zaman tüneli

balık ekmek, ekmek midir? ekmektir...o zaman ayrı...

sahte

bir gün oda bugün ...

şapşik!

ben de bunu yemekten bıkmadım.

ataerkil sistemin yükünü taşımanın verdiği stresten dolayı.

boynundaki benden başlarım...

*

belki bigün biz de yaparız.
sadece pazar günleri yaptığım eylem.

günlük tutan z kuşağı mı varmış?
onlar sadece nerede kahve içilir onun çetelesini tutarlar..

ofisteyim.... benimki sadece şu:

çok kötü tokat... çok aşağılayıcı, çok acımasız... bu çocukları ne/kim böyle yaptı ya, nereden öğrendiler bu acımasızlığı?

hissetmemenin tek yolu uyumaktırdan yola çıkıyorum, bir gece yolculuğu oluyor, uyuyamıyorum.

tünaydınlar sözlük. herkesin bir geçmişi var. bir de vazgeçmişi.

60'lar 70'ler sineması olarak düşünürsek insanları uyutmak. birbirinin kopyası senaryolarla benzer filmleri çekmek. polisiye filmlerin hepsi erşan kuneri kötü mal filminden farksız. aşk filmleri de aynı şekilde erşan kuneri doyamadım filmiyle benzer. bu filmler de yeşilçam'a göndermedir bir şekilde. hatta bir sahnede yapılan filmlerin toplumdan ne kadar uzak olduğu ile ilgili bir diyalog var.

toplumun dertleri, ülkenin siyasi durumu gibi şeyler hiçe sayılarak sadece insanları uyutmak için benzer filmleri yaptılar. he imkansızlık var mı? evet. ciddi bir emek var mı? evet. ama sinema sanatına hiçbir katkısı yok! istisnai birkaç filmi çıkartabiliriz. ama geneli böyle ne yazık ki.

fakat 80 sonrası ciddi bir değişim var. artık siyaset ve toplumculuk devreye giriyor. kemal sunal filmlerinde bile göreceğimiz sistem eleştirileri devreye giriyor. siyaset artık film sektörüne de giriyor ve sektör de toplumu anlamaya ve derdini anlatmaya çalışıyor. yönetmen filmleri ve iyi senaryolar çıkmaya başlıyor.

o nedenle türk sinemasını 80 öncesi ve sonrası olarak ayırmak gerek.

mutluyum yarınlardan umutluyum derken, 5 dk sonra depresyona girmekle sonuçlanır.

hmmmm kural doğru... köpekbalığı bir balık mıdır? evet, o zaman ayrı.

(bkz: don't feed the troll)

#132740
eskiden çok çok eskiden böyle bir tanım yazmışım. bu tanımdan yaklaşık 6 ay sonra anladım ki üzülünce ağlamıyormuşum ve daha önce üzülmek dediğim şey üzülmenin yanından bile geçmiyormuş.
öyle üzüldüm ki karnımdaki sürekli büyüyen acı yüzünden ellerimi montumun cebine sokup iki büklüm kalakaldım.
ağlayamadım, bağıramadım, uyuyamadım.