ağaç dikmek

mezacen geleceğe dönük bir miras , bir eser bırakmak .
gerçek anlamda da öyle .

bu hissin nasıl olduğunu hep merak ederdim ve çocukken belli başlı isteklerimin arasındaydı. babama "bahçede o kadar ağaç var, neden hiçbiri benim değil? bir tane benim için ekemez miyiz?" demiştim. o da "buradakilerin hepsi bizim zaten. istediğini seçebilirsin." demişti ama ben "nasıl ya, öyle istediğimiz de olabiliyor mu? ama bunlar çok büyük, ben benim gibi küçük istiyorum benle büyüsün." demiştim. sonra unutuldu gitti. depremden 5-6 ay sonra kuzenlerime okulda meyve ağacı fidanları dağıtılmış. getirip balkonumun önündeki minik bahçemin kenarına bırakmışlardı. çok imrendim ve sonradan fark ettim ki onlar adına ben daha çok sevinmişim. (: bu onları da çok mutlu etmiş sanmıştım da onlar umursamamıştı. bir de limon ağacı yani. "ekmeyeceksen benim olabilir mi?" demiştim. ve vermişti. sonunda ağacım olmuştu. çok duygulanmıştım. ilk hasatı o kuzenimle paylaşacağım mesela. ilkler benim için önemli ve anlamlı. mutlu etti o kadar o yüzden. yoksa ağacımın ilk meyvelerini öyle herkesle paylaşacak değilim. o sadece benim. (sevdiğim şeyler de çok cimriyim.)
hızlı meyve vermesine de şaşırdım mesela ama çok hoşuma gittiiiii.

sevaptir. dikiniz.