bay c yazar profili

eğer 15 16 17 gibi yaşlarınız iyi değilse fazla ümitlenmemeniz gereken yaştır.

gerçekten tamamıyla özgün diyebileceğim halk müziği sanatçısı. çaldığı tasarımı kendine ait gitarını çok seviyorum. parcalarinda mistik, kimsesiz bir hava hakimdir

yakın zamanda (2018) hayatını kaybetmiş iranlı şair, ressam, entelektüel. 'gri (xakestari)' isimli şiiriyle tanıdığım fakat hakkında çok az bilgi bulunan üst insan. şiirleri ve kendisi ile ilgili çok kısıtlı bilgi bulabildim. öyle ki 'şiir anahtarı' isimli az takipçili bir youtube kanalında adamı bulabiliyorsunuz. *çeviri için farsça bilen arkadaşları göreve davet ediyorum...

'gri, gri, gri
bulut, bakış, hatıra
bende bir şarkı yoktu sen okudun
bir ayna yoktu bende sen baktın
bereketli toprakların uykusunda bir köktüm
senin bakışınla yeşerdim yağmurlar yağmadan
gözlerinde bir şimşek çaktı bakışlarım ıslandı
kurtlar doğuruyor, kuzuları kollayayım
sen gözlerinle beni okşasan
çoban değneğim tesirli bir silah olacak
sen gözlerinle beni okşa
çoban değneğim tesirli bir silah olacak
savaş bitince senin için taze incirler toplayacağım
seninle kalacağım
seninle okuyacağım
ve seni güneşli hayranlığında öpeceğim
eğer bulutlar izin verirse.'

'insan kendini, olanaklarını tanımaya, gerçek sorumluluğun ne olduğunu anlamaya başlayınca bocalıyordu, dayanamıyordu.'

yeni okuduğum ve üzerinde dusunelusi bulduğum yusuf atılgan romanı. roman zebercet isminde bir otel katibinin dış dünyaya açılmasını, aşık olmasını anlatıyor.

romanla ilgili, yusuf atılgan in diğer romanında da olduğu gibi, çok ciddi modernist motifler barindirdigini söyleyebiliriz. tr.nin modernizmi bir babasızlık, geçmişsizlik krizidir ((bkz: nevzat kaya)) ve romanın da ilk sayfalarında bir geçmişsizlik motifi olarak kimlik kartları vardır. ankara treniyle gelen kadının yahut zebercet'in babasının kimlik kartlarının bulunmaması bir çeşit geçmişle bağların kopmasinin yansıması olabilir sanirim. hatta anayurt otelinin bir konak olarak inşa edilip 1923 yılında otele çevrilmesi, (spoiler!)
zebercet'in 10 kasımda intihar etmesi... bunların hepsi cumhuriyetle ve yeni nizamla, ataturkun diyemiyle yeni sosyete ile bir çeşit hesaplaşma olabilir diye düşünüyorum.

romanın oturdugu zemin genel olarak doğu-batı çatışması temelinde olmasa da izler görmek mümkün. okunması aylak adama göre biraz daha zordur. ama herkes en azından bi göz atmalı diye düşünüyorum

2.dünya savaşı hakkında obsesif derecede bilgi sahibi biriyle sevgili olunmaz.

kesinlikle hayatın yaşamaya değip değmeyeceğini üzerine yazılmış en anlamlı kitaptır. camus bu yazılarda uyumsuz ve absürd kavramlarını çok iyi analiz etmiştir bence.

"dünya, alışkanlıkların maskelediği bir dekordur."

kesinlikle olağanüstü bir şekilde truva savaşını anlatan romandır. çevirmen seda çıngay mellor"u da ayriyeten tebrik etmek istiyorum muhtesem bir çeviri.

kitap akhillus ve patraklos adında iki prensin aşkı üzerinden truva savaşını ve yunan mitolojisini anlatıyor. kitabı okurken mitolojik karakterleri, kralları, efsaneleri anlıyorsunuz. eğer ilgileniyorsan kesinlikle okumalısın.

( simdiki kısım biraz benim boş dusuncelerim )
1. kitaptaki herkesin iyi bir şekilde hatırlanmak istemesi çok ilginc bir şey. bu iyi hatirlanma isteği insanları bir tür etik kuralları içine sokuyor. bir şekilde yunanlar hatıra dini icat etmiş gibi. ilginc geldi burası biraz araştıracam.

2. yazar kesinlikle bir roman anlatısına neyin eklenmesi ve neyin eklenmemesi gerektiğini çok iyi biliyor. asla fazlalık bir satır bile eklememiş. örneğin prens paris'in helen'i kaçırması olayını "işte efenim bir güzellik yarışması var da paris afrodit'i seçiyor. afrodit'in de vaadi bilmem neymiş..." falan demek yerine bir paris'in ihaneti olarak geçmiş. bu şekilde konuyla alakasız bir yeri uzatmadığı için de okura -ya da en azından bana- çok fazla bir yük yüklememiş oldu. yazar kesinlikle anlatısına nerede fren vuracağını biliyor.

-spoiler alert-


kitabın en muhteşem kısmı bence sonuydu. patraklos öldükten sonra hala onun gözünden olayı dinlemeye devam ediyoruz. patraklos öldükten sonra dahi hala konuşuyor, hissediyor ve arzuluyor. bu çok ayrı bir hava katıyor romana. örneğin bence en çarpıcı kısım: odysseus'un pyrrhus'un yanına gidip (akhillus'un vasiyeti üzerine) akhillus ve patraklos'un mezar taşlarının ortak olması gerektiğini söylediğinde pyrrhus reddeder. odysseus ısrar eder fakat işe yaramaz. en sonunda pyrrhus'un yanından ayrılırken "elimden geleni yaptım.elimden geleni yaptığım hatırlansın" der. ardından patraklos "hatırlıyorum." der. kesinlikle çok çarpıcı ve anlamlı.

edit: en sonunda akhillus'un mezar taşının yanına thetis'in "patraklos" yazması ve patraklos'un akhillus ile öbür dünyada karşılaşması.

aglicam galiba

kesinlikle 18 haziran 2023 :) beşiktaşa kutlamaya inmisim, meydanda bira hayratı kurulmuş. herkesle sarılıyoruz. etraf rengarenk. a haber spikeri "evet şimdi ver konya'yı" diyor. sabaha kadar dans ediyoruz...

ı have a dream...

kesinlikle simyacı"dır. yok evrenin işbirliği, yok kaşığı ağzına al sarayı gez, yok çöle düşmeler falan tamamıyla vasat altı bir kitaptı bence.
evrene enerji gönderen ve 'inanırsan başarırsın' diyen tayfayı tatmin ettiği için bu kadar tutuluyor diye tahmin ediyorum.

(evet bu kadar sinirliyim kitaba karşı)

dün itibari ile iktisat bölümünü kazandığım okuldur. eğlenceli bir 5 yıl olacak gibi.

tercih döneminde okulu ziyaret etmiştim. bebek girişinden, ormanın içinden yukarı doğru çıkışımı hatırlıyorum. yemekhanenin yanından güney kampüse çıktığımda şok olmuştum. binaların mimarisi, ortadaki çimler ve manzara hayatımda gördüğüm en güzel şey olabilir. 'burası türkiye olamaz' demiştim. gerçekten de öyle.

dünyanın en büyük çıkmazıdır. hayatta en sevdiğin kişiyi kaybetmek ile onu sonsuza dek hayatına almak arasındaki kumardır. tavsiye alabilirim...

edit: basaramadık abi

nickimden de anlaşılacağı üzere okuduğum en çarpıcı kitaptır. biraz uzun bir şey olacak hadi hayırlısı.

bay c. maddi bakımdan sıkıntısız biridir ve bir şeyler aramaktadır. kendisine anlam katacak bir şeyler. ona varoluşunu atfedecek bir uğraş. bu yüzden onu sık sık sokakta, sinemada, sergilerde boş boş vakit geçirirken buluruz. oyalanmaktadır. hep arar, arar ve arar.
spoi alert*

asla bulamayacaktır aradığını bay c. her seferinde aradığı şeye teğet geçer. ''...eğer o sokağa girseydi onunla karşılaşacaktı...''. bu arayışın açıklamasını romanın sonuna doğru açıklamasını yapar. tutamak sorunu der buna. tutmağı olmayan insan devrilir. kimi mevkisine tutunur, kimi parasına, kimi gücüne. fakat bay c. başka bir şey aramaktadır. ona dokunabileceği, sevebileceği bir kadın. bu arama ise romantik bir arama değildir. kendisine bir varoluş sebebi aramaktadır bay c. . ona tekrardan varoluşunu hissettirebilecek bir insan.

-bence- burada aradığı şeyi bulamamasından daha ilginci hep ona teğet geçmesidir. ironiktir her şey. anlamsızdır. toplumun bireye atfettiği bütün değerler, hatta hayatın ta kendisi absürttür, trajikomiktir. birey yalnızlık içinde yaşar, yaşar ve yaşar. bay c. de bu durumdadır. bay c. hiç kimsedir. yoldan geçen bir adam, trafikte korna bastığın biri ya da ekmek sırasında önünde durandır. hiç kimsenin hiçbir şeyidir.

romanın sonunda ise -bence çok güzel bir bitişti- bay c. bulamayacağının farkına varır. kimse onu anlamayacaktır, hiçliği kabullenmiştir artık. ''...sustu, konuşmak gereksizdi. biliyordu, anlamazlardı.''

'insan özgürdür fakat her yerden zincire vurulmuştur' diye ikonik bir cümleyle başlayan siyaset bilimi kitabı.

kesinlikle zamanla aşık olmaktır. zamanla aşık olmak, önce arkadaş olmaktır. biriyle böylesine yakınlaşmak kesinlikle ilk görüşte aşık olmaktan(bkz: saman alevi) daha çarpıcı, sürekli ve anlamlıdır.

'insan unutandır
ve unutulmaya mahkum olandır'
didem madak

albert camus'nun düşüş ile birlikte en iyi kitabıdır. burada bir roman içerisinde mücadele eden bir avuç insanı anlatır. mücadele etmeleri çok önemli çünkü bu insanlar bitik durumdadirlar ama her şeye rağmen mücadele ederler. aslında camus'nün genel felsefesinde bu mücadele etme durumu vardır.( sisifos) yani ne kadar kötü olursa olsun mücadele edilmelidir. "yaşam bir şey değildir, itinayla yasayiniz"
*spoi alert*
ve bence kitabın en önemli sahnesi vebadan ölenlerin sayısı arttiginda şehrin tutumudur. insanlar ilk başta ölümlere büyük yaslar tutarken ölüm sayısı arttığı günlerde artık ölmek rutin, kimsenin çok da umrunda olmayan bir işe dönüşmüştü. artık kimse bir yakınının öldüğüne üzülmüyor, kendisinin ölmediğine seviniyordu (?)