zaman tüneli

kafana takılan eleştirilerin, korkuların, pişmanlıkların hepsinin kafanda olduğunu farktmek.

o noktada kendinle uzun bir sohbete oturur, o özgüvenini kıran şeylerin sonuna kadar bağırıp rahatlamasına izin verir, "her ne çıkarsa yoluma, selam verip yürümek istiyorum ben" dersin. millet "bambaşka bir insan oldun, yanında duran kendini hissediyor" der. 15'imde yaşadım bunu. 45'inde de yaşasan aynı şey.

sevdiklerimin sesini her gün duyuyor olmak.
(bkz: çok şükür)

belirsizliğidir. bu belirsizlik hem endişe hem umut verir ama umut, hepsinden güçlüdür.

hep ızgara somon yediğim için balıktan anlamadığımı öğrendiğim bir akşam oluyor.

annemin çok üzüleceğini bilmek.

yalan

ekmek arası makarna

ben kendimle dalga geçtiğimde aşırı mutlu oluyor ve özgüvenim artıyorken; birisi benimle aymı konu üzerinde defalarca dalga geçtiğinde aşırı mutsuz oluyor ve özgüvenim kırılıyor.

saç konusu var bir de. saçımı o gün beğendiysem dünyada benden özgüvenlisi yok.

sardalya efsane bir balıktır. ekmek arasında da güzel gider, elle ayıklaya ayıklaya yediğinizde de.

bu balığı yiyen balıktan anlıyor demektir.

eğlenmeyi de bilmeliyiz. dertlenmeyi de. tamamen pozitifleşemeyiz. çünkü hayatımızda kötü zamanlarımız olabilir. duyguyu anına göre yaşamanın önemli olduğunu düşünüyorum. eğer mutsuzsan otur, dinlen, düşün, içini dök. çok mutsuzken mutlu imajı yaratmaya çalışma.(bir an önce toparlanabilmek şartıyla) mutsuzluğunu yaşayamazsan, onu görmemezlikten gelirsen hiç ummadığın bir zamanda, hiç ummadığın bir yerde ve belki de en sevdiğin kişiye karşı patlama yaşayabilirsin. anın duygusunu önemseyin.

türkiye'de medusa adıyla gösterilmiş filmin gerçek adı. medusa dokunuşu.
ingiliz romancı peter van greenaway'in aynı adlı romanından (1973) sinemaya uyarlanmış 1978 yapımı film. başrollerde morlar rolünde richard burton, komiser rolünde lino ventura ve psikiyatrist zonfeld rolünde de lee remick oynamaktaydı. filmde zonfeld (lee remick) kadın olarak seçilmiştir ama kitapta o da erkektir.

ben turşumun kurulmasını talep ediyorum. saygılar.

haklılar.

başrolde belçim bilgin ve ibrahim çelikkol'un olduğu 2014 yapımlı türk aşk ve dram filmi.
izleyeli çok olsa da başlığının açılmadığını görünce şaşırdım, yazayım dedim, belki izleyen olur. ^^

hazal ve eski boksör ali'nin aşkını, ali'nin geçmişte yaptığı bir hata sonucu bilmeden bir kadının kaza yapmasına sebep olması sonucu gözlerini kaybetmesini, onunla yıllar sonra tanışmasını, onun kör olmasına kendinin sebep olduğunu anlayışını, ama önce ona aşık olmasını anlatıyor.

hazal görme engelli ve çok güzel bir kadın, çağrı merkezinde çalışıyor ve tek yaşıyor çünkü ailesini o kazada kaybetti.
ali ise boksör ve romantik.
bir gün bir adamın yerine işe girmesi ile hazal ile tanışıyor ve ilişkileri ilerliyor, görmese de birbirlerinden hoşlanıyorlar. adam kadının o olduğunu fark ettikten sonra yurtdışında yapılacak olan boks maçına hazırlanmaya başlıyor. ama ölümü de göze alıyor. hatta ölmek için çıkıyordu yanlış hatırlamıyorsam, bilerek yenilecek ve kazandığı para ile hazal'ın gözlerini açtıracak.
maç oluyor, maçı kazansa bile maç sonunda bıçaklanıp dövülüyor, konuşamaz hale geliyor ve türkiye'de bir hastaneye yatırılıyor. hazal ise artık görüyor. sevdiği adam ortalarda yok. derken bir gün klinik/ hastane gibi bir yere ziyarete masaja yapmaya geliyor. sevdiği adam da orada yatıyor, hâlâ iyileşmemiş, onun da sırtına masaj yapıyor, ama onu gözleri kör iken hiç görmediği için onun sevdiği adam olduğunu anlamıyor. sadece kemikleri tanıdık geliyor. hissediyor.
adam ise ağlamamak için kendini zor tutuyor. hatta sesinden anlamasın diye konuşmuyor.
daha sonra ise adam eski dükkanlarına geliyor bir su kaplumbağası sayesinde onun o olduğunu anlıyor...
filmimiz böyle. ilk izlediğimde ön yargılı yaklaşmıştım ama izlerken bazı sahnelerde gerçekten etkileyiciydi.
sinematografik açıdan da güzeldi, görüntü ve müzikler, açılar iyiydi.

tavsiye edilir.
filmin müziği ise ferda anıl yarkın'a ait.

25 iken puffff ne acelem var yaaa demek iyiydi dimiii.

şu an şöminenin karşısında, ayı postu önümüzde piko ile petrus yudumluyoruz, fonda blues, hizmetçimiz mutfakta hazır olda, piko bana rols roycesini yollamış, sabah parise uçacağız kahvaltıya, sonra yat turu, yeni aldığı adayı gezdirecek bana...ulan hayal gücüm bile körelmiş yazamıyorum...20 yaşında baba parası yeyip semiren tikiler....lütfen...please....

yokum diyor.

baya para toplandı ama insanlar ya çadırda ya da konteyner kentlerde süreyle (3ay) kalabiliyor.
bu en az mı en fazla mı tam bilemiyorum ama süreye bağlı (aylara) olması beni şaşırtmıştı...
ayrıca onu geçtim hâlâ doğru düzgün sosyal destek sağlanmıyor.

tam destekle buradayım, burada tek gayem zaten hep buydu.