yenilen en kötü tatlı

sütlü peçete desem herkes anlar ne olduğunu

fransa'da yemiştim. adını bile hatırlamıyorum. şekerpareye benziyordu görünüş olarak. ama şekere dair hiçbir şey yoktu içinde. sanki tabağa koyup konuşarak tatlı olduğuna ikna etmişler gibiydi. öyle tatsız tutsuz kupkuru bir şeydi.

(bkz: kerhane tatlısı)

hamur ve şeker. sıcak ise bir ihtimal soğuk ise evlerden ırak. he bu tatlının başka adı varsa onu da ben bilmiyorum.

şekerpare. annem evde yapıyordu hoşuma gide gide yiyordum ama geçen bir pastanede yiyeyim dedim, şekerden dolayı feleğim şaştı.

marketlerde satılan eker markalı sütlaç. nişaştayı suda açıp yesem bundan daha lezzetli bulabilirdim.

bugünün anketinden tatlı var.
güllaç ve revani hiç almayayım.

güllaç

benim için bu tatlı pepeçura'dır. ve bu yiyeceğe tatlı dediğim için de kendimden hiç hoşlanmadım şu an.

hayatımın çok büyük bölümü doğu karadeniz bölgesinde geçti. o zamanlar çok yağmur yağan bir şehirde büyüdüm. ve bu şehirdeki damak tadına bir türlü alışamadım.

pepeçura da bu bölgeye ait olan bir tatlı. tatlı dediğim için özür dilerim. siyah üzüm şırası, buğday unu, nişasta ve su ile yapılan bu tatlı, tekrar özür dilerim, bir nevi muhallebi.

ekşi ve tatlı dengesine sahip olduğu iddia edilen bu tatlı, yine, doğu karadeniz bölgesinde bir efsane gibi dilden dile aktarılıyor ve hazırlamayı bilenler tarafından sonraki nesillere öğretiliyor ki kimse bu işkenceden mahrum kalmasın.

aslında görsel olarak çok çekici bir yiyecek pepeçura. mor çalan rengi ile insanın iştahını açıyor açıkçası. ben de ilk kez önüme geldiğinde tamamen bu görsele aldanıp koca bir kaşık almıştım. o lokma ağzımda büyüdü resmen. eşkisinden mi tatlısından mı daha çok nefret ettim bilmiyorum.

sevenlere saygı duyuyorum. ama el insaf!

kıbrıs tatlısı;)