yazarların unutamadığı çocukluk anısı

ilkokulda iken 6 kişilik sınıfta matematik sınavı yapmıştık. öğretmen de bir yandan sınavı tamamlayanların kağıtlarını kontrol ediyordu görülür şekilde. bir sorumu düzelttim fırsatten istifade, cevabımın yanlış olduğunu görünce, sonra da nasıl yaptığını sordum öğretmene.
tekrar bakınca meğer öğretmen yanlış yapmış, ben doğru; almam gereken puanı kaybettim, başkalarının doğrusunu sırf kıdemli diye sorgusuz esas kabul etmemeyi öğrendim böylece.

komşumuzun ve kiracımızın kızları aynı anda bana açıldı. ikisini de reddettim. iddiaya mı girdiler üzerime diye şüphelendim. ulan ya denk geldiyse? neyse, bilemiyorum.

ilkokulda iki kız bir oğlan takılıyorduk. o erkek arkadaşımız sanıyorum ki sadakatsiz volkan gibi ikimizi de sevmiş ve bize bir gün ikinci dersin teneffüsünde ikinci kat koridora biriniz gelin bir itirafta bulunacağım dedi gidene ilanı aşk etti. kral kendi karar verememiş nasipte ne çıkarsa bahtıma demiş

cam macunu içine kız kaçıranların içimden tozunu döküp çocuk aklımla plastik patlayıcı yapmıştım. yakınca elim yanıp parmaklarım yapışmıştı. buzlu sudan çıkaramamıştım acıdan. bir defasında da kiremit tuğlanın gözlerine torpil koyup kıracak mı diye denerken küçük parçalardan biri yüzüme gelmişti az daha kör oluyordum.

özetle çocukların merak duygusunu daha barışçıl yollarla gidermenin formülleri bulunmalı. çocukken macgyver izleyip izleyip gaza gelirdim. pika pika diye camdan atlamadım ama inşaattan kuma atladım kolumun üstüne düştüm.

çocuklara dikkat edin yani.

çalışkan ve sevilen bir öğrenci olduğum için ilkokulda bir arkadaşım benimle türlü sebeplerle tartışıp benimle konuşan diğer arkadaşlarıma seçim yapmalarını söylerdi. herkes onu secerdi çünkü sosyal biriydi. 3 sene böyle okudum; kimse benimle konuşmaz, vakit geçirmek istemezdi. o günlerde yaşadığım yalnızlık beni bugün ayakta tutan gücün temelini atmış, yeni farkediyorum. kimseden beklentin olmadan yaşamayı öğreniyorsun. ama o anı ve sana hissettirdiği duygu hiç unutulmuyor.

scooby doo izlerken şemsiyeyle yüksek bi yerden atlıyodu, salına salına iniyordu aşağıya. koltuklardaki ufak denemelerim sonrasında balkondan atlamayı uygun görerek balkona çıkıp küçük şemsiyemi açıp tam atlayacakken babam tutmuştu beni. yine b.k yoluna gidiyomuşuz.

bizim köyümüz ne yazık ki yok. annemlerde de beni komşumuzun köyüne götürmüş tabi ben 4 5 ya varmışım ya yokmuşum hayvanları biraz sevdikten sonra annem beni otlara oturtmuş bende yerde bulduğum küçük siyah şeyleri tek tek yiyorum efenim.köyüne gittiğimiz kadın anneme kız bir şey yiyor bak istersen demiş annem koşarak yanıma gelince elime vurduğunu ve benim yumuşak zeytin diye elimden düşürdüğüm şey için ağlamam bir olmuş.sadece hastaneye gittiğimiz o kısmı çok net hatırıyorum.(u: )

6-7 yaşlarında annemle kavga ettikten sonra mutfak dolabından bardak almak istemiştim. mermerin üstüne çıkıp bardağı aldım. geri atlarken çenemle mermere vurdum. o an aklımda olan tek şey su içmek olduğu için ne çenemin yarildigini ne de akan kanları fark ediyorum. 4 dikiş atmışlardı hala iğne görünce içim kötü oluyo.

daha okula başlamadığım zamanlarda komşunun benimle yaşıt oğluyla onların bahçede oyun oynardık, apartmanın en üst katı onlarındı, bir gün çok çişim geldi eve kadar tutamam diyerek koşarak işemeye gitti ben de bunun pipiyi uzaktan gördüm ve benimkinden farklı olduğunu görünce şoka uğradım. eve gider gitmez anneme "annee biliyor musun ali'nin* sallanan kukusu vaaaarr" dedim önce anlamadı sonra ali'yi işerken gördüğümü söyleyince 10 dk kahkaha attı, bir daha bakma ayıp diye tembihledi. aklım ermeye başlayınca neden güldüğünü anladım tabii ama konusu geçmemişti bir daha. yıllar sonra ilk kez doğru düzgün sevgilim olduğu zaman anneme bahsettim biriyle konuşuyorum haberin olsun diye, "kim, nasıl biri" diye sormasını beklerken söylediği ilk şey "sallanan kukusu var dimi" oldu. boş anıma denk geldi ve o gün ikimiz de gülmekten hastaneye kaldırıldık. bu da böyle komik bir anı oldu ikimiz arasında. *

ilk deniz suyu yuttuğum an. sanırım 3 yaş civarı.

köyün içinden geçen derenin kenarına çöpler atılırdı. ben de eski bir televizyondan çıkmış bir elektronik parça bulmuştum. sanırım cam bir sigortaydı, emin değilim. evde elimde oynarken babam gördü. nereden aldığımı sordu. çöpte bulduğumu söyledim, inanmadı. sıkıştırmaya başladı. ben dürüstçe doğruyu söyledikçe o kızmaya ve bağırmaya devam etti. en sonunda bu iş böyle gitmeyecek deyip yalan söyledim. komşunun evinden aldım dedim. git aldığın yere koy gel, koydu mu diye komşuya soracağım dedi. utana sıkıla gidip komşunun evinin bir yerine bıraktım. daha sonra dürüstlüğümü(!!!) takdir etti. ama neye yarar, ben o gün kendime olan inancımı yitirdim. hala o olayı zaman zaman anlatıp bana dürüstlüğü öğrettiğini söyler. bilmez ki ben o olaydan sonra çok kırıldım.

arkadaşımla saçma sapan hadise şarkıları söyleyim sınıfın önüünde dans ederdik. asla unutmam.

insanlar tarafından dışlandığım için her gece yorganın altında ağlamalarımı ölsem unutmam. ve birde babamı özlediğim için ağlamalarım var tabi..

sekiz yaşındayım, bir akrabamız tarafından tacize uğramışım. bir şeylerin farkında bile değilim. şimdilerde travma.

selda bağcan öpmüştü beni.

karnelerin dağıtıldığı gün bir çocuğun takdir belgesini çöpe atmıştım ablası da beni dövmüştü. yıllar geçmiş üstünden ama hala çok komik.

birinci sınıf müzik dersinde herkes sırayla şarkı söylüyordu.
bütün çocuklar mini mini bir kuş şarkısını söylerken ben çıkıp evlerinin önü boyalı direk söylemiştim. bütün sınıf baya eylenmiştik.ilk ve son konserimi hiç unutmam.

ilkokulda dünyanın bütün çiçekleri şiirini istek üzerine 3 kez üst üste okuyup tüm sınıfı ağlatmıştım, öğretmenim dahil. birilerini duygulandırabilmiş olmak ilk kez böylesine gururlandırmıştı beni.

çocukluk arkadaşlarımdan biriyle ufak tefek yaramazlıklar yapmayı seviyorduk. en sevdiklerimiz arasında da küçük su balonlarını doldurup camlara ve duvarlara fırlatmak vardı. en çok kaçıncı kata kadar fırlatabileceğimizi görmek için kendi kendimizi test ediyorduk. yine bir gün bu küçük meydan okumamızı sevmediğimiz bir komşumuzun penceresi üzerinde denerken, arkadaşımın attığı son balon açık olan camdan içeriye uçuverdi. bir şeyleri kırıp döktü mü, yoksa direkt yere çarpıp ortalığı su içinde mi bıraktı bilmiyoruz. ilk kez başımıza geldiği için panikle kaçışmıştık.

3 ağustos 2007.10 yaşındayım daha .babama 'ben demedim' dediğim halde beni cezalandırdığı günün her anı.