kendini kabullenmek

herkesi herşeyi kabullenir; herkesle herşeyle barışırız da iş kendimize gelince şaşar kalırız. yanlışlarımızla ve hatalarımızla karşı karşıya gelmektense kaçmayı seçeriz çoğu zaman. tüm benliğimizle umursamadığımıza inanırız hiç kimseyi, hiçbirşeyi. hesaplaşmalar yaşanır bazen; zor geçen, yaralayan, acıtan konuşmalar. ve siz umursamazlığınıza duyduğunuz inançla devam edersiniz hayatınıza. içinizde çıkan savaşlara susarsınız sadece. siz sustukça da bedeniniz konuşmaya başlar. bilmediğinize inanırsınız sivilcelerinizin neden çıktığını. dudağınızın kenarındakı uçukta neyin nesidir şimdi? zorlu geçen bir muhabere sonrası savaş meydanındaki hasarlardır belki de bunlar. içinizdeki savaşı görün, bu savaşı sonlandırmanın vakti gelmedi mi sizce de? alın yanlışlarınızı karşınıza, savaşmayın onlarla. onlarda sizi siz yapan şeyler zira. bir athena şarkısının da dediği gibi "benim güzel hatalarım var."

işi akışa bırakmak demektir.tepkisizlik verir insana biraz da burukluk ama yormaz sizi, samimileştirir insana kendini.

en müyük huzurdur.

kendini tanı. sen tahammül etmen gereken birşey değilsin. tüm huylarınla ve garipliklerin eşsiz bir ruhsun. ruhunu genişlet tanı kendini.

çok iyidir, özgürleşmenin demosu gibidir.
aptalsanız, aptal olduğunuzu kabullenip bunu bilin mesela, ben bir aptalım diyebilin ki, ortamlarda aptal olduğunuz dile getirildiğinde, ben bunu zaten biliyorum diyebilin.
ya da ırkçı olduğunuzu mesela, ''sen pis bir ırkçısın'' dediklerinde, evet dostum öyleyim diyebilin.
kendinizden kaçmayın, rol yapmayın, sizi siz yapan şey, karakteriniz, belli başlı personalarınız.
hadi şimdi hep beraber tekrar ediyoruz, ''ben aptal bir ırkçıyım'' evet yeniden, ''ben aptal bir ırkçıyım''
nasıl hissettiriyor ? mükemmel değil mi ?

önceden zannettiğim aslında yeni yaptığım eylem(?)

kendini sevmenin ilk adımıdır. kişi kendini eksikleriyle, fazlalarıyla, kusurlarıyla kabul etmelidir. bunu öğrenirse diğer insanları da synı şekilde kabul etmeye başlarsınız. insanları tanımaya da başlarsınız. sizin hareketlerinize, davranışlarınıza göre değerlendirmeye ve değerlendirilmeye başlarsınız.daha sonra insanlar sizi sevmeye, saygı duymaya başlayacaklar.

zannettiğiniz kadar olay değildir. sancılı bir süreçtir. kendinin farkında olmak, eğer ağır şeyler yaşanmışsa, bazen şahsa ağır gelebilir.

hafiflemektir. hatalarınla, acılarınla, başaramadıklarınla sen busundur. pişman olmak yerine hepsini sahiplenmek gerekir. çünkü seni sen yapan, öğreten, büyüten, bugün hayatında olan insanların var olmasını sağlayan geçmişteki tecrübelerdir.
seçimlerinden ve yaşadıklarından pişman olmayıp kendini kabullendiğinde ruhsal açıdan devrim yaşamış gibi olursun.
bu his olgunlaşmanın, ayaklarının yere sağlam basmasının hayatının ikinci yarısının başladığının habercisidir.

genel olarak insan değiştiremeyeceği, sahip olduğu şeyleri kabullenerek yaşamalı. aksi takdirde kendi zindanımız kendimiz oluşturur, yaşamayı kendimize işkence haline getiririz. elinden bir şey gelmiyorsa, sev.

kendini kabullenmek muallakta kalan bir eylem.
zaaflarımızı mı kabulleniyoruz yoksa sınırlarımızı mı?

çünkü birinde sürekli "ben böyleyim" diyen bir dalyarak olurken öbüründe ne yapıp ne yapamayacağını bilen olgun bir insan oluyorsun.

aynaya baktığında tebessüm edip kişiliğini, fiziğini, benliğini bağrına basıp benimsemektir, kişinin kendini tanıması zaman alır ama ulaştığın noktaya baktığında hayatta ve insanlara farklı bakmak için açılan bir kapıdır kendini kabullenmek.

en zor olandır. kendimi kabullenmek için ruh sağlığımı geçtiğim dere yatağında bıraktım ama olsun..

kendini reddetmek kadar acı vermez.

aldım kabul ettim 666

ben bu kadarım, ben bin kederim.

kabullenmek bir işe yaramıyor. dümdüz, çabasız durmaktan başka. bazen kendimi o kadar acımasızca eleştirdiğimi görüyorum ki.. bu da kötü tabi ama eleştirdiğim şeyleri değiştirmeye çalışmazsam kendimi kabullenmekten ziyade ileride kendimden nefret ederim muhtemelen.