yazarların uykudan uyanmasına sebep olan en kötü şey

ölümcül bir yaz sıcağıyla beraber çok çılgın bi karar ile balkonda yatma kararı aldığımda başıma gelen hadisedir.
önceden uyarılsam da tecrübe edicez ya illa ansını satim. ama onlar beni soğuktan dolayı uyarmışlardı. her neyse, uykuya dalarken atmosfer müthiş... üzerimde yldızlı gök, içimde ahlak yasası hesabı. böyle self-romantic bir gecede nasıl uyanırsam beğenirsiniz. ağzımdan arı sokarak... evet ağzımdan.. evet arı.. evet sokarak...

uykunun en tatlı yerinde içeri hunharca giren insan tarafından yataktan zıplayarak uyanmak..

benim evladım olmayan veletlerin bağırma sesleridir.

bacağa giren kramp.

kâbus görmek tabii ki.

uykudan uyandıran rahatsız edici, korkutucu şeylerdir.

bunların başını tabii ki kabuslar çekiyor. ben o kadar fazla kabus gören bir insan değilim ama kabus gördüğüm zaman da sağlam görürüm. dişlerimi sıkarak kalkarım uykumdan. genel anlamda yüksekten düştüğümü görürüm.

ikinci olarak gecenin bir saatinde skype üzerinden bağıra çağıra sohbet eden üst komşu. uykunun en tatlı yerine denk gelir nedense. çok mu acildi acaba gecenin bir vaktinde sohbet muhabbet etmen? haydi ediyorsun, kulaklık diye bir şey var. bağırmana gerek yok. senin seviyesiz sohbetini dinlemek zorunda mıyım?

üçüncü olarak bağıran çocuk sesi, ağlayan bebek sesi. kimse bana çocuktur ağlar demesin. uslu duranlar da, bağırmayanlar da çocuk. ebeveynler ne halt ediyorlar acaba çocuklar kulak zarımı delerken? hiç mi ortak alanlarda yaşama kurallarını öğretmiyorsunuz bunlara? nice ebeveynler var, çocuklarına küçük yaştan itibaren bu bilinci kazandırmışlar. şu evlatlarımıza nerede duracağını öğretin. ilgilenin şu çocuklarınızla!

son olarak, her ne kadar şu şartlarda pek rastlamasam da susturucusu olmayan, gürültülü bir motor sesi çıkararak geçen arabalar. hayır böyle yaparak havalı gözüktüğünüzü mü düşünüyorsunuz? insanların kişisel alanına saygısı olmayan görgüsüz bir varoş gibi görünüyorsunuz. şuna bir susturucu takın gözünüzü seveyim!

yani gördüğünüz gibi biri dışında tamamen dışsal etmenlerden dolayı uykum bölünüyor. insanlar başka insanların yaşam alanına, özel alanına saygılı olmuyor. her yer kendisinin malı gibi davranıyor. sonra da bizden onun özgürlüğüne saygılı olmamız gerektiğini söylüyorlar. ama benim de sessizlik içinde uyumak gibi bir özgürlüğüm var onu ne yapacağız? uyarmaya kalksak ya saldırıya uğruyoruz ya da öldürülüyoruz. kaba bir üslupta üste çıkmaya çalışıyorlar.

ne yapsan zararlı çıkan sen oluyorsun. bu yüzden bu insanlara böyle şeylerin zor yoldan öğretilmesi gerekiyor bence.

dersler.

işi düştüğü için arayan çok da yakın olmayan bir tanıdık.

99 depremi olarak yanıtlayabileceğim başlık. dolap kapaklarının vurma sesine uyandım, gerisi alabildiğine karanlık ve binalardan gelen çatırdama sesleri.

eger en kotuyu anlatiyorsak, annemden gelen “babani kaybettik” mesajidir.

ısrarla çalınan kapı zili.

kâbus. kavram olarak bile yeterince kötü.

(bkz: deprem)
bir kaç hafta önce izmirde gece bir deprem olmuştu. ölü balık gibi uyuyan ben, direkt valideyi uyandırmıştım koşup.
kimsenin başına gelmemesi umulan kötü şeyler bütünü.

yoğun bakımda yatan babanın kalbinin durduğunu bildiren dr. telefonu. müdahalelerle yeniden çalıştırıldı ama üçüncü durmadan sonra dönüşü olmadı.

(bkz: yıldırım düşmesi)

karabasan basması. ama sonunda basıp gidiyor.

bazen yatmadan evvel mideme uyup yediğim nevalelerin öğütülmemesi sonucu boğazıma gelerek beni öldürmeye çalışmaları sebebiyle uyanmak.

göğüs kafesime giren sancı.

nokturnal panik atak

yüksek gürültü olmadığı sürece imkansız bişey bu. ya yüksek gürültü olacak yada yüksek gurultu. karnımın guruldaması acikmalıyım yani.