krimskrams yazar profili

önce put yapılır, sonra taşlanır.

(bkz: faydacılık)

beyin, tanıdıkça heyecanı kaybeder. ilk başta dopamin coşar. sonra sistem der ki "tanıdık bu, enerji harcamaya gerek yok"

yani aslında güzellik azalmaz, hormonlar düşer.

herkesi “çok iyi tanıdığı” bir evrende, hala kendini tarif edememesi.

psikolojik olarak bu hissin adı “aleksitimi”. yani duyguları tanıyamamak, isim verememek. hissedersin ama adlandıramazsın. kafanın içinde bir ağrı gibi, kaynağı belli olmayan bir ağırlık. bu da genelde kronik stres, travmatik çocukluk deneyimleri veya duyguların bastırıldığı bir çevrede büyümeyle ilişkilidir. yani his var, ama harita yok.

"acın gerçek olabilir ama tonu yanlış"

hak, izinle verilir.

kaybolmak istemiyorsun çünkü. görünmek istiyorsun ama utandırılmadan. ölümsüzlük arzusu, bu çağın en naif direniş biçimi. algoritmalar unutmadan, insanlar hatırlasın istiyorsun. ölümsüz olmak değil mesele, yok olmamak.

buradaki “normal” sözcüğü tıbbi değil, ideolojik bir seçim.

ayrıca ne zaman, nasıl ve neden doğuracağımıza karar vermek sizin maç öncesi pankart brief’inize kalmadı.

egonun sevgiye sızma şekli. psikoloji buna "narsistik incinme" diyor.

varlığın belgeli değilse, cesedin de yok hükmünde. bu sistemde ölmek bile torpilli iştir. bazı ölümler yas ilan ettirir, bazıları üstüne beton döktürür. nourtani'ninki pas geçildi.

fail belli, ama failin dili milli, kimliği tanıdık.

sorun mülteci değil. sorun, onları “sorun” yapan sistemin ta kendisi. önce bombalarla, darbelerle, madenlerle ülkelerini yaşanmaz hale getiriyorsun. sonra oradan kaçtıklarında “bunlar da çok oldular” diyorsun. önce ellerinden yurtlarını alıyorsun, sonra yersizliğini suç sayıyorsun. önce silah satıyorsun, sonra sınır çekiyorsun. mülteci, sistemin atık yönetimidir. kapitalizm önce savaş çıkarır, sonra savaştan kaçanı ötekileştirir. onları ucuz iş gücü, görünmeyen emek, seçme hakkı olmayan bedenler olarak sisteme entegre eder. yani aslında mülteciler bu düzenin “yan ürünü” değil, “tasarımı”. ve günün sonunda, bu sistemin ürettiği tek şey mülteciler değil. aynı zamanda gönüllü ırkçılar. kendi yoksulluğunu anlamayıp, başkasının varlığına tahammül edemeyen figüranlar. ekrana bakıp "bunlar yüzünden" diyenler. aslında kimse onlara bir şey demediği halde, mültecilere karşı iç savaş başlatanlar.

that's all

“there's no use in trying to pretend, there's been no one who's ever come close to you” pretend demiyor da sanki "sal artık" diyor.

bu başlık sanki kişisel gelişim kitabı önerisi gibi duruyor ama değil. fazla düşünmenin zararı yok, bedeli var. çok düşünüyorsan depresyondasındır, hemen terapi önerilir. aslında sorun senin ne düşündüğün değil, neden hala uyum sağlamadığındır. çünkü kimse düşünmeni istemez, sadece katılmanı ister.

nike tayt faşizmi vs ikinci dalga espresso romantizmi

anlam aramak, içinde boşlukla barışmaya çalışma hali. anlam yaratmak, o boşluğa kendi adını kazımak. biri sorunsuz bir son istiyor, diğeri sonsuz bir çatlak.

normların kol gezdiği her yer.

(bkz: iğrenç ötesi başlıklar)

"sorunsal" diyince olan şu: meseleyi yakasından tutup sarsmak yerine, uzaktan bakıp üzerine panel düzenliyorsun.

suç ortaklığının konfora bürünmüş hali.