seyirci kalınan insanlık ayıbıdır .
--- alıntı ---
ve her şey bittiğinde, hatırlayacağımız şey; düşmanlarımızın sözleri değil, dostlarımızın sessizliği olacaktır.
aliya izzetbegoviç
--- alıntı ---

kadın erkek eşitliğini savunan kadınlar topluluğu.ama eşit sorumluluklara ne kadar yanaşırlar orası soru işareti işte.eşitsek eğer aynı şeyleri yapabilmemiz gerekiyor değil mi?yoksa sen feminist değilde feminazi misin?

mesela benim mahlas tam ofsayt. kaç kişiye erkeğim dememe rağmen bazısına anlatamadığım durumdur malesef. ama hak da veriyorum onlara direkt kadın sanarak mesaj atıyorlar

(bkz: topuksuz 177 cm sena) (bkz: queen bee) benim gözüme çarpa arkadaşlar bunlar. ha bu arada 17:55'den beri (bkz: ıvanmılınskı) ortada yok. gören bilen varsa yazsın başına birşey gelmesinden korkuyorum.

“en basit yalanları gözümün içine bakarak söyleyen aptallar tanıdım. inandığımı sandılar, bense onların kuş kadar akılları ve cahil cesaretlerine hayran kaldım"
– küçük iskender

çok istiyorum yazmak. burayı demiyorum tabi ki normal yazmaktan bahsediyorum. var yazmak istediğim bir kaç hikaye belki yazdıkça artacaklarda. zaman yok sanki bir şey engel olmak için her şeyi yapıyor gibi.
bu arada çok yazdığım için rahatsız olanlar var hissediyorum ama görmezden geliyorum ne yapim ben yazmadan duramıyorum. verdiğim rahatsızlıktan dolayı özür dilerim.

bağışıklık yanıtında önem arz eden özel hücrelerdir.
b lenfositlerin oluşturduğu bu hücreler organizmanın sıvısal dirençliliğinde çok önemli rol oynayan, antikorları salgılayan immün sistem hücreleridir.

bazı hastalıklarda plazma hücrelerinin görülmesi karakteristiktir.
bunlar;
sifiliz,kronik endometrit ve otoimmün hepatit'tir.

“sen, beni asla tanımayan, bir su birikintisinin yanından geçercesine yanımdan geçip giden, bir taşa basarcasına üstüme basan, hep, ama hep yoluna devam eden ve beni sonsuz bir bekleyiş içerisinde bırakan sen, kimsin ki benim için?”


(bkz: bilinmeyen bir kadının mektubu)

gerçekten çok çapsız bir yıldın. bir sürü ölüm, moral bozukluğu, iş için konsantrasyon bozukluğu mutsuzluk getirdin.

bir gün daha batıyo
sessizce ve sakince...
yine kavuşamadı ışığını güneşinden alan ay

---z---

olay yerine yakınız merkez.

bu sabah bu mesaj beni çok mutlu etti
astım hastası olduğu icin annemin kaynattığı kozalak şurubun dan göndermiştim

mutlu etmek mutlu ediyor

bu burçtan erkeklerin en ağır sorunu geçmişe takık olmaları. hem kendi geçmişi çok değerlidir hem sizinki.
öküzün altında buzağı arayan tiplerin bir level daha gelişmişidir bunlar. buzağın altında da buzak arıyorlar. çünkü ağır sendromludurlar.
a derseniz ağlarlar b derseniz de ağlarlar.sonra da sizi ağlatırlar.
yükseleni başak olan yengeçler var bir de evlerden ırak. allah korusun lan. yengeç görünce kaçınız.

özdemir asaf’ın bu günlerimizi özetleyen bir şiirini bırakalım:

eskiden

ne güzel insanlar vardı eskiden.
çocukluğumuzu kaplamışlardı.
bize masal anlatırlardı
cinlerden, perilerden.
büyük anneler, büyük babalar vardı.
o zaman hepsi uzaktı ölümden.
hem sevdirir hem korkuturlardı.
acı hikâyeleri bile tatlı başlardı.
demek bunun için gittiler hikâyelerden.
ne güzel insanlar vardı eskiden.

ne güzel şarkılar vardı eskiden.
gençliğimizi donatırlardı.
hep iyi şeyler hatırlatırlardı
geçip gitmiş devirlerden.
sevgi ve ümid yaratırlardı.
o zaman her şey uzaktı ölümden.
yanık şarkılar bile neşeli başlardı.
ister istemez saadet taşardı
gamsız günlerimizden.
ne güzel zamanlar vardı eskiden.

ne güzel şarkılar vardı eskiden.
hayâl içinde yaşatırlardı.
güldürür ağlatırlardı
duymadan biz, düşünmeden.
her an bir asır kadardı.
o zaman herkes uzaktı ölümden.
candan sevdiklerimiz vardı.
hepsi başka güzeldi, bizi tanımazlardı.
bütün yollarımız geçerdi gül bahçelerinden.
ne güzel zamanlar vardı eskiden.

buradan görülebilecek oluşumlardır.

insanın midesine ağrılar giriyor.
düşünebiliyor musun şu çağda bu insanlarla yaşıyorsun.
bu insanlara en ufak bir şey söylesen seni kınarlar.
sen bu insanları küçümseyemezsin diye seninle kavga bile ederler.
işin kötü tarafı bu insanların oy kullanma hakkı bile var.

sıklıkla yapıyorum bunu. çözmem gereken şeyleri birilerine anlatmaktan hoşlanmıyorum. gizlediğimden falan değil, sadece alışkanlık ile ilgili. hayat, her şeyi kendi kendine yapmaktan başka bir şans vermediyse, bazı şeylere mecbur kalıyorsun. kaderden ya da kadercilikten de değil. başka çaren yoktur ve buna alışmak zorundasındır.

böyle olunca en iyi dostun da kendin oluyorsun. bir dostuna anlatacağın ya da akıl alacağın anda kendinden başka kimse olmadığından kendine anlatıyorsun. diğer kendin yerine düşünüp, bir diğer kendine akıl veriyorsun yeri gelince. doğruluğu ya da yanlışlığı tartışılır fakat ufku açtığı da bir gerçek. birine anlatmak da konuşmak değil midir zaten? içinden ya da dışından olsa da anlatmış oluyorsun.

aslında sözlüklere yazmak da bence böyle bir şey. beğeni almak, birilerine şirin görünmek için yazmıyorsanız kendi kendinize konuşuyorsunuz demektir. zaten benim yaşanmışlıklarımdan, tecrübelerimden, hayata bakışımdan, fikirlerimden kime ne? kim, neden tanımadığı bir insanı ciddiye alsın ki?

iki farklı insan birisi 20.yy'da yaşamış bir fizikçi diğeri 13.yy'da yaşamış bir alim ama ikisi de aynı öğütü veriyor:
şems-i tebrîzî dedi ki;
"kader; yolun tamamını değil, sadece yol ayrımlarını verir
öyleyse, ne hayatın hakimisin
ne de hayat karşısında çaresiz."

belirsizlik ilkesini bulmuş olan werner heisenberg, "yaşamda harmoniyi/ahengi arayan kişi varoluş oyununda hem oyuncu hem seyirci olduğunu asla unutmamalıdır..."
gerçekten çok garip

resim yaparken daha çok hareketli müzikler dinlemeyi tercih ediyorum. motivasyonumu inanılmaz artırıyor. 90'lar türkçe pop baş tacımdır!

ama resimden önceki düşünme aşamasında daha sakin müzikler dinlemeye çalışıyorum. onun için de ilk tercihim:

serçe parmağını sehpaya çarpmaktır.

ağaca tırmanmaya çalışmayın. neden mi