yolda yürürken yaşanan garip durumlar

benim başıma gelmese de günlerce hayretini atamadığım bi görüntüydü bu.

otopark girişindeki bariyer çubuk havadaymış, yukarıdan aşağı iniyormuş faek etmedim. önümde üç kişi yürüyüp geçti altından. ben yürürken şak diye kafama indi. kafamdan sekip bir de burnuma çarptı. iki hafta burnumda morlukla gezdim.

okul kapısında düşünce herkes bana bakmıştı. ben de '' düşmedim ki , kendimi yere attım. ikisi farklı şeyler. '' demiştim. sonradan neden yaptığımı uzun süre düşündüm ama bulamadım. pek bir şey kaybetmemişim zira daha ne kadar rezil olabilirmişim ki.

işten cıkmış efendi efendi yürürken, servisle eve giden iş arkadaşlardan birinin camdan yarı vücudunu sarkıtıp parmağı ile beni göstermesi ve abla bu terörist terörist dikkat edin üzerinde bomba var diye büyük bir panikle var gücü ile bağırması ve etrafımda olan insanların farklı yerlere koşturması. he he.

ben bu kişiyi nereden tanıyorum sorunsalı. bayağı düşünürsün aklına gelmez sinir olursun yani aslında tanımış olman da bir şey ifade etmez mesele hafızanı yoklamak.

geçen yıl çarşıda yürürken bi ayakkabıcının önünden geçiyodum ve bebek arabısında duran ama bebek olmayan bi çocuk dışardaydı annesi içeri girdiği anda bi ayakkabının altını yaladı.şoka girdim şakasız

otobüste iken bir çocuğu otobüs tuttu ve annesinin açtığı poşete kustu çocuk. sonrası rezalet; kadın poşeti camdan attı. evet attı resmen..trafiğin aktığı yol ortasına..şok etkisinden olsa gerek kimse tek kelime edemedi.

durduk yere akla gelen 'acaba ocakta bir şey kaldı mı? acaba ütünün fişini çekmiş miydim?' soruları.

bir anda kaza olması

kendi kendime konuşup gülerken yoldan geçen birine yakalanmak ve deli olmadığını kanıtlamak için telefonla konuşuyor numarası yapmak.

levhaya kafa atmak.
liseye gittiğim dönemde, yine bir gün servisten inmiş eve doğru yürüyordum. her gün geçtiğim kaldırımın yani 47291 kere geçmiş olduğum kaldırımın tam ortasına, benim boyutumda bir levha dikmişler. sabah geçtiğimde bile yoktu. çevre düzenlemesi bugün olduğundan çok daha kötüydü tabi, kulağımda kulaklık, şarkıyı mırıldanarak yürüyorum. kişisel bir kusurum vardır, bakan körlerdenim
bir an bir darbe yedim, çizgi filmlerde karakterlerin kafasında uçuşan kuşlar uçuştu kafamda ve yere düştüm. eczanede çalışan kalfa, kapıda sigara içiyordu, o koştu geldi, berber çırağı geldi biri sağ kolumdan biri sol kolumdan çekip kaldırdılar beni, sağolsunlar. ben neye uğradığımı şaşırıp, bir süre levhaya baktım ve dönüp “ abi bunu buraya neden koymuşlar ki?, yolun ortasına levha mi konulur?” sorusunu sordum. bana ne cevap verdiklerini hatırlamıyorum. 1 hafta sonra o levha oradan kaldırıldı. sanırım tek kurban ben değildim. memlekete gidince berber çırağına bunu soracağım, çok komik kafa kazalarına şahit olmuştur, muhakkak.

yanında yürüyen arkadaşının lap diye yere tükürmesi. rahatsız olduğumu söyleyince de benim tükürme hastalığım var demişti. aynen kardeşim.

yaklaşık olarak 2 gün önceydi saat 00.30 civarı. yasak olmasına rağmen polis görmez diye öyle kafa dağıtma niyetine dışarı çıkmıştım sokak lambalarının altında yürüyordum.. birden 17-21 yaş arası 4 kadın beni ceketimin yakasından tutup sırtım duvara yaslanacak şekilde beni ittiler. ben : ''hey bir dakika , amacınız ne'' diye söylendim.
kızlardan kırmızı etekli olanı şöyle dedi ''sen ne istiyorsan amacımız o olsun tatlım''
ardından siyah topuklu , mini etekli , beyaz gömlekli , gözlüklü ve dalgalı saçlı olan yaklaşık 20 yaşında olan kadında bir anda ''senin evin yok mu yakışıklı ? baksana donduk şurada'' dedi.
seve seve eve götürdüm onları. bir insana yardım etmek her daim güzeldir. ama ben bir değil aynı anda 4 kişiye yardım ettim.
kendimle gurur duyuyorum.

karşıdan gelen insan sürekli hangi tarafa gidecek diye düşünüp karşı karşıya gelindiğinde sağ sol yapmak

insanları yol sormak için durdurmak istediğinizde tedirginleşmeleri ve hemen acelem var diyip sizi atlatmaya çalışmaları.

önümde yürüyen prenses dünya güzeli kainat kraliçesi bayanın kendisini takip ettiğimi düşünüp beni zor durumda bırakması.

şu çizgilere basınca yanma huyu beni bi sal yaa hayır dışarıdan görenler deli zannedecekler

öksürünce covidli gibi bakılması ve etrafından uzaklaşılması.

universte yıllarında yolda yürüyen kuzenimin gördüğü çok güzel bir arabaya bakarken gözünü o arabadan ayırmadığı için direğe toslaması (bkz: swh).

şubat ayında buz gibi havada okuldan gelirken balkonunu silen teyzenin buz gibi suyu kafamdan aşağı döküp özür dilemek yerine "sepeti salayım da leğeni, bezi koy" demesi.