orenda_diye_birisi - en çok favorilenen tanımları (1. sayfa)

turgut uyar- tomris uyar/ 1970
"bir bozuk saattir yüreğim, hep sende durur."

kıyıda köşede gülüşün kaybolmuş
ne olur terketme yalnızlık çok acı
bu renksiz dünyayı sevmiştik birlikte
sen kadınım

öyle bomboş geçiyor ki günlerim. oradan oraya savrulup duruyorum. hayatın akışına kaptırıyorum kendimi; sürekli ayaktayım, sürekli bir şeyler yapıyorum aslında. oradan oraya atlıyorum. bugün de bir bitsin diyorum, şu haftayı da bir atlatayım. sık sık mesajlarımı kontrol ediyorum, kimsenin mesaj atmadığını bildiğim halde. elime aldığım bütün kitapları yarılamadan bırakıyorum; film izleyemiyorum, açtığım gibi geri kapatıyorum. en yakın arkadaşlarım bir yabancı oldu, ne yaparlarsa batıyor bana. içimde biriktirdiğim öfke onları vuruyor. başardım sevmiyorlar artık beni.
en sevdiğim şehir hasret. burnumda tüttü denizi. ben en son orada gülümsemiştim. hayallerim darma duman. hep koşturuyorum aslında ama başkaları için. o kadar yoruluyorum ki her gün onları mutlu edebilmek için. kim olduğumu unuttum, amacımı yitirdim. evden çıkmadığım sürece sorun da yok aslında. ben sanırsam dünyayı sevmiyorum, korkuyorum... sevdiklerimi de alıp kapatmak istiyorum buraya. kilitler vurayım istiyorum kapılara. ya da hep onlar için yaşayayım. onlar için yaşamak kendim için yaşamaktan da kolay. ben eskiden böyle değildim. şimdi aynaya baktığımda gördüğüm şeyi tanımıyorum. ben eskiden böyle değildim.

ameliyat kapısı önü.

benim benim benim. etrafta hafif melankolik bir hava, mis gibi yağmur kokusu, damlalar hafif hafif gökyüzünden dökülüyorlar. şöyle bir bitki çayı alırım yanıma oturur seyrederim dökülen damlaları, kokuyu içime çekerim, böyle havalarda uyumak da çok güzel oluyor. tabi bir de sokakta olan insanların ve hayvanların açısından bakarsak pek de hoş bir durum değil. keşke dünyanın daha iyi bir yer olması için daha çok uğraşsak.

aynaya bakınca kimseyi görmüyorum.

bir nevi bağımlılık yapan bir istektir. uzaklaştıkça daha da uzaklaşmak istersin. başkalarının hayatlarını görmek istemezsin, kendi hayatında döner dolaşır yine aynı yere gelirsin, kaybolursun. hayatından çıktığın insanlardan bir söz beklersin, bir şey söylemezler ama içlerinden "sen bilirsin" dediklerini bilirsin. aynı kutupların birbirini itmesi gibi zamanla uzaklaşırsınız birbirinizden, olabilen en uzak noktaya dek.

müsait misin?

kasımpatı terası
dünya'nın en güzel terasında oturuyorum.
boylu boyunca yeşillikler donatılmış.
neresinden baksan kasımpatılar...
aralarında akşam sefası
güneş saklanınca sana geceyi anlatırlar.
karşımda dünya'nın en güzel denizi
taze iyot kokusu sarıyor bütün bedenimi
hatırlıyorum sonra
kalbimin heyecanla attığı ilk anı
gözyaşımın damladığı, kahkahalarımın yankılandığı sokakları
yanımdan dünya'nın en güzel martısı geçiyor.
selam veriyorum, kafasını sallıyor
akşam sefaları başlıyorlar anlatmaya
bir yerde müzik bitiyor, bir yerde başlıyor
biri birine anadan doğma küfrediyor
biri sarılmış ötekine...
biri öldüresiye yumruklarını indiriyor karşısındakinin yüzüne
biri öpüyor dudakları, elleri, gözleri...
biri yalnız, korkak, öfkeli...
hayatından vazgeçenler, hayatına yeniden gülümseyenler
sokağın vazgeçilmezleri...
eskici sesleri, delileri
sokakta dans edenler, ters ters yürüyenler
biz ölünce diyor birisi dünya kedilere kalır
birisi gülüyor dalga geçercesine bıyık altından
gözyaşlarım avuçlarıma damlıyor
bugün bir yıldız kayar belki diye
sabaha kadar bekledim
sabah oldu, güz bitti
kelebekler ömürlerini tamamladı
ben hiç gitmedim
dünya'nın en güzel salıncağında hep bu satırları yazmayı bekledim
ve akşam sefaları sustu...
müzik sesleri dindi
dünya'nın en güzel terasında oturuyorum
boylu boyunca yeşillikler donatılmış
neresinden baksan kasımpatılar...

şairin de dediği gibi:
"varmak değil, yol güzel."

ülkede minibüse binmek bile bir risk. sona kalır mıyım acaba? bana herhangi bir şey yapar mı acaba? eleştirince de "erkek düşmanlığı" derler. giydiğimiz kıyafet, dışarıya çıktığımız saat, bindiğimiz toplu taşıma aracı hepimizin canından daha kıymetli. topluma kazandırılması gereken, hastalıklı düşüncelere sahip olan bizlere bunları hissettirenler mi? yoksa bunları hissettiğimiz için biz mi? dolmuşta son kaldığı için tedirgin olan kadınların da mı aile bireyleriyle sorunları oluyor yoksa?
(bkz: orenda_diye_birisi)

gizlenen, gösterilmeyen, hissettirilmeyen sevginin zerre değeri kıymeti yok gözümde. bu duvar da beni çok seviyor olabilir, bilemem.
(bkz: turgut uyar)

kendime sıklıkla söylediğim cümle. biraz oblomovluk, biraz korkaklık ve çokça güvensizlikten kaynaklanan bir hayat içerisinde ot gibi yaşıyorum. bir yandan uzun yolculuklar planlarken bir yandan günün birinde "kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım." demekten korkuyorum. korkuyorum sözlük. kendi hayatım içinde kendi hayatıma yabancı kalmaktan, günün birinde öylesine bir insan olarak ölüp gitmekten ve dünya üzerinde beni tanıyan son insan da öldükten sonra unutulmaktan, bu ömrün sevip sevilemeden geçmesinden korkuyorum. tüm bu olasılıkların içerisinde kendim için en doğru olasılığı bulmaya çalışırken bu hayatın geçici olduğunu unutmaktan korkuyorum. ve bu satırları buraya kendim için bırakıyorum.
"söz ver kendine
denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin
sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin
uçmayı seviyorsan, düşmeyi de bileceksin
korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin"
ot gibi yaşama kızım, ot gibi yaşamayalım. bu başlığın altına siz de ot gibi yaşamama kararlarınızı bırakın ve hepimiz hayata bir yerinden başlayalım.

insan.

ben hepimiz lcw'den giyiniyoruz sanıyordum. başka mağaza mı varmış (!)

iade-i ziyaret diyoruz efenim. tanımlarını kah gülerek kah evet ben bu hissi biliyorum diyerek okuduğum sevgili yazar. efenim kaleminiz daim olsun, seviliyorsunuz.

sevgi zaten gösterilmek için yok mu?

isteyen edebi girer isteyen depresif girer. anonim hesaplara sahibiz ve derdimizi burada dökebiliriz. moralini bozuyorsa takip etmezsin, tanımları bile engelleyebilirsin. sanane kardeşim isteyen istediğini yazsın. ne yapalım yani derdimizi duvarlara mı anlatalım?*

biz sabahçı deniz insanı değiliz efenim denizin her halini severiz. dalgalısını da izleriz çarşaf gibi olanını da. günün her saati bir başkadır deniz bizim için. derdimizi bir o dinler bir o anlar bizi.

biz acaba insanlara, hayvanlara, doğaya karşı ne zaman düzgün davranmayı öğreneceğiz? ne zaman kıymet bileceğiz? ne zaman kendi zevkimizden başka bir şeyler düşüneceğiz? biz acaba bu dünyada insan olmayı becerebilecek miyiz? biz acaba farkında mıyız bir kadının tecavüz edilerek ardından 5 parçaya ayrıldığının? biz acaba farkında mıyız azra'nın öldürüleceğini anladığı o anda ne hissettiğinin? ve biz acaba şunun da farkında mıyız? azra'nın da diğerleri gibi bir gün unutulacağının. tüm bunları fark ettiğimiz an umarım sıradaki biz olmayız. bu ülkede kadın, engelli, çocuk, hayvan, erkek, ağaç... bu ülkede bir başkasına zarar vermiyorsanız eğer her ne iseniz onu olmak çok zor. çünkü bu pislikler artık ne kadın olduğunuza ne erkek olduğunuza ne yaşınıza ne de insan olup olmadığınıza bakıyorlar. sıra hepimizde. umarım bu iğrenç zihniyeti bitirebiliriz. mars'a da gitseniz başka bir gezegen de bulsanız unutmayın ki başka bir dünya yok ve yitip giden hayatlar bir daha geri gelmiyor.