kuro neko yazar profili

üstinsan tanımında geçen güzel bir nokta. yine de kişisel gelişim için doğru mudur kısmına psikoloji katılmıyor. her canlı sevildikçe pozitif bir hale bürünüyor. psikoloji böyle diyor.
nedir bu üstinsan? kendi başınalığıyla yaşayan bir kişi. kimseye ya da hiç bir şeye ihtiyacı yok. kendi başınalığı ona yeten varlık. oysa çiçeğin bile suya ihtiyacı vardır ve ondan bağımsız gelir bu su. işte bu noktada çiçeğin suya ihtiyacının olması çiçeğin yetersizliğidir nietzsche'nin gözünde.
yine de 18-25 yaş arası nietzsche okuduğum için dünyaya bakış açımı ve hayata karşı duruşumu etkilemiş bir görüş.
üstinsan sevginin talep edilmediğini bilir, kendiliğinden geldiğinde dönüp bakmaz, ihtiyaç duymaz. o kendini seviyordur ve bu ona yeter. *

yabancıların bir tanımı var bunun için:energy saving mode
yani diyor ki en az enerjiyi harcayarak günümü tamamlamak istiyorum. tembel mi dersin, bakış açısı mı dersin, hayat felsefi mi dersin bilemem ama yanlış görmüyorum. isteyen bir kat için de asansöre biner. kendini bu kadar kıymetli görmek o kadar da kötü bir şey değil.

felaketin dünyanın neresinde olduğu önemli değil. herhangi bir canlının * ölüyor oluşuna seyirci kalmak, elinizden bir şey gelmediği için üzülmek insani bir duygudur. sizin böyle bir duygunuz yok diye normal bir yorum yapmış olmuyorsunuz.

sene 2005 ösym üniversite sınavım için bu mahalledeki bir okulu uygun gördü. zannımca hayatımda ilk defa böyle bir mahalle görmüştüm. ulustan kalkan bir belediye otobüsü gidiyordu o zamanlar. başka giden vasıta yoktu. taksiler gitmeyi reddetmişti ki sebebini sonradan anladık. otobüse bindik babamla, şoför siz nereye gidiyorsunuz dedi. babam detaylıca açıkladıktan sonra yola koyulduk. o zamanlar belediye otobüsünde hız, sağ-sol sinyal ve fren çalışmıyor. bu arada otobüsteki kimse de bu durumu umursamıyor. neyse yeterince heyecanlı tiplerle çinçin mahallesine ulaştık. silahlı * 2 adam otobüsü durdurdu ve babamla bizi göstererek bunlar kim dedi. şoför açıklama yaptıktan sonra 1-2 dk bize bakıp izin verdiler ve bizim sınava gireceğimiz okulda ineceğimizden emin oldular. biz okula ulaşıp gezip, yerimi bulduktan sonra geri dönüş macerasına da bu şekilde başladık. ama araç o zamanlar yarım saatte bir geçtiği için etrafı inceleme fırsatı buldum. ev demeye dilinizin varmayacağı yapılarda yaşıyordu insanlar. hepsi tek katlı, çatısız. büyük çoğunluğun kapı ve penceresi yok. içeri sinek girmesin diye muhtemelen evin kadınları tarafından tül perde çekilmiş, kapısında çocuk dahi olmayan, güvenli olmasının imkanız olduğu yapılar. çoğu evde su yoktu ve kadınlar 20 kg yağ bidonlarına bir yerlerden su doldurup getiriyorlardı. kısacası ülkede olacağına inanmayacağız ilkellik ve kanunsuzluktaki bir bölge. yarım saat sonra gelen otobüs şoförü de kim olduğumuzu ve neden bu durakta beklediğimizi sormuştu. sonra ulusa bizi geri bırakmıştı, babamla içimizden bir oh demiştik. bu arada ulus caddelerinin telekız kartlarıyla dolu olduğunu, pavyon bölgesi olduğunu söylememe gerek var mı bilmem.

karşılıksız aşk gibi bir şey. bazen sizin için bazen kedi için.
sahiplendiğiniz yavru çok hastaysa yaşatmak için veteriner veteriner gezen siz aşıkken, sağlıklı olan bir yavruda "lan bu da ölürse" diye korkup günlük yemek, sevgi, temizlikten sonra işinize baktığınız yavru hangi odaya geçerseniz beni de al diye miyavlar adeta aşık gibi.
bakıp beslediğim, büyüttüğüm, sahiplendirdiğim, gömdüğüm her bir yavruyu hala sevgiyle hatırlıyorum. umarım hepsi mutlu olduğu bir yerdedir. *

çocukluğumda yattığım yatağımdan gözümü her açtığımda kitabının üstünde adını okuduğum şair. emin olmamakla birlikte beyaz ya da kırık beyaz renkteydi. kütüphanedeki tek kalın ve beyaz renkli kitaptı.
açar açar okur anlamazdım. yirmili yaşlarıma yaklaştığımda tekrar elime aldım. zannedersem bir daha okuyamam. okurken canım acıyor diye kitabı korkuyla açardım. bitince shakespeare'in sonelerinden bile güzel olduğuna karar verdi beynim. bir daha okuyup o özlemi, sevgiyi, acıyı tüm gerçekliğiyle yaşayamazdım ve yazarken öyle süslü kelimeler de kullanmış değildi.

şu parçada ezginin günlüğü grubu şehir isimli şiirin bir kısmını söylemiştir. duyunca hala tüylerim diken diken olmakta.

depreme yakalanmamak?

benim. gücüne giden ağlayarak günlüğüne yazabilir. bu senin sorunun olamaz.

1999 öncesi yapılmış olan tüm okullar sağlam onayı almış olsa bile geçen yıl tahliye ettirildiği için çok daha büyük sorunların oluşmasını önlemek amacıyla alınmış mantıklı bir karar. bir çok okul geçen yıl olan tahliyeler nedeniyle başka okullara taşınmış, bir binada iki hatta zorunlu durumlarda üç okul birden çalışmakta. tatil kaosu önlemek için kaçınılmaz bir durum.

deprem beklentisi sebebiyle geçen yıl istanbuldan izmit'e taşınmış biriyim. izmit deprem geçirmiş bir şehir ve deprem konutları bölgesinde oturuyorum. hatta bu bölgeye ev yapılmasını 1999 depreminden sonra gelen japon mühendisler önermiş. zemin çok sağlammış ve yıkım olması neredeyse imkansıza yakınmış. deprem 6.2 diyorlar bendeki hissiyatı 7.2 falan. istanbul dümdüz oldu zannettim. sağlam olmayan zeminlerde hissedenlerin neden evlerinden fırladığını çok iyi anlıyorum.
önümüzdeki iki gün okulları istanbulda ve bir gün izmitte tatil ettiler. durumu vahim görmeyen arkadaşların yeterince deprem ve sonrası haberlerine maruz kalmadıklarına inanıyorum. yazımı gerçekçi bakarak ve deneyimlerimle yazıyorum.

2019 istanbul depreminde 5.9 şiddetini gösteren bir durumdayken hayat felç oldu. eşim beni aramış yolda olduğunu ve beni almaya geldiğini söylüyordu. hat nasıl çekti hala bilmem. sonrasını duyamadım telefon kesildi. telefon hatları çalışmıyordu. ben mesleğim icabı görev yerini terk etmemesi gereken bir kişi olduğum için kaosun ortasında bana ulaşan herkesi sakinleştirmeye çalışıyordum. valilik duyuru yaparak herkesi evlerine gönderdi sonrasında. eşim eve 2-3 saat sonra ulaşabilmişti. evimizden çıkıp başka bir şehre gitmek isteseydik bile yollar tıkanmıştı. 5.9 şiddetti bunları yaşattı.
metropol denilen ve dünyanın en büyük şehirleri arasında sayılan bir yerde yaşanacak herhangi bir depremin normal görülmesi için japon inşaat mühendisliği tekniklerine ihtiyacımız olması dışında bir çözüm olamaz.
bu sebepten şu an tahmin edilen ya da öngörülen her şey kaçınılmazdır.

peki felsefenin bundan haberi var mı?

yüzyıllar boyunca kadının okumasının yasak ve günah olduğu, okullardan kovularak nobel ödülü almış ve aldığı nobel ödülü o zamanlar tartışmalara yol açmış kadınların bulunduğu dünyada bu tür cümleler kurulması çok komik. bir çok erkek bu başarıyı bile gösteremediği için o dönemde hırsından kendini yemiştir.

kadının okuma-yazmasına izin verilmeyen dünyada, rönesans-reform* döneminde erkekler bir çok bilimsel keşfe imza atarken dinin öğretileri sonucu nakış yapmak, çocuk bakmak zorunda kalmasalar eminim şu an daha ileride olabilirdik.

senin giydiğin kıyafet, yediğin yemekler, kullandığın bir çok elektronik alet kadınlar tarafından bulunmuştur. bir çok temel ihtiyaç malzemesi erkekler kahvelerde dedikodu yaparken/ barlarda içip içip saçmalarken çalışma görevini üstlenmek zorunda kalan kadınlar tarafından icat edilmiştir.

olabilir, sonuçta inançla ilgili.*

yalnız kalsın diğer ikisine gerek yok bence*

sevap falan değildir. cinsel tacizdir.
ülkemiz insanı her cümlenin nereden geldiğini araştırarak bir anlam ve tavır arayışına girmediği gibi cahilliğiyle ilk anladığı eylemi uygulamaktadır.

may the force be with you **


genelde zihnimde dönen:

halim yok ki geri dönmeye
halim yok burda ölmeye...**

bir insanın başka bir insanı sevmesinden nefret etme durumu. cinsiyetle ya da cinsel yönelimle alakalı değildir. insanın içinin kötü oluşu, toplumsal baskılar, dinsel öğretilerle alakalıdır.

adını temas bağımlısı koydum, yanına oturduğunuzda hemen size dokunup uyumaya başlıyor :)

william faulkner'e ait bir çocuk kitabının ismi.

animenin japonca seslendirmesini izleyip, ay savaşçısının kendisine "takşido kame" diyişine ayrı eridiğim, tüm anime boyunca esas kızın aşık olması gereken erkek ihtiyacını karşılamak dışında ekstra bir vasfı olmayan, en yakışıklı anime erkekleri kategorimde epey yükseklerde bulunan, döneminin beyaz atlı prensi karakter. eş seçimimde etkisinin olduğuna inandığım karakter. animeyi her izlediğimde yine ve yeniden hayran kalıyorum karakterine. sahneye çıkacağı anı tüm anime boyunca bekliyorum, çıkmadığında üzülüyorum. usagi den çok seviyor olabilirim. *
yine de belirtmeden geçmeyelim kendisi tam bir japon erkeğidir. yani bazı açılardan yontulmamış bir karakteri vardır.