27 yaş

edebiyatı çekilmeyen bir başka muhabbet. sırf 27 yaşında olduğu ve sözlükte gizemli, cool insan pozu kesmek için kendisini kurt cobain'le özdeşleştiren adama kafam girsin. club of 27'den haberdar olduğu için kendisini ve oylayanlarını kutlarım ayrıca. bu gerçek kültür işte.

bitirmeme bir aydan az zmaan kalan yaş.

evlenmeden bir önceki yaşım. bu gece feneri nerede sondureyim dediğim yılların sonuncusu. vay be, zaman ne çabuk geçmiş.

ergenlikle yetişkinlik arasındaki dönüm noktasıdır. ne çocuksundur ne de büyük. krizlerin babasıdır. ulan hayat akıp gidiyor be dedirtir.

bu 27 yaş bunalımı meselesi gerçekmiş arkadaşlar. girdiğim günden bu yana, en zor zamanlarda bile pozitif olan ben haftanın en az üç günü intiharı düşünüyorum. ergenlik ve yetişkinlik arasında kısılıp kalan ve kişiyi içten içe yiyip bitiren bir yaş. daha bitmesine çok var, geç kalmışlık hissi, geçen zamanda hayatımızı heba ettiğimiz kişiler, harcanan potansiyellerimiz, boşa giden emeklerimiz vs düşündükçe deli ediyor insanı. düşünüyorum neden bu haldeyim diye, mantıklı bir açıklaması yok. benim için çok zor geçiyor.

merdiven dayadığımdır.
şaka maka 30 a falan gidiyoruz lan. yaşıtlarım çocuk sahibi falan oldu ben farcry6 oynuyorum a..koyim.
pişman mıyım ? tabii ki de hayır.

ama bir üstteki yazarın dediği gibi bir bunalım yok bence. insanın tecrübeleri 30 unda pekisiyor. sanırım. konu hakkında bir bilgim yok ama mesela 19 yaş bunalımı 24 yaş bunalimi dediğiniz şeyler 30 ve uzerinde yok. orta yaş sendromu var sadece o da sevişerek geçiyormuş.

hoff.
kafama sıkıcam.

2008 yilindaki yaşım. yaşlaniyoruz be.

oldukça idealize bir yaş.

genel anlamda ünlülerin intihar ettiği yaş olduğu için özellikli sayılıyormuş, neyse ki bunu veda ederken öğrendim yoksa hani bilemiyorum.

yorucuydu, tuhaftı ama olmam gerektiği gibi geçti sanki. sendromu yok yani.

yirmi altı kuru ve keyfi yerindeydi;

yirmi yedi maalesef yaşşşşşşşşşş...

ağlamaklı girdiğim bu sitede bu başlığı görmek açıkçası beni biraz şaşırttı. böyle bir bunalım yaşı olduğunu ilk defa duydum. hayat bu sene o kadar çok üstüme geliyor ki.. bazı konularda sınandığımı düşünüyorum. sanki hayat omuzlarımda ne kadar yük taşıyabileceğimi merak eder gibi yağdırıyor da yağdırıyor dertleri. iki büklüm oldum alooooo yeteer. enkazın altından sesleniyorum.. bundan sonrası bu yaşımın hayat hikayesidir arkadaşlar isterseniz okumadan geçebilirsiniz. ama ben yazmazsam artık içimdekileri kusmazsam... bilmiyorum ne olacağını. ama iyi şeyler olmayacağı kesin. neysee..

2023 yılının ocak ayında bir motor kazası geçirdim. 2 ay yatmak zorunda kaldım. kaza tam da doğum günümden 1 hafta önce oldu. sanki kötü olayların habercisi gibiydi. yeni yaşıma yani 27 ime evde mal gibi yatarak girdim. mart gibi iyileştim ve işime geri döndüm. ama iş yeri de berbat. ihale bitti bitecek telaşı, devam edecek mi etmeyecek mi meçhul. bir belirsizlikler silsilesi. her gün stresli. sonra hoooop koltuk altımda bir lezyon kitle çıkıveriyor. iltihaplı. 2 kere kesi atılıyor, sıkılıyor.. tabi sıkılırken canımdan can gidiyor. olmuyor geçmiyor. bu acıyla da yaşamaya başlıyorum kolumu istediğim gibi hareket ettiremiyorum. sonra ordan kocamaaan bir karadelik gibi delik açılıyor kendiliğinden ve ameliyat tarihi veriliyor. o arada yakın 2 arkadaşımdan kazık yiyorum, birisi bana 5000 lira borcu takıp defolup gidiyor hayatımdan. ve tabiki aradığınız kişiye ulaşılamıyor...
derken geldik ağustos ayına. ihale bitti ve artık işsizdim. ailemden uzak yaşıyorum tek başıma. geri dönsem bi dert dönmesem bi dert. atanmayı bekliyorum bu arada. 81 puanla bizi atamayan sisteme sövüyorum. geçici bir iş bulmam 2 ayımı alıyor. onda da günde 12 saat çalışıp geberiyorum yorgunluktan. çevrem dağıldı. görüştüğüm 1-2 arkadaşım anca var. yalnız hissediyorum kendimi. çaresiz. belirsiz.
evet 27 yaşımdayım; ne sağlığım tam olarak yerinde ne adam akıllı bir işim var ne bir aile kurabildim ne bir sevgilim var ne derdimi anlatacak bir arkadaşım var. hayat tüm kazıklarını bu yaşımda attı ve devamı da geliyor. gelecek. daha sene bitmedi, daha 28 ime geçmedim. aralık ayında beni bir ameliyat bekliyor ve ben korkuyorum. pes etmekten, son kalan umut kırıntılarını da kaybetmekten korkuyorum.
sonuna kadar okuyan sayın yazar arkadaşim, sana da teşekkür ederim. tanımıyorum ama iyi ki varsın.
edit: 29 aralıkta, 27 yaşlarımın son günlerinde babamı kaybettim. son kalan umut kırıntımı da babamla beraber toprağa gömdüm sanırım.
huzurla uyu babam.. seni çok özledim..

konuyu açan kişinin vurguladığı olgular: geç kalmışlık ve geride kalmışlık hissi, potansiyelin harcandığını düşünme ve emeklerin boşa gitmesi.
bu hisler malesef hayat boyu peşimizi bırakmayacak.
öncelikle her şeyin bizim suçumuz olmadığını anlamamız lazım.
biz, geçmiş nesillere kıyasla inanılmaz kaotik ve zor bir dönemde yaşıyoruz.
eskiden türkiye dışa kapalı, belirli bir eğitimin varsa zaten iyi bir iş bulup, o işle yaşamını sürdüyorsun.
80 sonrası dışa açılma süreci ise yeni fırsatlar ve zenginlik olanaklarının ortaya çıktığı bir dönem.
günümüz ise böyle değil. 24 yaşında üniversiteden mezun ol. 25 yaşında evlen. 28-30 yaş arası çocukların olsun, evliliğin ömür boyu sürsün ve bu süre içerisinde ev ve araba edin.
yukarıdaki yaşam öyle ideal bir yaşam değil. bildiğin düz bir yaşam işte.
ancak artık düz bir yaşama sahip olmak ve sürdürmek çok zor.
bakın yukarıdaki arkadaşın yazdıklarına, stresten ve sıkıntından başına neler gelmiş.
üç günlük bir dünya burası, dertlerimiz, kaygılarımız ve yaşamımızın tamamı bir süre sonra yok olacak ve bizi bir yerden sonra kimse hatırlamayacak.
gerçekten düz bir yaşam için bu kadar sıkıntı çekmeye değmiyor.
insanın hayatının her alanında şansı yaver gitmez ki.
ışinde, özel hayatında, sağlığında, arkadaşlığında illa ki sorun olur.
ama hayat o kadar zorlaştı ki bu sorunlarla baş edecek lüksümüz yok.
hayatında sorun olduğu anda ise “değersiz”, “başarısız”, “akılsız” damgalarını direk yapıştırıyorlar.
toplum da giderek acımasızlaştı.
bizler sosyal dünya’ya düşmüş sıradan insanlarız. elimizden geleni yapıyoruz.
bazen işler yolunda gitmediğinde kulağımızı herkese tıkayıp, canımız sağolsun dememiz şart.
yoksa sağ olacak bir canımız kalmayacak…

2000 senesinde girdigim yas. tabi 24 sene oldu.

tam olarak yolun yarisidir bence.

prime insan.
super genclik. muthis seksler. sekilli fizik. herseyin olabilecegine inanc.