yenilgiyi kabullenmek

"zararın neresinden dönülse kardır" diye bir söylem vardır.
insanların ise arzuları ve hırsları.
kimisi doğduğu gün yenilmiştir. mezarın dibine açmıştır gözlerini. mezarı evi bellemiştir.
kimisi ise kabul etmemiştir bunu, tırnakları ile kazıyarak çıkmıştır doğduğu ve düştüğü her birinden.
gün gelir öyle bir mezar kazılır ki insana, tırnakları kazımaya yetmez.
bazısı tırnak kalmayana kadar çırpınır.
bazısı ise verir sırtını şefkatli toprağa.
çünkü toprak kucaklayıcıdır.
toprak bütün kederi, bütün acıları, bütün hayalleri alır.
geriye de diğerlerinin aynısından bir mezarlık daha bırakır.

(bkz: adam kazandı)

yaşanmışlıkları, hataları ve pişmanlıkları kabullenmeyi bilmiyorken insanoğlu, yenilgiyi kabullenmesi epey zordur. elbette buna mecbur bırakıldığımız anlar olur ama o içinde kabullenmediği sürece yine savaşmak ister. aslında yaşadığımız durumları kabullensek, her zaman kazanamayacağımızı idrak etsek bu denli ruhumuzu yormamış oluruz. kendimizi o boşluktan ve hiçlikten kurtarmak için aslında bir nevi kabullenmek gerekiyor yenilgimizi ve kendimizi.

son dönemde azerbaycan & ermenistan savaşı sonunda paşinyan 'ın açıklamalarında gördüğümüz durumdur.
"sevgili yurttaşlarım. kişisel olarak benim ve hepimiz için çok zor bir karar verdim" şeklinde başlayıp, boğazına düğümlenen sözlerle savunmaya çalıştığı, ancak içinden çıkamadığı eziklik durumudur.

her babayiğidin harcı olmayan durumdur. evet.

erdemli kişinin yapacağı iştir.

türkiye'de pek olmayandır.

soru şu; yenilgiyi kabullenmek zafer midir?

t/ pes etmek.

surlarımın çöküşünü, düşmanın askerlerime kızgın yağlar döküşünü, postalların bahçemden filizleri söküşünü gördüm. geri çekiliyoruz. savaşın ortasında barışın düşünü; ölü halkımın eski gülüşünü, bütün silahların gömülüşünü gördüm. geri çekiliyoruz.

kendime yenildim. inancıma yenildim ve bunu kabullendim. mutsuzum. farkındalığın mutsuzluğu bu. bazen keşke bilmeseydim hiç diyorum. o saf mutluluk anlarını biraz özledim.