sevilmediğini kabullenmek

kişinin karşı tarafın kendisini sevmediğini anlaması ve canının yanma durumudur.
belki en zor kabullenişlerden biridir. belki en başında inanmak istemiyor ve kendimizi kandırıyoruz sevdiğine dair, yüzsüzlük gibi bir şey aslında istenmediğimiz kalpte kalmak gibi. kabullenildiği zaman aslında insanın kalbi acısa bile sonrasında tüy gibi hafifleyecektir zaman her şeyin ilacıdır.

can acısı geçer ama kabullenmeyip
kendine saygını kaybedersen onun telafisi çok daha zor olur. elzem olandır.

oldukça zor bir kabul olması kısmına kesinlikle katıldığım, kabullenmenin ciddi yürek istediği bir durumdur. zira çoğu kişi sevme/sevilme konusunda kendini kandırmaya meyillidir. herkes sevileyim ister, ki oldukça normal bir duygudur. sevilmediğini kabullenen insan ise artık kendini tanımış, canını yaksa da doğru yolu bulmuş ve ondan sonra da bulacak insandır. kırık tebessümlerinden, çok şeyler anlatan gözlerinden tanınabilir.

dipnot: *

kabullendiysen sorun yok acın da bir süre sonra geçecek. ayrıca azizim “sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi şart mı? yani tahiri zühre sevmeseydi artık yahut hiç sevmeseydi tahir ne kaybederdi tahirliğinden? tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil, bütün iş tahir ile zühre olabilmekte yani yürekte”, bazen insan düşer boşluğa anlarım ziraa sevgili nazımın da dediğine kulak ver!! sevmesin... bırak sevmesin sen senden ne kaybedeceksin ki? bilakis bu gönül zenginliğidir canım benim. varalım çok sevelim (sevilirsek de ne ala) sevelim sonuna dek sevelim...
aahhh daima sevgilerde kalın...

acıdır ama gerçektir yani sevilmiyor olabilirsiniz ve bu durum böyle devam eder, o yüzden zorlamaya gerek yok.

kendinize yapacağınız iyiliklerden/ güzelliklerden biridir. kabullendikten sonra hem huzur bulursunuz, hem de mutlu olursunuz. ne kadar çabuk, o kadar mutluluk ve huzur.

olması gerekendir. boş hayallerin peşinde koşmaya gerek yok.

ölüm gerçeğinden sonra kabullendiğim en ağır şeydi.

oldukça zor bir eylemdir. ilk olarak bunu yapman gerektiğinin farkına varırsın. sonuçta gerçek odur. sonra kendini kandırışlar başlar. sen zaten o seni sevsin diye sevmiyordun ki. ama... ama bir gün gelir ve seni sevmediği için ağlarken bulursun kendini. işte o zaman asıl olay başlar. her şeyi biliyorsundur. seni sevmesine zorlayamazsın, artık vazgeçmen gerekir, hep böyle devam etmeyecektir... ama bir yandan içinde hep bir umut olur. ya seviyorsa? halbuki bu düşünce aklından sırf sevmesini istediğin için geçiyordur. sense bu ihtimale tututup sürünürsün. eğer karşındaki seni önemsiyorsa sevmediğini yüzüne vurmalıdır. yok eğer net bir şey diyemiyorsa umudunu yitirmen, dolayısıyla sevilmediğini kabullenmen zorlaşır.

"kendini sevmeyen tüm çirkinleri seviyorum'

eski sevgilimden duyduğum itiraf sonucunda zor da olsa kabullendiğim durum kolay değil ama kimse için değmezmiş…

zordur. üzülürsün, kırılırsın ama en sonunda alışırsın.

diğer alternatiflerden daha az acılıdır. yara bandını tek seferde söküp atmak gibi.

zordur fakat inanılmaz rahatlatır insanı. hele başka birini sana tercih ettiğini öğrendiysen üzüntünün nefrete hızla dönüşünü izlersin. he özler misin özlersin ama inan o da geçiyor. herşey geçiyor arkadaşlar canınızı sıkmayın. zaman denen ilacın dozu tamamlandığında bitiyor.

evet ilk başta zordur. ama alışılamayacak gibi değil. hatta bir süre sonra önemsemiyorsun. çevrende gereksiz insan olmuyor mesela.öyle bir raddeye geliyorsun ki sinirini bozan söylemlere bile gülüp geçiyorsun.

sevginin, sevilmenin pekte ciddi pekte önemli bir şey olmadığını öğrenmiş biri olarak artık üzerine yoğunlaşmadığım durumdur.

bu illa kadın erkek ilişkisi olarak algılanmamalı bence. genel bir durumdur.

bir zamanlar yanınızda olan, sizi canından çok sevdiğini iddia eden insanları düşünün. şuan neredeler onlar?

sevgi, sevilme isteği insanın doğasından geliyor. ama şu da insanın doğasından geliyor ki, önce 'ben' algısı. önce ben diyen iç güdülerle, birilerini sev diyen iç güdüler bazen çarpışabiliyor. ve genelde önce ben diyenler kazanıyor. şuan yanınızda olmayan insanların bir çoğunun bu eylemi gerçekleştirme nedeni de bu zaten.

biri sizi sevmiyor ya da sevmekten vazgeçiyorsa muhtemelen kendisini daha çok seviyordur. sizi beğenmemiş olması, sizi hayatına yakıştıramıyor olması yine aynı yere çıkıyor. sizi kendisine layık görmüyor yani kendini daha üstün görüyor.

çok derin konular. kabataslak kurulacak cümleler bunlardır. derinlemesine düşündükçe yaşadıklarımı değerlendirdikçe sizde bu sonuca varacaksınız emin olun.

peki bu konuda ne yapacağız?

kendimizi sevmeyi öğreneceğiz. kendimizi sevip gereksiz teferruatlara girmeden ben 'bana zarar veren bu hissiyattan en çabuk nasıl kurtulurumun?' çözümünü bulacağız.

unutma önce 'ben'!..

yıllar önce kabullendiğim gerçek.
beni kimse sevmez genelde, sevilecek bir tip değilim bunun bir çok sebebi var, sivri çeneli olmam, sert bir mizacımın olması, biraz fazla egoist ve benmerkezci olmam falan filan.
ben kendimi seviyorum oğlum bu bana yeter de artar, diyorlar bana kutuplarda küresel ısınmadan etkilenmeyen buz dağları gibi soğuksun diye.
ama bebeğim yakından tanısan beni belki ısıtabilirim seni tüm ömrün boyunca yazı yaşarsın. ha ama buna izin vermiyorum tamamen kendi tercihim.
ne yapayım aptallığa tahammülüm yok.
ha bir de şey vardı, ağır ırkçıyım.

seven birisi illa vardır. anneniz, babanız, kardeşiniz, yakın arkadaşınız içlerinden birisi illa sever. he sevdiğim beni sevsin derseniz o da bir gün olur. sadece sabır gerekir.

kabullendiğinde o acı geçmez gerçektir çünkü. ki unutamazsın. yeni kapanmış yara sızıntısı elin her gittiğinde acır orası.

anlayıp kabullendiğin anda bir canın yanar ama sen kendini sevdikten sonra insanlar sevmese ne olur ki? kimse kimseyi sevme mecburiyetinde değil sonuç olarak.