zombi film klişeleri

bir senarist gözüyle bakılırsa, ilk olarak zombi tipine göre klişeler de değişir.

zombiler hızlı olurlarsa adrenalin yüksek olur ancak karakterleri kaçırabilmek için çok fazla kamera açısı değiştirmeniz gerekir ve sürekli, ana karakterin son anda kapıyı kapatması klişesine mahkum olursunuz. yavaş olurlarsa adrenalin düşük olur, insanın kaçma duygusuna hitap edemezsiniz ancak karakterler daha uzun ömürlü olur ve karakter derinliğine inebilirsiniz.

ikinci ve en önemli klişe, gerizekalı karakterleriniz olmalıdır. mutlaka aptal ve güzel kadın, bu kadınla sevişmeye çalışan bir tane züppe yakışıklı eleman, bir tane asil ve güzel bir kadın, onun ileride eşi olacak zeki bir emekli asker tarzı karizmatik bir lider olmalıdır. en önemlisi de bolca sürekli her şeyin içine sıçan aptal karakteriniz olmalı. sözgelimi zombiler dışarıda gezinirken, sessizce evden çıkması gereken karakterler birer birer arabaya binerken, bu aptalın çocuğu anlamsız bir şekilde 1 metre önündeki adamla arasını 7 8 metreye çıkarır, ses yapar ve tüm zombileri uyandırır. bu namus düşmanı son anda arabaya binerek kurtulur. bu iti öldürmemeniz gerekir çünkü bu "zombie run" (incoming) başlatan elemanınızdır.

mutlaka ana karakterlerden en zayıfını parmağından ısırtırsınız. bu karakter, bolca duygusal ve mantıksız aptal karakterlerinizden bir tanesinin ya sevdiceği ya da en iyi arkadaşı olur ve sanki 1 aydır zombilerle uğraşmıyorlarmış, ısırılan 1 saat sonra zombiye dönüşmüyormuş gibi bir tavır takındırırsınız. aralarından biri, onu öldürmeleri için ısrar etse de bu mantıksız zina ürünleri kavgaya tutuşur ve karakter zombi olana kadar bu kavgalar sürer. en sonunda ısırılan zombiye dönüşür ve bu eşşoğlueşşeklerden ya birini ısırır ya da lider karakterin etkileyeceği kadına saldırtıp, onu kurtartarak aralarındaki işaret fişeğini yakarsınız. bundan sonra 2 karakteri baş başa bıraktıracak sahneler kurgulayıp seviştireceksiniz.

günlerce mücadele edip, içinde gıdaların da bulunduğu bir binaya yerleştireceksiniz ana karakterleri. kapıları pencereleri güzelce ayarlayacaklar. sonra içeride birkaç entrika çevireceksiniz. birkaç bölüm böyle gidecek. "tamam işte burada takılırız" güven duygusu seyirciye geldiği anda, bu aptal sürüsünden bir tanesi, çok entresan bir şekilde, bir sebeple kapıyı ya da pencereyi açacak ve kapatmayı unutacak ya da buna benzer bir mantıksızlık. bir anda zombiler içeri girecek ve tüm düzenin içine sıçacaksınız. 1 tanesini de burada yem edebilirsiniz. lider karakterin yavuklusu burada son anda kurtulacak ve diğer bölümde mutlaka sevişecekler. bu sefer seviştikten sonra sohbet ettireceksiniz, adamın ırak savaşında en yakın arkadaşını kurtardıktan sonra son nefesini vermeden, elemanın buna "ben ölünce karıma verirsin" diye verdiği kolye üzerine olacak bu muhabbet. sevişirken bile çıkarmadığı için kadın açacak mevzuyu. savaştan dönünce de salgın çıktı ve doğal olarak kadını bulup veremedi. ancak bu basit mantığı yürütemeyeceğini düşünerek, kadına "peki neden kadına bunu vermedin?" diye sorduracaksınız. ekran başındaki insanları aptallıklarla mala çevireceksiniz ki kapatıp gidemesinler.

en az dört beş insanı ham yapar zombiler. ve bu en düşük tempolu filmlerdeki rakamlardır.

karakterin bir aile yakınını mesela kuzenini zombiye dönüşmüş, kendisini ham yapmaya yaklaştığı esnada onu öldürememesi. ulan gözünün teki pörtlemiş, yanağı yok, weehhğğğğ diye inleye inleye geliyor, kuzenliği mi kalmış, gebertsene. öz kardeşim olsa acımam ben, sıkarım.

uzun soluklularda sasmaz.