yazarların unutamadığı çocukluk anısı

benden 5 yaş küçük erkek kardeşim var. küçükken inanılmaz mızmız, her halta ağlayan bir çocuktu. benim sinirimi bozardı, annemde sürekli kardeşin ağlıyo oynayın, kardeşin nerde bul getir. sürekli kardeşimin bekçiliğini yapardım. bu durum benim canımı sıkmış olacak ki evimizin bahçesinde küçük kızılcık ağacı vardı tuttum kardeşimin kazağından ağacın dalına astım şimdi de ağla diye. ağacın altında da bu köpek vardı bu çok ağlayınca kıyamadım geri aldım bende naparsın abla yüreği. :)) şimdi askerde çok özledim keretayı. :(

ilkokul 2. sınıftayım. sınıfta âşık olduğum bir kız vardı. babasının işi dolayısıyla şehir değiştireceklerdi ve hâliyle 3. sınıfta okulda olmayacaktı. okulun son zamanlarında bunun için bizden bir hatıra istemişti. ben de bir kitap hazırlayıp kitabın arasına da fotoğrafımı koymuştum. bunları ona vermek ve vedalaşmak için yanına gittiğimde kitabı sırasına fırlatıp kaçmıştım. okulun arka bahçesine koşup ağlamıştım. ortaokula kadar rüyalarıma girmişti sonra hep.

rahmetli babam çok sinirli bir adamdı. 5-6 yaşlarındaydım. mahallede herkesin bisikleti iki tekerlekliye terfi edeli çok olmuştu. maddi durumumuz iyi olmadığından benim bisikletim hala üç tekerlekliydi. babam uyarmıştı beni "milletin bisikletine aokulduğun an gebertirim seni" diye. bir gün arkadaşın bisikletinin arkasından asılıyorken babam gördü gözleriyle işaret ederek eve çağırdı. "kesin gebertecek beni" dedim. anneme "üstünü değiştir şunun götüreceğim" dedi. hiç konuşmadan çarşıya indik. sigara parası yoktu biliyordum. bi mağazanın önünde durduk. "hangisi güzel bu bisikletlerin? " dedi. "hepsi" dedim. "olur mu ulan öyle sıpa? seç birini" dedi. ben inanamıyorum çünkü kuruş parası yok. neyse pinokyo yeni çıkmış seçtik pinokyoyu. on iki binlira hiç unutmam. on iki ay taksitle. peşinat vermedi, tanıdıkmış. deliler gibi seviniyorum. koltuğun altından tutuyor ben ilk defa iki tekerlekli bisiklet sürmeyi öğreniyorum. bu arada teşekkürler ediyorum konuşuyoruz. bir ara bi baktım cevap vermiyor. bi döndüm taa arkada uzakta kalmış. düştüm tabi. koşup geldi. öyle öğrendim sürmeyi. o akşam fazladan izin verildi bana bisikletimi sürmem için.

abim sağ olsun hiçbirini unutamam. unutmak istesem de unutturmuyor. ya ben bu büyük kardeşlerin küçüklerle dalga geçmesini anlamlandıramıyorum. 30 kişinin içinde konuşulan konu nasıl bir anda bana geliyor? hayır ben de bilsem, hatırlasam senin çocukluğunla dalga geçerim güzel abim.

unutamadıklarım arasında meyve bıçağı korkum başı çekiyor. neden korkuyordum bilmiyorum ama abim sırf çığlığımı duymak için bıçağı az biraz bana doğrultsa kaçardım.

daha abimle olan çok fazla şey var ama şimdilik bu kalsın.

anlatırsam linçlenirim.

abime sünnette takılan çeyrek altını, telefon jetonu sanıp,jetonlu telefona atmam. *

çok sıkıntılı bir anı çünkü unutmak istesem bile unutturmuyorlar.
örmüceklerden korkuyorum sözlük bunu biliyorsun.
çocukken annem uğur böcekli çorap giydirmeye çalıştığında bile bu örmücek ben bunu giymem üstüme çıkıyor bu diye ağlarmışım.

uzun süre örmüceklerden iğrendim sözlük. en son dövmesini yaptırdım.
bu dövmeden sonra kendimden iğrenmediğimi fark ettim.
galiba ben bir örmücekmişim sözlük.

özenle yaptığım ödevimi çantama koymak yerine elimde okula götürmeye karar vermiştim sonra çıkan bir rüzgarla havalandı.şaşkinliğimin ardından ağlamaya başladım ardından annem azarlamaya başladı,sonra bir abi koşmaya başlamıştı uçan ödevin ardından.sahi noldu o ödeve hala bilmiyorum.

ilkokul 1 falanımdır. aydın merkezde oturuyorduk o zamanlar. yani koşup oynardım sokakta ama hiç spor aktivitelerine katılmazdım, hiç de katılmadım hayatım boyunca, istisnalar ve beden dersleri dışında.

benden büyük bi çocuk ille ısrar etti koşma yarışı yapalım diye. kıl olmuştu bana, beni geçecek ve hava basacak aklınca. ben elbette geçtim bunu. abisi vardı kenarda, yediremedi. kardeşim şu yüzden geçildi falan deyip bizi bir daha yarıştırdı, ve bir daha... hepsinde geçtim elemanı. son yarışımızın ortasında annem balkondan eve çağırdı, kafamı çevirip ona cevap vererek koşmaya devam ettim ve gene kazandım. zaten çok hızlı koşarım. ortaokulda da milleti bayağı şaşırttığım 2 yarışım oldu ikisinde de ilk 3'e girerek. (20 kişi falan koşmuştuk ve rakiplerin arasında çok spor yapanlar vardı.)

spor yapmayı sevmemem, sporda yeteneksiz olduğum anlamına gelmiyor.

ilk aklıma gelen terliğimle ilgili oldu.
çocukken çifti ve ikili olan şeylerin tekinin kaybolmasıyla diğerinin üzüleceğini sanıyordum. çünkü hep birlikteler yani ve mahalle de bir teyzenin eşi ölmüştü ve baya ağladı. anca o da ölünce kavuşacaklarmış. neyse bir gün ben terliğimin tekini bulamadım. birkaç gün boyunca aramadığım yer kalmadı.
evin baya geniş alanı o zamanlar odalar şeklindeydi. hayvan odası vardı bir de tarımda kullanılan eşyaların ve samanların koyulduğu bir oda (daha bahçe dışında). 1 hafta veya 10 gün oldu ben terlikten ümidi kesmiştim. hem sevdiğim bir terlikti hem de teksiz kalmıştı. teki gelmediğine göre artık ölmüştür diye düşünüp 4-5 yaşında evde salonda terliği çakmakla tutuşturdum. plastik olduğu için zor yanarken bir de aşırı duman çıkarıyordu o yüzden balkon kapısını açmıştım ama nasıl acılıyım anlatamam sanki yanan benim. annem de o zamanlar dışarıda işlerle uğraşıyordu. ablam arada girip çıkarken fark ediyor "gerizekalı ne yapıyorsun, delirdin mi niye terliğini yakıyorsun?" diye bağırıp çağırıyordu telaşla. çeyreğinden fazlası yanmış terliği alıp dışarı atmak isterken ben onun önüne geçmeye çalışıyordum çünkü ateş; öldürücü ve yok edici. ya kendi de ölürse veya yok olursa diye.
artık daha fazla ağlıyordum. o beni ittiriyor ben bir şekilde sülük gibi yapışıp kalıyordum. "dokunma ölürsün, yok olursun aptal mısın?!"
"anne koş, ablam ölmek istiyor, ateşe elleyecek koş!"
en son beni baya sağlam ittirdi. 4 yaş büyük ablam beni 1.5-2 m uçurup kafamı duvara vurmama neden oldu. bu sefer ben kafamı tutup "elleme ateşe, bırak terliği öleceksin yok olacaksın diyorum anlamıyor musun?! ah kafam da acıyor!"
ablam terliği alıp fırlattı ama salon kapısı açık olmasına rağmen baya beyaz duman sisi oluşmuştu.
sonra ben yerimden kalkıp terliği görmeye çalıştım. "yok olup eşinin yanına gitti mi? kavuştular mı?"
"bu aptal fikrin yüzünden mi terliğini yakıp evde yangın çıkarmak üzereydin?!"
"koltuğun üzerinde yakmadım ki yerde yaktım. anne de yerde yakıyor hem.(dışarıda yer ateşi) ayrıca ölüp gitti mi şimdi, çok özleyeceğim. canım terliğim. -'_-'"

annem gelince karoyu siyahlaştırdığım ve yangın çıkarabilirmişim diye beni dövmüştü.
o zamanlar o kadar çok yangın dediler ki en son gerçekten de yangın çıkmıştı ama evde değil...

4 yaş dolaylarında, bahçede her zamanki itlik serserilik vazifemi yerine getirirken yanıma gelip de "merhaba eli ben baban" diyerek beni türkiye similasyonuna bir anda sokan rahmetli pederin halini unutamıyorum. ters ışıkla beraber öyle bir sinematografik giriş yapmıştı ki sanırsın baf'a aziz barnabas ayak bastı.

3-4 yaşında falanım. abim de benden 20 ay büyük. o yaz da her zamanki gibi didim'deki tavşanburnu orman kampı'nda çadır kurmuşuz. o zamanlar yazlığımız yoktu ve yaz tatillerimizde böyle yapardık.

o zamanlar liramızdaki sıfırlar duruyordu tabii... ama şimdiki duruma göre anlatayım. mesela bir sakız 2 lira diyelim. annem de bize 5 lira verecek, bakkaldan/büfeden kendimize birer sakız alalım diye. ama yanlışlıkla 50 lira vermiş. biz de bakkala parayı uzatıp sakız alacağız dedik, abimle. bakkal da "hepsiyle mi?" diyor. biz ne anlayalım. evet diyoruz. bakkal da 25 tane sakız veriyor. avuçlarımıza zar zor sığdırarak (belki kimisini düşürmüşüzdür, hatırlamıyorum) sevinçle çadıra dönüyoruz. annem şok. * sonra iade edildi tabii sakızların 2 tanesi haricindekiler. ehehe. unutamadığım bir çocukluk anımdır.

balkondan aşağı zıplarken içeri çekilmemle 5 numara örgü şişinin ayak tabanımdan girip arka bileğimden çıkması ve kanlar içinde olan ayağımdan o şişi çektikten sonra ağlamam olabilir. aaa ya da balkon demirlerine tekme atarken kopan ayak parmağımı elime alıp komşuların kucağında acile parmak diktirmeye gidişim de olabilir. şey de olabilir ortaokulda saçımı çektiği için kovaladığım arkadaşımın kantinin kapılarını kapatmasıyla kantin kapısının camlarından içeri tekme atarak girmemle kanlar içinde kavga etmem de olabilir.

fenerbahçe ile trabzonspor arasında oynanan 31. başbakanlık kupası maçı.
yer ankara 19 mayıs stadyumu.
tarih 21 mayıs 1994


14 yaşındayım.para yok pul yok.gittim maçtan önce çevik poilslerin yanına.fenerbahçeli bir polis ağabeyle diyalog kurdum .param yok abi ben maçı izlemek istiyorum dedim.
yarım saat sonra yanıma gel maç başlamaya yakın içeri gireceğim,seni de içeri alacağım dedi.
gittim gerçekten de beni içeri aldı ben de gecekondu tribünlerinin tersindeki kale arkasına fenerbahçe tribünlerine ,ait olduğum yere geçtim.
tabi biz yine yenildik.4-3 yendi bizi sürekli ayağa kaldırılan sporun karadeniz yancısı hamsi gafalular.
fenerbahçe tribününde hemen arkamdaki taraftarlar koltukları kırıp sahaya atmaya başladılar.bir arbede ,bir kargaşa.baktım çevik polisler bizim tribüne doğru geliyor.onlarca polis ellerinde cop.
alllaaaahhhh vura vura yukarı doğru çıkıyorlar.
ben daha küçücüğüm ya.
alttan cop yememek için koşan gencolar benim üstümden geçmezmiş gibi ben koltukların arasındaki boşluğa düşmez miyim.
polislerden biri copuyla hunharca benim popoma vurmaz mı?
ulang ben mi kırdım koltukları?ben küçük bir çocuğum,masumum ,her önüne gelene de vurulmaz ki!
ayırt et,bak sağa sola değil mi?
kesin 6sayarlı bir polis vurmuştu bana anasını gergedanlar kovalayasıca.
ağlaya ağlaya çıktım stattan.nasıl canım acımıştı!

şencan bir gün kolunda darbukayla eve girer...
*

çocukluktan itibaren delicesine hamur ve lego oynayan biri olarak parmaklarım gelişmişti. bu da biraz ritim yeteneği verdi bana. bir dönemim var ki, önümdeki su bardağından dahi bir şeyler çalmağa çalışıyordum.

vurmalı çalgılara ilgim vardı. babam antep seyahatinden bir gün darbukayla geldi. darbuka halen evde durur. birkaç defa derisi değişti tabii.

anaaa... benim bir dönem var koltuk altında darbukalı sarı bir çocuk... dabrukatör baryam gibi gezerim evin içinde.
sokağa inerim yine koltuk altımda darbukamla...

oradan çingenler geçse dese ki sen bizim çucuğumuzsun seni çalmışlar.
anama babama dönerim derim ki,

-abe ayvanlar madem çaldınız bari süleyin...

annem diyor aç mısın?
9/8 darbuka girizgahı yapmadan cevap veremiyorum...
adnan şenses gibi oldum tişörtün eteğini kıvırıyorum hem çalıyor hem oynuyorum.

-aç mısın?
-dum ta ta dum tata, sence? dum ta ta dum tata... sosis yap... dum ta ta dum tata... pattis yap... dum ta ta dum tata...

* * *
neyseki kızgın balık ayhan dönemim geçti. darbukayı elime alsam çalarım ama. iyi çalanı da dinlemeyi severim.

5-6 yaşlarımdayım, ablamla apartmanın önüne çıktık. evimiz de yol üstü. bir araba kaldırıma yanaştı, yolcu koltuğundaki adam camını indirip "gelin size en sevdiğiniz şekerlerden vereyim" dedi. ben sazan gibi atlıyordum ki ablam kolumdan tuttu kendine çekti. belki adam kötü niyetli değildi ama şu an düşününce insan ürperiyor.

9 veya 10 yaşındayım,mahallede yakın arkadaşıma halası harçlık olarak 10 lira vermişti. * biz de o parayla herkesten habersiz internet cafe'ye gitmiştik.bizimkiler,arkadaşımın ablası her yerde aramış tabiki haliyle en son bizi bulmuşlardı babam hiç kızmamıştı.o zamanlar da çocuk kaybolma vakaları vs. vardı baya endişelenmişler.

ilkokul beşinci sınıftaydım ya da dört tam hatırlamıyorum. okul çıkışı okulun yanındaki kirtasiyeye girdim. kocaman bir kirtasiye.
kırtasiyeci babamın arkadaşıydı. içerisi ana baba günü. panini çıkartmaları vardı. onları biriktiriyordum. bütün paramı çıkartmalara harciyordum. hangi akla hizmet yaptıysam etrafi kolacan edip kalabaliktan da yararlanarak paninknçıkartmalarıni gizlice cebime soktum. çaldım yani. kimsenin görmediğini düşünüyordum ki şimdi adını hatirlamadigim sınıf arkadaşım bir kız " emin amca diko çıkartma çaldı" diye bağırdı. allahim bu nasıl bir utançtir, yerine dibine girdim. kizardim, bozardim ne diyeceğimi bilemeden öylece emin amcaya bakiyorum. saniyelik bir olay.
diko öyle şey yapmaz dedi emin amca. koşarak çıktım dükkandan. ağlaya ağlaya eve gittim. erkek gibi babama anlattım olanı biteni. babamın ilk ve son tokatidir bana.
o günü hiç unutmadım. unutamadım.

yok. çocukluğumu hafızamdan sildim. yaşanmamış sayıyorum. gerçi pek akılda kalmasını isteyeceğim bir anım da olmadı. ben dünü olmayan bir adamım.
geçmişimi sildim, bugünü yitirdim, yarınları da boşverdim.

abimle çok değişik bir insandır, aklı fikri bilimdi her zaman. küçükken sürekli böcek, kertenkele, akrep vs incelerdi. aramızda da epey bi yaş farkı var. ben 5-6 yaşlarındaydım sanırım. bir gün elinde bir kertenkeleyle geldi ve bana bu kertenkele hasta, onu ameliyat edelim dedi. nasıl gururlandım anlatamam. artık beni de incelemelerine dahil ediyor, ben de onunla birlikte araştırabileceğim falan diye. salonda sehpanın üstüne bir örtü serdik. abim bir sürü malzeme getirdi falan. maskemizi taktık, başladık ameliyata. abim benden malzeme istiyor, ben de bir hemşire edasıyla ona yardım ediyorum. epey bi uğraştık, sonra abim kertenkeleyi dikti ve bir peçeteye sarıp götürdü. ne zaman uyanacak dedim, ölü o dedi. senelerce kendi kendime vicdan azabı çektim, kimseye bir şey söyleyemedim, o kertenkeleyi kurtaramadık diye kendimi katil gibi hissettim. aklım erdikten sonra abime anlattım, meğer abim kertenkeleyi bulduğunda ölüymüş zaten, o da iç organlarını incelemek istemiş. bu yaşa geldik hala dalga geçer benimle pis kertenkele katili.