yerli malı haftası

12-18 aralık tarihleri arasında türkiye'de tüm okullarda kutlanan belirli günler ve haftalardandır. ı. dünya savaşı sonrası oluşan ekonomik darboğazın ardından yabancı ülkelere para akışının önünün kesilmesi ve toplumsal tutum bilincinin oluşması amaçlanmıştır.

türk malı türkün mal herkes onu kullanmalı diye başlamış envanterini artırmıştır. okullarda genellikle ögrenciler ev yapımı yemek ile kutlar.

“yerli malı yurdun malı herkes onu kullanmalı”
sloganıyla akıllarda yer eden,patlamış mısır ve cevizli kek eşliğinde bir plastik tabakta üç sarmaya beş lira verdiğimiz okul etkinliği. çok güzeldi keske her sey bu tadı verebilse...

sıcacık sinif ortamini hatirlatan hafta. yerlimali haftasında parayla bi şey almazdik herkes evden getirir isteyen istediğini alir yerdi. kermes ile karıştırılmaması gerekır.

eskiden yerli malının kullanımına insanları alıştırmak için yerli malı haftası kutlanırdı. okullarda kutlanan en önemli günlerden biriydi. herkes bir yerli malı getirir, kutlama yapardık. yerli malını anlatan şiirler, okuma parçaları okunurdu. yerli malı ile ilgili kompozisyon yazardık. şimdi artık bu bilinç yok edildi maalesef. bu kopuş ithalatı artırdı. neredeyse yerli üretim bitme noktasına geldi. buğday, saman, et,soğan, patates ithal eder duruma geldik. en kısa zamanda yerli üretim teşviği verilip bir anda yerli malı kullanımına geçmemiz temennilerimle.

yerli malı yurdun malı,herkes onu kullanmalı.

eskiden ithal çikita muz ile kutlayan varlıklı çocukların haftası.

yerli malı olmayan siyah kolalar içtiğimiz hafta!

(bkz: keşke geçen hafta gelseydiniz yerli malı haftası vardı)

ülkede pek bir manası kalmayan hafta. yerli mal mı kaldı? honda, toyota marka arabaları yerli üretim diye satıyoruz.

gerçek bir milliyetçilik örneğidir.

miniklerin ilk defa altın gunu ile tanışma maceralarıdır. öğretmen erkek ise, ev yemeklerine doyar. gün sonunda kaplar minikler tarafından karıştırılır. birinin tepsisi diğerinin evine gider. sınıf tanınmaz hâle gelir. aralarından en içine kapanık öğrenci, bir yerli mali örneği olarak tahtaya çıkartılıp sunuma zorlanır.

okullarda ev yapımı yiyeceklerin getirilerek kutlandığı hafta.

cumhuriyetin ilk yıllarında züğürt türkiyenin yerli malı kullanılsında azıcık bütçede döviz artsın* mantığıyla uydurduğı ve daha sonrada meb'in ilkokullarda bunu "elma, armut, portakal yiyoruz" primitif zekasıyla bebelere kaktırdığı bir bayram haftası
ilkokuldayken evden elma, armut götürüp sınıfta yediğimiz bir haftaydı.
komedi hala devam ediyor.
(* ama bizim takım aslında dövizleri iç etsin)

ah cehalet nelere kadirsin. 3. selim döneminde başlamış olanı küstahça züğürt cumhuriyet olarak söylemek. başka ne denir ki. bu kadar tanimim. devamı formata uymayacak.

ilk okulda nasıl bir denyoysam, okula pizza götürdüğüm hafta.

sınıfta herkesin yerli olmayan coca cola içtiği haftadır. ev yemeği yapmayı bilmeyen kadın öğretmenler karınlarını tıka basa doyurur. hatta artan kekleri eve bile götürür.

türkiye’de tüm okullarda 12-18 aralık arasında düzenlenen bir etkinliktir. artık hiçbir anlamı kalmamış olan bu etkinlik değer gördüğü dönemde çok eğlenceli ve etkili bir güne dönüşürdü. herkes evinden yerli malı haftasının ruhuna uygun bir şeyler getirir ve sınıf kermes havasına girerdi ve de yemelere doyamazdık.

ben de ilkokul birinci sınıfta iken bir yerli malı haftasından sonra annemin dayağını yemelere doyamamıştım.

benim o gün için okula meyve götürmem gerekecekti. 15 kişilik sınıfa meyve alıp gidecektim, yani annem getirecekti aslında. ama ben anneme o sabah haber verdiğim için annem akıllı oğluna güvenip bana yetecek kadar para verdi ve okulun hemen karşısındaki mahalle bakkalından söylediği kadar meyveyi alıp öğretmene götürmemi tembihledi.

ben çok zeki bir çocuk olduğum için bakkala gidene kadar meyve almakta kararlıydım. ancak bakkala girince çok daha zekice bir hamle yapıp sınıfın gözünde bir kahraman olabileceğim hissine kapıldım. daha birinci sınıftayken bile aşırı zeki bir çocuktum ben. bakkalla göz göze geldiğimiz anda içimde bir süper kahraman müziği çaldı ama böyle süpermen falan değil, müfettiş gadget ya da kaptan mağara adamı gibi bir kahraman.

parayı uzattım bakkala. paranın üzerinden atatürk bana “tü yazıklar olsun, ülkenin geleceğini kimlere emanet etmişim” der gibi bakıyordu ama ben bunu “vatan sana minnettar insanolunbiraz” olarak yorumladığım için sesim bir birinci sınıf öğrencisinden beklenenden çok daha gür çıktı:

-bu kadarlık çikolata, dedim.

bakkal bu kararlılıktan çok etkilenmiş olacak ki siyah bir poşetin içine kırmızı ambalajlı karamelli çikolataları doldurdu. hala tadını hatırlarım, hem çikolatanın hem de sonrasında yediğim dayağın.

sınıfa gidip herkes getirdiklerini masaya yığarken ben savaş kazanmış bir komutanın ganimeti paylaştırırkenki mağrur tavrı ile çikolataları masaya döktüm. o anda üzerime camdan bir güneş ışığı huzmesinin düştüğüne yemin edebilirim. herkes alkış kıyamet. getirilen meyveler, börekler, sarmalar bütün lezzetlerini kaybetti o an. her şey çikolata idi.

öğretmen anneme bu haberi verdiği zaman yediğim dayaksa evlere şenlikti. yediğim dayağın ardından vücudumun çeşitli yerlerinde ceyo yazıyordu o gece boyunca.

ama bu kahramanlık her şeye değerdi.

allah affetsin artık yerli malı deyince aklıma sokak röportajları geliyor. aha diyorum yerli malı.
yerli zaten bir tek malımız kalmıştı. şimdi avrupa'dan asya dan her yerden doldular.
ülke de yerli bir şey de kalmadı ya.

streçe kuruyemiş sarardık kartona yapıştırırdık sonra öğretmen onu panoya asardı ya da öğretmen öğrencilere şiir okuturdu yerli mallarla ilgili ve herhangi bir yerli malını temsil etmelerini isterdi.hala kutlanıyormu ilkokulda bilmiyorum.