yazmasam deli olacaktım

sait faik'in "haritada bir nokta" isimli öyküsünde geçen sözü. yazarlık böyle bir şey.

yazınca da uslanmıyor ki insan.

e yaz o zaman.

kalemi yonttum, yonttuktan sonra tuttum öptüm yazmasam deli olacaktım.

denizin getirdiği adam demiştir bunu. hikayeci sait faik'tir o. sahillerde gözyaşı, masalarda şiirli rakılar devirmiştir, iyi kadınları iyi adamlar sevsin diye.

sait faik abasıyanık yazmama kararı almıştır. artık hikaye vs yazmiyordur. sahildeki kahvede oturuyordur. bir gün limana bir balıkçı gemisi yanaşır. işçiler koşar yardıma. hatta yabancı bir işçi de yardıma gider. balıklar o sıcakta boşaltılır.
o işçi çok çalışır. az sonra gemi sahibi çalışan işçilere balık verir. ama o işçiye bir tane bile vermez. sait faik ver der. kahvedekiler adama seslenir. ya bu işçide çalıştı niye vermiyorsun balık. gemi sahibi size ne der. vermiyorum .
adam da bosverin hemşehrim bosverin vermesin benim yüzümden kavga etmeyin der boynu bükük ayrılır ordan.
sait faik koşar kurşun kalemini açar ve yazar.
yazmasam deli olacaktım.

aklımda kaldığınca hikaye bu. bazen yazmak konuşmak gerekir.

an itibarıyla yasadigim ruh halinden yola cikarak bana sait faik’i hatirlatan cümledir. yazara hak verdiğim şu dakikalarda yazmanin nasil güzel bir ilaç olduğunu yeniden, bir kez daha farkina varmak ne güzel şey.
yazmak iyileştirir mi bilmem, bazi yaralar kolay iyilesmiyor ne de olsa. ama ruhu tazelediğine olan inancim tam. yazdikça kalemine gelen üşüşen ilham perilerine içini döküverirsin kisacik bir sure icinde. mis gibi terapidir gecenin sessizliğinde.

yazdım, yazmasam ağlayacaktım.

yazdım, yine deli oldum.

yazdım iyice delirdim