yenilmek

sonu biraz gözyaşından, diz yarasından ve gurur incinmesinden ibaret olmasına rağmen kişiyi güçlendiren bir tarafı olduğu da inkar edilemez bir kaybetme durumu. gözyaşı diner, diz yarası bir bant ile kapanır, gurur ise bazen çiğ çiğ yutulması gereken bir duygu olabilir.

bir joyce ukdesidir.

hiç sevmem yenilmeyi. ancak her yenilgiyi bir ders alma olarak görür ve bir sonraki savaşa kendimden emin adımlarla girerim.

kazananların en iyisine yenildim.

beni kavgaya çağırdığı ilk an anlamıştım aslında yenileceğimi.

çünkü adil değildi, ben tek başımaydım ve onun yanında yardımcı olacak bir hayalet vardı. gerçi ne zaman "adil değil bu" desem "önemli değil, onu yok say" dese de her hamlesini hayaletine göre ayarlıyordu. öyle zamanlar geliyordu ki, benim hamlelerim de benlik olmaktan çıkıyor hayaletin verebileceği tepkilere göre şekil alıyordu.

her "olmaz böyle" dediğimde kandım onun "olur olur" demelerine. ama olmuyordu, bir insan bir hayalet ve onun paçasının altında yaşamaya alışmış bir insanla nasıl baş edebilirdi ki?

"hayaleti boşver, bak ben kanlı canlı insanım ve seni / iki kişilik kavgamızı çok seviyorum" desem de ne hayaletinden vaz geçti ne de onun korkusundan insan içinde elimi tuttu.

çok saçmaydı, çünkü işin içinde insan varsa o iş muhakkak saçma olurdu.
ben ona tamamen kendisi olabileceği hayatların olduğunu anlatmaya çalıştıkça hiç bilmediğim ve bilemeyeceğim sebeplerden hayaletini bahane etti, sustu, kapandı, saldırdı ve galip geldi.

ve ben çok güzel yenildim, belki de en baştan girmemem gereken bir kavgada.