yok olmaktan korkmak

ölümsüzlük iksiri satılsa hepimiz eksiksiz alırız bu bile ne kadar korktuğumuzu gösterir. bilinç bilmediği şeyden hep korkar korku en doğal içgüdüdür ve olmazsa olmazdır. insan korku olmadan var olabilir mi? korkmasa ne köle gibi çalışmayı seçer ne bir ev almayı, en basiti aç kalmaktan korkar daha yok olmaya sıra gelmez bile. yok olmaya sıra geldiğinde ise ödümüz patlar inançlar bile bunun içindir dualar, ibadetler hatta ağlamalar bile.

yok olmak düşünülemez bir şey zaten bir kaç yüz yıl önce yaşayan insan için belki de bu geçerlidir ya ölen herhangi biri için, düşünsenize insan yok olacağını biliyor bu hayatta en tehlikeli şey budur aslında korku insana her şeyi yaptırır. yok olmaktan korktuğumuz kadar başka bir şeyden korksaydık şimdi ona tapıyor olurduk.




ladess ukdesi.

hayattan alacakların varsa korkarsın. böyle demişti biri.*

bugün annemle yemek yaparken sohbet ediyorduk. birden, durduk yere “bundan 100 sene sonra kimse beni hatırlamayacak” dedi. bunu öyle duygusuzca söyledi ki… ocağın başında öylece ona bakakaldım.
- o nereden çıktı şimdi?

- ne bileyim? bir şarkım, bir kitabım olsaydı belki unutulmazdık da hiçbir şeyimiz yok ki.
-sen insanları hatırlamadığın sürece insanların seni hatırlamasının bir anlamı var mı anne? şu an hayatta olduğun için böyle düşünüyorsun. öldüğümüzde durum böyle olmayacak.

-iyi de bu seni hiç korkutmuyor mu? unutulacak olmak yani?

-hayır korkutmuyor

-neden?

-çünkü hayatı fazla ciddiye almıyorum. sürekli sonu gelmez bir çabanın içerisinde debelenip duruyorsunuz. her sorun hayatınızın felaketiymiş gibi davranıyorsunuz. bugüne kadar kaç milyar insan geldi geçti bu dünyadan anne? hangisinin sonu diğerlerinden farklı oldu? korkutucu olan unutulacak olmak değil. seri katillere belgeseller yapıyorlar. bak unutulmuyorlar işte. sen de seri katil ol adına kitaplar yazılsın, belgeseller çekilsin.
-saçmalama mabude, unutulmamak için o kadar insanın neden canına kıyayım?

- e ama unutulmaktan korkuyordun hani?

-tamam korkuyorum canım da bu insanları öldüreceğim anlamına gelmiyor.
unutulmamanın tek yolu katil olmak mı yani?

- anne yanlış yerden bakıyorsun. seni katil olmaya teşvik etmiyorum. demek istediğim unutulmaktan korkmak yerine bunu kabullenip hayatını istediğin gibi yaşaman. şu elalem ne der korkusundan bir kurtulsan mesela. hayır kendi ağzınla söylüyorsun 100 yıl sonra beni kimse hatırlamayacak diye. ne diye sürekli elalemi düşünüyorsun?

- ben ne zaman elalemi düşünerek yaşadım allah aşkına?

-anne dedemin öldüğü günü hatırlıyorsun dimi?

-ee nolmuş o gün?

- işine gelmeyince unutuyorsun tabi. deden öldü diye beni alelacele eve çağırdın. şok geçirmiş bir halde boş boş otururken bana evi süpür dedin ya. eve taziyeye gelecekler ya aman pis bulmasınlar.

- ben elalem laf etmesin diye temizlik yapmıyorum. senin gibi gamsız olmadığım için evin kirli olması beni rahatsız ediyor. zaten seni alan yandı.

-tamam anne, sen yemeğe bak. ben balkona çıkıyorum, sigara içicem.

sanırım hayat bu kadar basit ve anlamsız işte. ayrıca bu kadın dönüp dolaşıp konuyu nasıl benim gamsızlığıma getiriyor gram anlamıyorum.

tüm bu telaşe de bu korkudan değil midir zaten? ilk önce bir insan unutacak diye korkuyoruz. birkaç adım geriye gidip genele bakıyor ve de görüyoruz ki 'dünya beni unutacak' daha doğru işte 'beni de unutacak'
o telaşla da işte dünyaya bir şey bırakma fikri geliyor insanın aklına
işin esası basit aslında. ne sunarsak sunalım biz yokuz artık. diger bir deyişle ölüme kadar varız, o kısmı güzel yaşamak lazım. bana kalırsa bu aldanmacanın büyük çoğunluğu da sosyal ilişkilerde yaşanılan tatminler ve iyi ki var olduğumuza dair hislerden oluşuyor.
şimdi bu eppur da ne bencil diye düşünebilirsiniz de başka insanlar da iyi ki varlar. kol kola girmiş ilerliyoruz gibi düşünerek kurdum bu cümleleri.
zira korkarım sonumuz yakın mesafe

yok olmaktan korkmak korkakların işidir. hiç var olamamış olmak daha korkutucu bence.

teknik olarak yok olmayip cennet, araf veya en kotu ihtimalle cehenneme gidecegimiz icin pek anlamsiz bir korkudur denebilir

şu dakika canımı alsa, yaa ne oldu şimdi de gereği vardı dersem namerdim.

delikanlı adamız olm biz. gideriz sonuna kadar. sısısıss

ne olacak. bir kere daha gelirim dünyaya.

çok korkuyorum kadın madın yoksa şimdi üşürüm resmen oralarda (üzgün emoji)

"var mısın ki yok olmaktan korkuyorsun?" diyorum kendime.
önce var olmaya çalışıyorum; "ben buradayım, buraya aitim." dediğim bir yer yok, zamanı durdurmak istediğim bir yer...
onu bulursam yok olmanın acısına katlanırım tereddütsüz.

yok olmayacağız zaten. yoktan var edilmedik ki. bizi oluşturan her şey, en küçük zerre, atom, atomaltı parçacıklar belki.. vardılar.. ve belli koşullarda biraraya geldiklerinde yaşanan etkileşim süreçleri onları sürekli yeni biçimlere zorladı. zorluyor. doğada süreç böyle işliyor. biz o biçimler sürecinin bir evresindeki haliyiz. sonsuz süreç devam ediyor, edecek.. hergün biraz parça parça ölüyoruz aslında ve bir an gelecek yenilenme sürecimiz duracak, giderek parçalanıp çözüneceğiz ve yeniden doğaya dönüp katılacağız. hepsi bu. şu anki halinizi almadan önce, şimdiki halinizi alacaksınız diye korkup üzülüyor muydunuz. bak hatırlamıyor, bilmiyorsunuz bile. şimdi de bir sonraki halinizi yok olmak sanıp korkuyor üzülüyorsunuz.. sizce de saçma değil mi..

seni tanıyan son kişi de öldüğünde hiç var olmamış olacaksın gibi mi? kulağa korkunç gelse de, sonsuzluğun varlığına inanıyorum.
sonsuzlukta bilinçli bir insan için korkunç aslında, ayrılık mı üzüyor bizi yoksa isteklerimizi gerçekleştirmeden gideceğimiz düşüncesi mi bilemem. insan bir iz bırakmak istiyor, dünyada yaşadığını kanıtlayacak.

daha ne kadar yok olacaksiniz acaba?