yazarların son durumu

hissizleştim.

oturdum hayırlısını bekliyorum.

ortadan ikiye kesseler beni acı hissetmem, işte öyle bir durum.

keyfim kaçık, moralim bozuk, ne olduğunu da bilmiyorum, belki de biliyorum da kaçıyorum, neyse ne, belki de değil o, tam da şöyleyim.

canlar çok sıkılıyor. ne yapsa bilemiyor insan.

(bkz: bezmek)

az biralı bol viskili + ev modu.

bu günlerde kendimi hıyar gibi hissediyorum.

akşam istemeye gelecekler, görücü usulü üstelik. heyecan var, sakin kalmalıyım.

yoruldum çok uykum var. iyi geceler.

verimsiz bir toprak gibi hissediyorum.

giderayak içki ve sigara zamları, tatil masraflarının 4 katına çıkması, şirince'deki şarap kadehlerinin korkutan güncel fiyatları...



ben ne bok yiyeceğim? 30'luk olup döneceğim.

sarhoş.

iyiyim ama biraz da garip. böyle yağmur yağar diye yanına kapşonlu almışsın da yağmur yağmamış bütün gün elinde taşımışsın gibi.
o yük olur ya hani. bana da öyle duygularım yük. bu kadar düşünmesem, daha rahat bir insan olsam ne harika olurdu. böyle hissetmeyen bir insanın bunu anlaması çok zor. yani ben de sevmiyorum sürekli gelip burada bık bık söylenmeyi ve hatta bu hoşlanmayışımdan her söylenip dertlendiğim tanımda bahsediyorum.
istemem yan tanıma koy der gibi oluyor.
of. buraya of yazıyorum ya o of beş metre filan. sebebi benim. onlar yanlış biliyor kimsenin suçu değil bu. dur şarkı bu. aslında demin sigara içmeye çıktım dışarı dilime bir şarkı takıldı. karadeniz taraflarından. onu da buraya bırakayım.
hatta ben de dinleyeyim.

en çok bu gruptan dinledim. belki daha iyi söyleyen vardır. bu başlığı kim açtı ona da bakmadım ama gecenin başından beri bekliyormuş yazma dürtüm . hatta sabahtan beri. hatta dün gece son tanımımdan beri.
neden bazı insanlar duygularını yönetebilir de benim gibi bunu yapamaz. yani tamam zamanla bu alışkanlığı kazanırsın belki de neden böyle doğdum.
bir şey söyleyeyim mi ben romantik komedi bile sevmem. çok nadir böyle açar izlerim. ama işte iş kendime gelince coşuyor da durmuyor. tetikleyen bir şeyler hep var. aile, dost, arkadaş ne olursa. seç beğen al.
daha fazla yazmayacağım. sonra belki başka başlıklara yazarım.

yapmam gereken şeyleri yaptıktan sonra geriye kalan zamanda konuşmak için bir arkadaş aramakla geçiyor zamanım. yaşadığım şehirde hadi gel bir yürüyüş yapıp gelelim diyecek kimse yok. yabancıyım buralara. halbuki insanın doğduğu şehre yabancı olması ne garip. insanlara arkadaşım yok dediğiniz zaman sizi kendileri gibi sanıyorlar. yedekte 10 kişi tutup hiçbiriyle görüşmeyip şikayet eden tipler bunlar. en ufak acıda başlarına herkes toplanır. benim ciğerim dağlandı. o zaman var olanlar neredeydiler. ne kadar kendi yoluma bakmak istesem de yüreğim daralıyor, nefes alamıyorum. iyileşmeye çalışıyorum. bırakıp gidenlerin yarası kapanmadan biri daha gidiyor. ıssız bir adanın çok da uğrak olmayan derme çatma bir limanı gibiyim. her zaman istedim ki bir anlamım olsun. ben kimim, neyim sorularına bir cevabım. hani su akar yolunu bulurdu? gençlik dedikleri bu kadar erken mi bitiyor? aşkı tatmadan, bir deniz kenarında kamp yapmadan, doya doya kahkaha atmadan, konserin birinde çılgınca dans etmeden, alsancak sokaklarında sabahlamadan... ben artık hayatımın okuduğum kitaplardan ibaret olmasından sıkıldım. ben artık yaşamak istiyorum.

aç.

tatilde ve isyanda. birşeyler daha hızlı yol almadığı ,gelecek olan geliyor olmakta olmadığından hafif asabi .

*
"dövülmüşüm, sövülmüşüm, kovulmuşum ben
silktir çekilmişim yani kendi öz yurdumdan
çeker giderim..."

manasız

hastanede dedeme refakatçi oldum. hayatımda ilk kez böyle bir şey yaşıyorum ve biraz garip bir duygu çünkü ailemin ve dedemin bana bu konuda gerçekten güvendiğin gördüm. dedeme bakabileceğime çok inanıyorlar, ben de inançlarını boşa çıkarmıyorum. sadece hastane fazla büyük olduğu için bir şeyleri bulmakta zorlanıyorum o kadar.

bazı danışmalar neden kendini bir halt sanıyor anlamış değilim. bugün adamla tartıştık, üstelik gayet sakindim - ki ben gerçekten sinirli bir insanımdır. adama bin kere "bu hasta yatıyor" diyorum bana hâlâ ayaktan giriş veriyor ve bağırıyor. biraz daha ısrarla bağırmaya devam etseydi akşam show tv'de beni görecektiniz. özür dilerim arkadaşlar, peygamber de olsa hiçbir insan evladının bana bağırmak gibi bir hakkı yok. neyse tabii hallettim sonra. biraz zor oldu ama yapacak bir şey yok. okumuş, yüksek statü sahibi, entelektüel, gezmiş ve görmüş biri olmanız karşınızdaki insana hayvan gibi davranmanız gerektiğini göstermiyor. bu herkes için geçerli.

neyse zaten bugün çok hastayım. hastane psikolojisi mi nedir bilmiyorum. başım ağrıyor biraz. pazar günü manyakça bir olay yaşadım onun etkisi de üstümde. ha bir de bugün kalbim kırıldı. malum... üzüntüden her şey.