yolculuk ederken ağlamak

yolculuk ederken kaybedilen birini hatırlamaktandır.
hatırlatan şey ise bir şarkı veya anılardır.

en çok da üniversiteye veya gelin olup uzak bir kente giden bir kız evladının yaşayacağı duygu patlamasıdır. ayrılık faslından sonra bindiği otobüs hareket eder, ana ocağından yavaşça uzaklaşmaya başlar, artık otobüs bulunduğu kentin sınırlarını aşıyordur, havanın kararması ve akşam karanlığının çökmesi ile otobüs iyice uzaklaşmış, hüzün ve gözyaşları doruk noktasına ulaşmıştır. bir de kaybedilen anne ve babanın cenazesini uğurladıktan sonraki dönüş daha da ıstırap doludur.

bir türlü tutturamadığım düzenimin yine darma duman olduğu bir dönem, kafamdaki bin türlü çözüm senaryolarını düşünüp içinden çıkılamaz durumun panik atağını geçirme eşiğindeydim ama kuyruğu dik tutuyor boynumu eğmiyordum ki kulaklıktan gelen müziğin sözleri senaryolarımın içine sızıverdi. koridorda, orta kapı girişinde tekli koltukta birden ağlamaya başlamıştım. cam ve önümdeki koltuğun arasına sığınıyordum, utanıyordum ve şaşırıyordum, yüzümü sildikçe yaşlar peşi sıra geliyordu. muhtemelen sinir krizi ya da panik atak geçiriyor gibi görünüyordum. ancak halı altına atılmış hisler, duymak istediğinizi bile bilmediğiniz sözler kulağınıza gelince dizginler sizde olmuyormuş.

geldim
bak sana geldim
yine de yüzün gülmedi
....
diken üstünde bir yaşamın yanında varlığıyla bile hafiflik verecek biri

anlat
derdini bana anlat
nedendir bu hüzün bitmedi
....
sıcacık, samimi ve sevgi dolu bir sarılma gibi bağrına basa basa "haydi ağla" denmiş gibi


arkama yaslanıp camdan yolu izlerken bu hislerle kendime sarılıp uyuyakalmıstım.

kafa cama yaslanır. sonra boş boş uzaklara bakılır.
gözyaşlarıyla uykuya dalınırken yine gözyaşlarıyla uyanılır.
o yolculuk sanki seneler sürmüş gibi olur. çok zordur çok.

genellikle gidiş değil dönüş yolculuklarında yaşanır.

en fazla gözlerim dolmuştu ama içten çok ağladığım vakitler oldu.
üniversiteye için ilk gidişimizde baya gözlerim dolmuştu.. çünkü dedem o kadar yıldan sonra ilk kez otogara gelmişti. ve gözleri kızarıktı.
otobüs kalkarken ebeveynlerim arkamdaydı, ben dedeme bakınca gözlerinin daha kızarık olduğunu görmüştüm. bu da neredeyse beni ağlatacaktı. elimi kaldırmak kilolarca beton kaldırmak gibi gelmişti. gülümsemek sanki dudaksız yapılmaya çalışılmış gibi çok değişik gelmişti.
gittiğim için mutsuz görünmek istemedim sanırım. veya "merak etme iyi olacağım dede." demekti.

arkanızda kalanları bazen dönüşte bulamıyorsunuz. veda ilk kez vedaya dönüşmüştü ama haberim yoktu. ikinci yılın bahar dönemi için gittikten sonra bir daha göremedim en çok sevdiğim 2. insanı...

bir keresinde uçağa bindiğimde çok ağlamıştım sevdiğiniz birini arkanızda bırakıyorsanız çok can yakan bir durum.