27 yaş

morrison, hendrix ve cobain'e bunları yaptıran hayat sana bana ne yapmaz.

depresyon yaşı hatta intihar yaşı olarak bilinen eşiktir buradan sonra topladım diye sevinmeyin çünkü 32 gibi bir eşiğiniz daha var.

genç desen değilsin yaşlı hiç değil,orta yaşta uymuyor.öyle ortada bir yerde ama bence güzel bir yaş.nedense 30 a gelmeden önce ağıtların yakıldığı karşılama yaşıdır.bir de genelde bir aydınlanma yaşarsın tabii kişisine göre değişir.

içinde bulunduğum yaş grubudur. kafam çok karışı çok.

içinde olduğum ilk aylarda anladım ki pek matah bir yaş değil kendisi.. yine de saygılar.

kişiyi bir şeyler yapmak için geç kalınıp kalınmadığı hususunda ikilemde bırakan ,bu yaşa kadar yapılan seçimlerin sonuçlarının ortaya çıkmaya başladığı , kişiyi geldiği nokta hususunda derin düşüncelere daldıran bir yaştır. otuz kadar net olmayan ayrıca onlu yaşların sonu, yirmilerin başı kadar da taze olmayan bir dönemin parçasıdır.

aklından geçen ulan yaşlanıyoruz be cümlesi

enerjinin ve yaşam arzusunun tükendiği yaştır ayrıca sagopa kajmerden vasiyet şarkısı daha bir anlamlı gelir (bkz: halatım 27 boğum)

korktuğum yaş.
umarım galeyana gelip küvette ölü bulunmam o yaşta.

başlığa ek olarak joplin ve winehouse'u da söylemek lazım.belki de hepsi biseye inanıp o yaşta ölümü seçtiler.şu an bi yerlerde çalıp söylüyo olabilirler.

lanetli 27'likler...
brian jones (28 şubat 1942-3 temmuz 1969) rolling stones kurucu üyesi.
jimi hendrix (27 kasım 1942-18 eylül 1970) amerikalı şarkıcı.
janis joplin (19 ocak 1943-4 ekim 1970) amerikalı şarkıcı.
jim morrison (8 aralık 1943-3 temmuz 1971) the doors'un söz yazarı ve solisti.
kurt cobain (20 şubat 1967-5 nisan 1994) nirvana'nın solisti.
amy winehouse (14 eylül 1983-23 temmuz 2011) ingiliz şarkıcı.

24 gün önce girdiğim yaş. yirmi yedi yaşın muhasebesini yaptığım zaman, korkunç bir reçeteyle karşılaşıyorum. 20'lerin başlarındaki kayıtsızlığın olmadığı ama artık yaşlanıp da umutlarınızın bitmediği bir yaştır 27 yaş. biraz da yaşamdan bahsedelim.

içinde bulunduğumuz ülkenin ekonomik şartları bize uymuyor, çoğumuz bu konulardan rahatsızız ve bunu mızmız çocuklar gibi her yerde dile getiriyoruz. lakin yaşamı büsbütün bir sürgün haline getiren, içinde bulunduğumuz şartlar değil. hiçbir dönemde de olmadı. bir yaşamı mahveden şey, insanın var olan potansiyelini öyle ya da böyle harcamasıdır. zamanı yönetemedik, günceli yakalamakta çok zorlandık, riske girmekten korktuk. takım elbiselilere kaderimizi teslim etmekte müthiş bir arzu duyuyoruz ve bu birçoklarının yaşamını cehenneme çeviriyor. sözlerimizde bir devrimci havası varken, elitlere el açıp medet umacak kadar da yolumuzu kaybetmiş durumdayız.

ben, arturo bandini, yirmi yedi senede şunu öğrendim: yaşamak çok zor. ben bu hayatı beceremedim. hastalıklar yaşadım, en sevdiğim insanı, babamı kaybettim. aile düzenim bozuldu, abimle küstüm, evimi terk ettim ve evsiz kaldım. küsüratları da var bu işin ama işin çerçevesi bu. hayat bana zor geldi biraz. çok erken anladım yanık türkülerin hangi hislerle yazıldığını. şımarmanın ne olduğunu unuttum. çünkü bana göre gençlik demek kayıtsızlık demekti, vurdumduymazlık demekti, hata yapma lüksüydü; utanacak işler yapacağımız zamanlardı gençlik, birilerinin arkasını toplayacağımız değil, birilerinin arkamızı toplayacağı zamanlardı. ben böyle tahmin etmiştim çünkü çevremde böyle gördüm ve hala böyle görüyorum.

20'ler demek "ben bir şey yaptım arkadaşlar" deyip, saçma sapan bir şeyden övgü beklemekti. bu arzu, bu beklentiydi. kız arkadaşınla öpüşmekti, onunla gezip tozmaktı. kafaları çekip sabahlara kadar eğlenmekti. gençlik buydu. gençlik, bir elimizi pantolonumuzun cebine sokup sigara içerek kasvetli sokaklarda yürümek değildi. renkliydi be kardeşim. yaşam, bize hiçbir standartın olmadığını, işin içindeysen her türlü boku sana yedirebileceğini, her çeşit senaryoyu sana dayatabileceğini açıkça gösterdi. geri dönüşü olmayan izler bıraktı bizde. yirmi yedi yaşın defterini zorluklarla doldurdu.

artık zorlanıyorum. aşti otogarındayım ve istanbul'a kalkacak otobüsü bekliyorum. bir meçhule doğru yol alacağım. ne getirir, ne götürür bilinmez ama hayatın adamakıllı üstüne bindiği insanlar iyi bilirler ki: artık iyi bir şeyin olmasını istemekten, umut etmekten ziyade daha kötü şeylerin olmaması için temkinli olursunuz. temkinliyim artık, daha ne kadar üzerimize geleceğini bilmediğimiz bir yaşamın tehditi altındayım. 27 yaşındayım ve ben bu hayatı sevenlerden olamadım.

kaldı 1 yıl..

ve kaldı bir yıl, sanırım evet, durum böyle olucak, tabii ki böyle.

27'yi geçeli 9 yıl oluyor. o günden beri burnum b.ktan çıkmaz. ölmüyorsun ama hafif de sürünüyorsun.

birkaç gün önce geride bıraktığım yaşım. sendromlu olduğundan bahsedilir sürekli ama ben dönüm noktalarımdan birini yaşadım bu yaşımda.

yaklaşık bir ay kadar önce girdiğim yeni yaşımdır. eğer sağ çıkarsam bittiğinde kutlama yapacağım hatta. hakkında yazılıp çizilenler malum.

içinde bulunduğum yaş. pandemiye denk geldi bir şey anlamadım. 1 ay kadar sonra bitiyor. geriye bakınca uzak geliyor geçmiş artık. nerede o 20lerin başlarındaki delidolu haller? melankoli yaşı işte.

cilt bakımına başlama yaşıdır efendim serumdur, gua sha taşlarıdır, göz altı kremleridir...

26'dan ya da 28'den pek farkı olmayan yaş. tabii bu sizle alakalı biraz. 27. yaş şerefine hayatınızda bazı şeyleri değiştirmek ister ve bunu da başarırsanız 27. yıl hayatınızda önemli bir yer alır. yok aynı tas aynı hamam devam ederseniz çok farklı olmayacaktır.

neredeyse ikinci 27'yi bitirecek tipler var aranızda. neyse şimdi oralara girmeyelim. canım sıkılıyor.