaptı" moduna girmişler hep olduğu gibi. sanki biz bir sesin nereden geldiğini ayıramayacak kadar dangalağız... "beddua ettiniz, gücümüze gitti" falan demiş. geber anasını satayım! kaç uykumun, kaç huzurlu anımın katili oldunuz. sizin gibilere etmeyeceğim de kime edeceğim bedduayı?

neyse... siz siz olun "aşağıya ses gitmiyordur" diye gecenin köründe, sabahın köründe evde ağır iş yapmayın. insan yaşıyor bu apartmanlarda. eline koluna hakim olamayan, apartman hayatına adapte olamayan da gitsin ahırda yaşasın... kimsenin başkalarını bu duruma düşürmeye hakkı yok.

sakinleşirsem tekrar gideceğim işimin başına. pycharm beni bekliyor.

herşeyin kontrol altında olduğundan emin sakin bir şekilde durduğunuz yerde durursunuz sonra ne olursa olur biri bir şey söyler, gözünüze bir şey çarpar birden gülmeye başlarsınız. öyle gülersiniz ki nefes alamazsınız, kıpkırmızı olur katılıp kalırsınız. insanlar dehşetle ve şaşkınlıkla size bakakalırlar. artık kontrolü kaybetmişsinizdir, yapacak bir şey yoktur. gözünüzden yaşlar gelmeye başlar, kahkahalarınız hıçkırıklara dönüşür, gülmekten katılmış halinizi hiç bozmadan ağlayarak katılmaya devam eder, kasılmış yüzünüzde iğrenç bir ifade ile kalakalırsınız. toparlanmak ister ama hiç bir şey yapamazsınız. kimse bir şey anlamaz, garip bütün bakışları üzerinizde hissedersiniz. işte bu yüzden her kim ki sinir krizi aşamasına gelmiştir, bu önlenemez sonu kabul edip atlatana kadar kendi menfaati için kalabalıktan uzaklaşmayı tercih etmelidir.

bi süredir zaten gergin olan sinirlerinizin üstüne hiç sevmediginiz biri asla duymak istemediginiz bir söz karşısında, arkadaşlarınızdan ya da aileden birinin bi hareketi karşısında geçirdiginiz cinnet.

tüm mantığın kaybolması durumu.

ağlama veya gülme çılgınlıgı, ya da şiddet.

çevrenizdeki insanlara ya da direkt olarak kendinize zarar verebiliceginiz ruh hali.

sansar'in cok saglam 1 sarkisidir.