gogol’un dar paltosu yazar profili

edebiyatımızın lvbel c5'i. kalitesizliğin fazlası ile değer bir gördüğü bir çağda kitapların bu kadar çok satması gayet normal.

vietnam'da mayına basmamak için her adımına dikkat eden acemi bir asker gibi geziyorum sözlükte, tam bir reklama tıklamadan başlığa girdim derken yukarıdan aşağı kayarak inen bir reklam headshot atıyor.

çok sıkıldım dedi tanrı, israfil'i çağırın da bir iki şey çalsın.

son düzlüğe girerken şahbatur birinci gülnihal ikinci...

aşık işte ne yaparsın.

yüzüme suyu çarptıktan hemen sonra kafamı doğrultup aynaya baktım bugün. yıllar önce aynaya uzanmak için ayağımın altına iskemle koyduğum zamanları düşünürken, saçımda filizlenen beyazları izledim. ergenlik döneminde yüzümde eksik olmayan sivilceleri izlerken de yine aklımda iskemle vardı.

aynanın karşısında mimiksiz ve duygusuz durdum her zaman, kımıldama çekiyorum, şimdi hafif gülümse diyen bir fotoğrafıçıdan farksızdı benim için. uzun süre bakmaya korktum her zaman kendime, bana bir şey demesinden düşüncemin mahzenine kilitli parşömenleri bana tek tek okumasından korktum, ayna ayna söyle bana var mıyım ben sorusu hasıl oldu her daim içime, ancak kendimle yüz yüze konuşmaya cesaret edemedim asla.

ayna karşısında sevişmeyi sevdim, aynadan yansıyan kadının yüzündeki ifadeyi izlerken bir an kendimle göz göze geldiğimde, en büyük yabacılaşmayı yaşadım kendime. yüzümde sahte bir şehvet, yaptığı küçük kumdan kaleyi tüm sahile göstermek isteyen küçük bir çocuk budalalığı vardı gözlerimde.

bugünlerde hep aklımda picasso var, "kim insan yüzünü en doğru bir şekilde gösterir, fotoğrafçı mı, ayna mı yoksa ressam mı?". iskemle lavabonun altında, sivilcelerim artık yok, saçlarımda beyazlar ve gözlerimde yeni tanımaya başladığım bir adam var, göz kenarları artık gülmeyi bırakmış olsa da kırışan.

sisifos'un yuvarladığı taşı bir süreliğine bırakması, atlas'ın sırtından dünyayı indirip biraz soluk almasıdır.

hakkında yazılanlara bakınca herkesin dizilerden ya da mimlerden hakkında bilgi sahibi olduğunu görüyorum, bu doğru bir bilgi kaynağı değildir hak verirsiniz ki.

toplumsal cinsiyet hakkında yazılan kitaplara bakmak için kitabevine girdiğimde raflarda sadece kadınlar hakkında yazılan kitapları gördüm. bu size olağan gelebilir çünkü toplum bu cinsiyet rollerinin yalnızca kadını baskıladığına inanmış durumda.

hayatı; patronuna ve iş arkadaşlarına karşı dik durmak ve güçlü görünmekle geçen, eline silah verilip korkusuzca ölüme gönderilen, toplum tarafından üzerine sayısız sorumluluk yüklenen, kavga etmesi, güçlü olması, otoriter olması beklenen erkeğin tüm bu toplumsal rol altında bir nebze olsun soluk alabileceği tüm sorumluluklarına sırt çevirip itaat altına gireceği an bir gün belki bir gece gelir.

sürekli ağlayan bir insan gülmeyi, aç kalan bir insan doymayı nasıl arzularsa toplumsal roller altında ezilen erkek de bu sorumluluklardan kurtulup direksiyona başkasının geçmesini arzu eder zaman zaman.

burada kendisine yapılanları aslında umursamaz tüm bu eylemlerdeki sorumluluk kadına aittir. sisifos taşı bırakır ve cezasına razı olur.

deney konusu:
sıvılarda yoğunluk

gereçler:
- bir adet çay bardağı
- iki adet küp şeker
- bir çaydanlık
- bir adet çay kaşığı

deneyin yapılışı:
babanın çay içesi gelir bu sebeple çay demlenir sonra bardağa doldurulurken önce sıcak suyu bardağın yarısına kadar doldurup içine şeker katarak karıştırılır. sonra dem yavaşça bardağın için dökülür ama çok yavaş. su ve dem birbirine karışmadığı görülür ve babaya şaka yapmak için çay babaya götürülür. odada çınlayan şamar sesine anne gelir ve sizi alır.

deneyin sonucu: yoğunluğu farklı olan sıvılar birbirine karışmaz ve babayla şaka olmaz.

fabrikada bir heyula dolaşıyor, jeremy bentham'ın heyulası.

ne bileyim ben mimari tasarım deyince selim bey beni fabrikaya götürecek gözlerim bağlı şekilde sonra ben makinenin çevresinin değişimine inanamayacağım ve selim beye sarılarak ağlayacağım sanmıştım gökyüzü desenli boktan led tavanın altında.

ama öyle olmadı elbette, küçük bir pencere yapıldı tam koridoru gören asma kata. şair ruhlu müdürümüz seslendi marx gibi işçi sınıfına;

"pencere en iyisi pencere
işçi sınıfını izlerim
dört duvarı göreceğime."

bakın bu toplum bilimciler bilmem kaç yıl önce evde otururken aklına bir fikir gelip kendisinden yıllar sonra gelen insanların hayatını zora sokan pezevenkler aslında.
şimdi o önü ayna arkası cam pencereden bizi izliyor müdür ve biz onun orada olup olmadığını bilemediğimiz için her zaman tetikte çalışıyoruz.

aslında hapishanedeyiz ama biz adına fabrika diyoruz, sabah sekiz akşam on kaldığımız bu yerin adına. gerçekten bunu nasıl kabul ediyoruz ben de bilmiyorum gönüllü kulluk iliklerimize kadar işlemiş durumda.

pek bilenine denk gelmemiştim bu zamana kadar ama hakkında girdi bile olmaması üzücü. abea adlı gruba ait bir şarkıdır, bir zamanlar bu ülkede gençler böyle şarkılar yapıyordu.

buradan

makyaj çantasının en dibine benzer sevgilinin geçmişi. çantanın iç kumaşı bir çocuğun boya defteri gibi rengarenk ve anlamsız çizgilerle boyanmıştır; ağzı açık kalmış, yarıdan kırılmış, yıpranmış, solmuş artık sadece çantanın iç kumaşına tesadüfen izler bırakan ve asla dudaklara, gözlere, yanaklara ulaşamayacak makyaj malzemeleri tarafından.

kurcaladığında sadece parmak uçlarını kirletmiş olursun.

kabul görmek için ihanet edendir.
sanatın birinci koşulu sosyete tarafından kabul görmektir. müslüm gürses de küçük parlak çantalarının altın sarısı zincirleri narin omuzlarında iz yapan sosyetik kadınları, kağıda sarılı jiletleri bedenlerinden kayarken kıllı tenlerine iz yapan kırolara tercih ettiği anda sanat camiasında kabul görmüş oldu. müslüm baba harbiyede alkışlar eşliğinde sosyeteye günahını dökerken üzerinde kan kurumuş jileti ile favorilerini kesen mahalle abisi serbülent'in duvarında orhan baba ve ferdi babanın tam ortasında duran poster buruşturulup yatağın yanına atıldı.

robert mckee'den önce burcu abla vardı;

annem beni burcu ablaya bırakmış, burcu abla televizyon izlerken ben ders çalışıyormuşum..

her şey mastürbasyon yapmayı keşfettiğim ilk andan sonra zihnimi boş tutarak fiziksel bir coşkuya dalmak yerine kafamda bir hikaye yazabileceğimi fark etmem ile başladı. bugün yazdığım öyküler olur da dikkat çeker ve istediğim noktaya gelirsem nobel edebiyat ödülünü kazandığım zaman yaptığım konuşma sonrası alacağım alkış sesleri, burcu abla ile başlayan hayallerin arka fonunda yankılanan seslerin yansıması olacak; tek kişilik bir performanstan bir orkestraya.

konu bulmak o zamanlarda çok basitti belli başlı ahlaki kurallara sahip öyküler yazardım, asla mustafa amca'nın kızını düşünme sana her zaman iyi davrandı o. hikaye girişinde evi her zaman boşalt ve kimsenin gelmeyeceğine emin ol. senin mastürbasyonunu mu okuyacağım diye düşünebilirsiniz şu an ama sextinge giden ilk yok kendi monologlarımızdan geçiyor daha sonra ise bu monologlar birer diyalog halini alıyor, işte burada doğuyor sexting.

sexting iki kişinin yazdığı bir öyküdür her şeyden önce, pornografik bir boris ve arkadi strugatski eseri gibi.

herkesin hayatının bir döneminde yaptığı ama başarı oranının çok düşük olduğu bu kavramda yapılan temel hataları ele alarak sözlük dertlilerine bir nebze olsun faydam dokunsun istiyorum.

her şeyden önce en büyük eksiklik edebiyat, yazının bu kısmında edebiyat kuramlarının sexting üzerine etkisini inceleyeceğiz.

a) arzunun doğuşu, realizm;

sexting arzunun doğuşu ile başlar ve bu anlar realizm etkisi altında olmalıdır hem arzunun doğuşunun hem de realizmin en büyük silahı betimlemelerdir. her detayı tek tek üşenmeden betimlemelisiniz ki bu karşı cinsin zihninde tam olarak sizin hayaliniz gibi canlansın.

iki temel hatadan bahseteceğim burada;

1. acelecilik

betimlemelerin duygunun oluşması için bu denli önemli olduğu yerde acele etmemelisiniz. örnekleyelim;

"şimdi ağzıma almışım/ ağzına vermişim."

bak güzel kardeşim sakin ol kaçan bir şey yok edebiyata sırt çevirme. şimdi doğrusunu örnekleyelim;

"pencere önünde duran yatakta kolların başın yanından yukarıya doğru uzanırken güneş ışığı koltuk altından yüzüne doğru çapraz bir şekilde tenini ısıtır. bu sıcaklıkla uzanırken yatakta ve ellerim yataktan sarkan bacaklarını okşarken, saatimin metal kordonunun soğukluğu bacaklarını çizerek ilerler ellerimin peşi sıra."

şimdi bu cümle örneklerini verirken ikinci önemli hataya da değinmiş olduk.

2. duyulan geçmiş zaman.

arkadaşlar duyulan geçmiş zaman kullanmayın mastürbasyon yapmıyorsunuz siz o an orada olduğunuz hissetirmelisiniz. bu zaman kipi ergenliğinizde kalsın artık sanatınızı başka bir alana taşıdınız. arzunun doğumu kısmı olarak ele aldığımız ilk bölümde geniş zaman kullanmalısınız.

b) arzunun paylaşılması, modernizm

modernizm en önemli özelliklerinden biri olan klişelere yer vermemesi ve deneysel yazım tarzı burada fetişler ile ortaya çıkar ancak orta seviye fetişler arkadaşlar bunu unutmayın.

buradaki zaman kipi geniş zamandan şimdiki zamana kayar, artık olabilecek bir olayı anlatmak yerine var olan bir olayı seslendiriyor konumuna geçmelisiniz.

fetişlerinizi edebiyatın gücünü kullanarak karşı tarafa hissettirin. örnekleyelim;

"çıplak bedemin ağırlığı tüm gücü ile bedenini eziyor, soğuk çıplak ayakların çırpınırcasına bacaklarıma dokunuyor."

ayaklarını yalıyorum diyerek fetişini anlatmak yerine karşı tarafın kelime aralarında sizin fetişinizi keşfetmesine olanak tanıyın. böylece bir bulmaca gibi çözülmemin hazzını yaşarsınız.


c) arzunun hakimiyeti, kirli realizm, postdrama ve vahşet tiyatrosu

bu bölüm, ilk bölümde eleştirdiğimiz arkadaşların krallığı ve evet ağzına veriyorsun. dirty realizmin üslubunu, postdramatik tiyatronun konu seçimini ve vahşet tiyatrosunun kurallsızlığı bu noktada birleşir.

artık penis, becermek, vajina gibi kelimeler yerlerini en ilkel hallerine bırakmalıdır çünkü biliyoruz ki ne realizm ne de modernizm bizi tam olarak anlatabiliyor ancak ne onlarla oluyor ne de onlarsız bu sebeple aşamaları direkt atlamayın.

bu bölüm gelecek zaman kipine ait olmalı artık varolan bir olayı anlatan bir ses değilsiniz gelecek vaad ediyorsunuz, başına gelecekleri haykıran bir düşmandan farkınız yok.

şimdi evde yalnızmışsınız...

palto: kupa aç amca
telat amcam: ehehe anlaşıyoruz sanacaklar.

bakın bu el çize giderdi ben hatalı oynamasaydım ama çizemedik, amcamın açtığı güzel eli nasıl değerlendireceğimi düşünürken sordum amcama, en sevdiğin tablo hangisi diye. amcamın resim sanatı hakkında bilgisi eşli ihale oynarken yere açtığı kağıtlar arasında duran kupa kızının çizimini beğenmekten daha ileri değildir. verdiği cevap hani şu gülen ama üzgün duran kadın çizimi oldu; mona lisa.

sanatın yapmacık tavrının en güzel örneğidir amcamın mona lisa tablosunu beğenmesi. hakkında facebook efsaneleri dönen, içinde barındırdığı gizem dilden dile dolanan ve bu sayede dünyanın en önemli tablosu haline gelen bu çizim aslında nasıl bu kadar ünlü oldu?

sanat burjuvazinin takdirini kazandığı oranda değer sahibi olur. donald sassoon, toplumsal zevklerin meydana gelmesi ile ilgili şöyle bir cümle kurar;



sasson, louvre müzesi resmi kataloglarını inceleyerek sanat eserlerine biçilen değerleri araştırır ve şöyle bir liste yapar;

raphael - kutsal aile - 600.000 frank
raphael - gizemli bahçe - 400.000 frank
leonardo - kayalıklar bakiresi - 150.000 frank
leonardo - mona lisa - 90.000 frank

1849 yılında bu sanat eserlerine biçilen değerler yukarıdaki gibidir ve muhtemelen adını bile duymadığınız eserler mona lisa tablosunun değerini katlayarak aşmaktadır, tıpkı ziyaretçi sayısında aştığı gibi.

o zaman amcamın kutsal aile tablosu yerine mona lisa tablosunu bilmesinin ve günümüzde mona lisa'nın değerinin bu denli artmış olmasının sebebi nedir?

sassoon'un cümlesini hatırlayalım;
nerede, kimin tarafından ve ne şekilde...

avrupa'nın güzel sanatlarının başkenti olan pariste, fransa'nın en etkili sanat eleştirmeni theophile gautier tarafından, mona lisa tablosu için şunlar söylenir;



ve ardından la joconde adlı oyunu değerlendirirken; bu kadar gizemli bir şekilde gülümseyen ve kendisine yüzyıllar boyu hayranlık duyacak insanlara henüz yanıtlanmamış bir bilmece soran bu güzellik, diye bahseder mona lisa tablosundan.

ben resim sanatından çok da anlayan biri değilimdir, ancak gizemli bir gülümsemesi var diye söylenen tabloya uzun uzun baktığımda normal bir gülümsemeden fazlasını görmüyorum ve bana kalırsa kulaktan kulağa gautier'in bir metafor olarak ortaya koyduğu gülümseme tasviri bir inanç halini alıyor zamanla. sanat da tıpkı din gibi bir otoritenin egemenliği altında halk arasında hızla yayılıyor.

tüm bu yazılardan sonra, mona lisa'nın şöhreti diğer yukarıdaki bütün tabloları ezip geçiyor ve bu inanç telat amcama kadar ulaşmayı başarıyor. eğer gautier, mona lisa hakkında yazmasaydı bugün onun ince dudakları arasında gizemli bir gülüş arayacak mıydı insanlar, hakkında efsaneler yaratılacak mıydı?

sanmıyorum.

kendi maça kızımı ezdirmeseydim eğer çizer miydik bu eli?

kesinlikle çizerdik hem de gizemli bir gülümseme ile;

:)(

ölmeden önce kendime bir ölmeden önce yapılacaklar listesi hazırlamayı düşünüyorum şu aralar, bu da listenin ilk maddesi sayılabilir aslında.

ışığı hep aynı yerden yakalayan kadınların kimyasal gülüşlerine bakıyorum sırayla, beğeni sayısı arttıkça gülüşü soyunmaya başlayan kadınlar. herkes birbirine benziyor, yumurta viyoli içine dizilmiş pırıl pırıl bedenler, arabesk bir repçinin ucuza yalıtılmış çatı katında gülümsüyorlar. gülümsemeyeli ne çok oldu sahi şöyle içten, güzellikleri bir örtü gibi görmeye başlayalı kaç yıl oldu. üzeri çarşaflarla örtülen kırık dökük mobilyalarla dolu bir eve benziyor instagram. sevdiği kadının tarak üzerinde kopmuş saçlarını seven bir adamı görüyorum, örtüyü kaldırdığımda pubik tüyler dökülüyor yerlere, oysa dökülen kirpikler olsa türküler yakılırdı düşüşlerine.

kendi bedenimizi hızla dönüştürüyoruz parlak, pürüzsüz, kusursuz tenler yaratıyoruz kendimize. filtreli aynalara ihtiyacımız var her sabah kendimizden nefret etmememiz için. pirendello çağında yaşıyoruz; biri, hiçbiri, binlercesiyiz. her sabah filtresiz aynaya bakıyorum, ışığı doğru yerden yakalamaya çalışıyorum tuvaletin küçük penceresinden, yüzümde olmaması gereken yerde yaşam alanı kurmuş tüyleri izliyorum. bir cımbız beni topluma ait hissettiriyor, lavabonun beyaz zemini üzerine düşün mülteci tüylerimi klorlu bir denize döküyorum, kıyıya vuran yine benden parçalar.

balkonda geçirdim bugün günümün uzun bir kısmını, erken boşaldığım her an yaptığım gibi dikkati başka bir yere çekmek için konuyu değiştirdim kendi zihnimde. artaud tiyatrosu hakkında düşünmek istedim ya da deleuz'un uzun tırnaklarını. tırnakları uzun olan kadınların üzerimdeki hegemonyasını hatırlıyorum, tırnaklarının uçlarını beyaza boyayan kadınlar, dudaklarını, gözlerini, saçlarını, yanaklarını boyuyorlar. boyama defterinin dışına taşalı çok oldu, artık çizimin ilk halini kimse bilmiyor, bir kadın mıydı, bir fil ya da şapka.

ilk kez bir kadını sevdiğimde çantamda boyama defteri vardı, şimdi boya defterleri arasında sevdiğim o kadını geri bulmaya çalışıyorum. cenevre protokolü etkisini yitirdi parmak uçlarım simlerin, dudaklarım ringa balığının pullarının saldırısı altında kalarak ilerliyorum. silahım ağırlığını çoktan kaybetti, beyaz bayrağın üzerine kırık bir göz kalemi ile lütfen yazıyorum. kibarca teslim oluyorum. lütfen.

tüm günümü balkonda geçirdim bugün, yağmur yağdı, bir kızın makyajı aktı tanıdık bir yüz gördüm şemsiyenin arasından, hala umut var asker.

linç kültürü, siber zorbalık, pillory ve nickaltı

bir kavram tanımlandığı zaman toplum içinde yayılmaya ve kabul görmeye başladığı anda zamanın ruhuna işler. zamanın ruhu olarak adlandırdığımız zeitgeist ise bu olguyu ileride var olacak kuşaklara aktarma görevini üstlenir.

ancak bu tarihsel geçişte zeitgeist taşıdığı kavramları değştirir, bu süreç bu şekilde işler durur, temrin temrin temrin. değişen veri zamanın ruhu ile yeni nesillere geçer ve yeni nesillere ve yeni nesillere...

yaşadığımız zamanın ruhu mekandan azade etmiştir kendini, artık nicklerimiz ile var olduğumuz yeni bir vatana sahibiz; sosyal medya. değişen ise sadece mekan

öyle yükseldik yıldızlara değin,
dostum, geçmiş çağlar
yedi mühürlü bir kitaptır bizim için
senin geçmiş çağların anlayışı (bkz: geist der zeiten)dediğin
geçmiş çağlarda yaşayan büyüklerin ruhudur
bir ayna gibi geçmişi yansıtan.

böyle diyor faust, goethe'nin ağzından.

ayna gibi geçmişi yansıtan zamana bir bakalım o zaman.

pillory

ahşap bir iskeletten yapılan baş ve elleri sabitlemek için delikleri olan, ortaçağ ve rönesans dönemlerinde toplum önünde aşağılama ve sıklıkla daha fazla fiziksel taciz yoluyla cezalandırma amacıyla kullanılan bir araçtır.




filmlerden görmüş olabilirsiniz. suçlu bu düzenek ile boyunduruk altına alınır ve günlerce orada bırakılır. önünden geçen insanlar suçluya ya da suça bakış açılarına göre bağlı kişiye karşı tavırlarını ortaya koyar.

kimi domates fırlatır kimi gül bırakır, kimi taciz eder kimi bir testi su verir.

tanıdık geliyor değil mi sizlere bu.

sosyal medya üzerinde yürüttülen linç kültürü işte zeitgeist kavramının somut bir örneğidir. haftada kaç kişiyi pillory'e mahkum ediyoruz burada, kaç başlık altında kimleri aşağılıyoruz. geçen gün burs alan bir kızdı bugün evrim akın yarın kimi mahkum etmek istersek o. pillory artık tıpkı bizler gibi ahşap bir zemine ihtiyaç duymuyor zamanın ruhu mekandan arındı.

nickaltılarınıza bakın kimler gül bırakmış kaç tane cürümüş domates var, çünkü siz de kaçamazsınız zamanın ruhundan;

"zeitgest en kasvetli hayvandır ve ben dilerim ki insan cennette onun pençelerinden kurtulabilsin." adlous huxley

minecraft'ta bir gecede yapabileceğiniz kadar küçük bir şehirde yaşadım ben, daha sonra büyük bir şehre gitme umudu ile üniversiteye hazırlandım. insan zekasının, hayalleri önünde bir duvar gibi durduğunu elimde tuttuğum otobüs biletindeki turay turizm yazısına bakarken fark ettim. küçük bir şehirden başka bir küçük şehre gitmeye hak kazanmıştım.

daha sonra o küçük şehirden de ayrılıp şehirlerin en büyüğüne istanbul'a gittim. şatranç tahtasında g.tün g.tün ilerleyen bir piyon gibiydim karşıya geçmek ve değerli bir taş olmak istiyordum, yaşadığım şehirde beni korkutan kalelere ve erzincan'da adım başı karşıma çıkan atlara aldırmadan ilerledim. yenilme tehlikeleri atlattım.

bir şekilde karşıya geçmeyi başardığım zaman, oyunun sonu gelmişti ve üzerime doğru hızla gelen bir filin altında ezilip yenildim. yapılacak tek şey vardı geri dönmek ve yeniden başlamak. ben de büyük bir şehirden küçük bir şehre geri döndüm, burada herkes piyon, herkes yalnızca ileri doğru yılda bir kare ancak ilerliyor. artık aklımda vezir olmak yok, ileri gitmek de yok, geri gitmeme de sistem izin vermiyor.

küçük bir kentte; şah yok vezir yok fil yok, en fazla evlerin önünde şarhoş atlar var.

bulaşık yıkarken sağ bacağını sol bacağının baldırına koyarak durduğu an.