ağladıktan sonra yüze gelen güzellik

ne yani, sevdiğim bir insanın daha güzel görünmesi için onun ağlamasına izin mi vereceğim şimdi? yok, hayır, bütün bir tabiat karanlığa gömülse de yine de izin vermem ağlamasına. onun çirkin bir gülüşü bin hayata bedeldir benim için.

bunu daha çocukken fark etmişim. annem hatırladığında hala güler "aynaya bakarak, saç düzelterek, üstüne poz keserek ağlayan bir bunu gördüm" diye.
anne dayak yedim diye senden, illa çirkin mi olacağım?
hiç yani...*

private hesaba ağlarken fotoğraf atmanın 2 sebebi vardır. 1.si ilgi çekmek 2.si güzel çıkmak.

her ağlamam bittiktwn sonra kalkar aynaya bakarım.bunun bilimsel bir açıklaması var mı bilmiyorum. herhalde ağlayıp içimizi döktükten sonra rahatlıyoruz ve kendimizi olduğumuzdan güzel görüyoruz. fakat gerçekten de bir güzellik geliyor.tenim beyzalıyor, gözlerimin rengi olduğundan daha çok öne çıkıyor,dudaklarım kızarıyor, kaşlarım ve yüzüm geriliyor en önemlisi cildim parlıyor ve burnum küçülüyormuş gibi hissediyorum. tabi bunlar benim gördüklerim. lütfen şizofreni teşhisi koymayın.

öyle bir güzellik varsa lütfen bana da uğrasın.

benim yüzüme güzellik gelmiyor çünkü elma gibi kızarıyor, patates gibi şişiyor ve gözlerim daha çekikleşiyor. allahtan çok ağlamıyorum da insanlar o görüntüme katlanmıyor.

ben galiba iğrenç görünüyorum

tanımları kahkaha atarak okuduğum durum.* çünkü hepsi birebir yaşadığım şeyler. ağlamanın yarısında aynaya bakmak ve sonra yerine gidip ağlamaya kaldığın yerden devam etmek.* ayy ölüyorum şu an gözümde canlanıyor. yaparken güzeldi, mantıklıydı, yazınca niye böyle komik oldu ya.
bu güzelleşme evet hafif ağladıktan sonra daha belirgin oluyor. içimizin dışımıza çıktığı ağlamalarda, -bir beyaz ten sorunu- kıpkırmızı ve şiş surat estetikli gibi oluyor ama yine de öyle bile güzel sanki. gergin gergin.
bu konuda bir de trajikomik bir anım aklıma geldi şimdi. lisede birgün nedenini hatırlamıyorum da baya ağlamıştım. sınavdan 98 aldım diyedir belki.
şaka şaka ağlamam onun için.
ders coğrafya. susmuşum tabi artık ama surat kıpkırmızı, gözler şiş ve ağlayınca aynadan bakarken en çok beğendiğim şey; gözlerimin yeşili patlamış. mazoşistliğe gel. hoca beni öyle görünce:"ne güzel olmuş gözlerin, sen hep ağla." dedi. sonra "şaka şaka ağlama" dedi ama evrenin dilek kapısı o an açıkmış galiba. o gün bu gündür hala ağlıyorum.

gerçekten bir güzellik geliyor hatta arttırıyorum yüzüne nur iniyor. kirpikler ıslak,gözler kızarık, kırgın ve masum bir ifade. arınmanın vermiş olduğu umutsuz ve tasasız mutluluğun resmedilişi aynada. bu ne saçmalıyor şimdi demeyin, psikopatlığı şiirsellikle nasıl gizleyebilirim edebiyatı yapıyor olabilirim.
gülmek bir insana ne kadar yakışıyorsa tam tersi duygu olan ağlamanın da insan yüzünde derin ve güzel görüntüsü olmalı... tercihim gülerken güzelleşmekten yana ama ağlamayı da çok yabana atmamalı.
bugün de çok güzeliz nazar değmesin.

tanrının onurlu acılardan sonra ruhuna ve bedenine kattığı anlam.

güldüren başlık ve tanımlar. ağlanan ortam meleksel, eski siyah beyaz türk filmi tadında gibi betimlemeler. gerçek ise panda gözleri. ha panda da şirindir aslında derseniz.

örüntü kavramını lügatıma katan ve hayatıma tek katkısı da bu olmayan kanguru terbiyecisi “saçma sapan şeyleri romantize etmek” olarak değerlendirmeyecekse mevzuyu sol frame takibiyle gittiğim bir yerlerden yeni bir anıyla karşınızdayım.*

şimdi ağlayınca herkes güzel oluyor. yapılan yorumlara katılıyorum. fotoğraf çekme isteği ve bunun trajedisi de epik tespit. temizinden bir vay arkadaş çektim. üzerinde düşünmesi hayli eğlenceli olacak. teşekkürler. sadece ağlayınca da değil, uykusu gelince ve yeni uyanınca da güzel oluyoruz biz insanlar. evet. bazıları değil, herkes yüzü gözü şişince kendi halinin daha güzel versiyonuna erişiyor. çünkü neden olmasın?

ama işte benim anım bu değil. şöyle ki, ben de zayıf görünmeyi pek çok insan gibi sevmeyen biriyim. yaralarını, tasalarını, korkularını falan pek kolay dışa vuramayan/vurmayan kalabalıkların neferiyim. unutturmayın korona bitince sarılalım arkadaşlar.

- ne gamsız kadınsın sen be miko!
- hıhm, öyleyim canım.

ben yemek yaparken falan ağlayabiliyorum yani millet. ya da normal işlerime devam ederken. kırılganlıklarımı saklamakla ilgili tavrım böyle bir ağlama tarzı benimsememe sebep olmuş sanırım. ne yapabilirim? çok aşırı nadirdir belli ederek ağlamalarım. o da neden oluyor bilmiyorum. öyle geliyor öyle oluyor ama genelde romantize etmiyorum ağlama işini. tüh daha önce söylemişiz. neyse silmeyeyim. sabit bir formu yok ya bu işin hani; birçok şeyde olduğu gibi. ve hiçbirimiz birbirimize benzemek zorunda değiliz falan, biliyorsunuz yani. bir de olay örgüleri, tarifini almadığımız ama afiyetle yediğimiz havuçlu tarçınlı kekler ve akabinde yaşananlar, milyon tane kırılımla zirilyon farklı şekilde vuku bulabiliyor falan ya. öyle işte. mesele etmiyorum mevzuyu.

neyse konu dağılmasın, ben yine bir gün ağlamışım. takılıyorum öyle. kavga gürültü olmuş. sinirim bozulmuş, öyleli. sevgili kişisi fotoğrafımı çekmek istiyor. “sebep” diyorum. “ne zaman ağladığın, ne zaman ağlamadığın belli değil. ağlayıp ağlamadığın bile değil. tam bir muammasın. bilerek yapıyor falan olabilirsin. nasıl ağladığını unutacağım, unutmak istemiyorum.” diyor. al çek n’apim? çekiyor. en güzel göründüğüm fotoğraflarımdan biri olabilir. normalde o kadar güzel bir kadın da değilim. o fotoğrafla hatırlamıyordur işallah beni. hatta hiç hatırlamıyordur umarım. nasıl ağladığımı unutmayı niye mi mesele etti?
sizce?

bu da böyle bir hanımdır.

düzenli olarak ağlatılmama rağmen bi değişiklik yok.
sanırım ben de etki etmiyor.

göz yaşlarınızı boşa götürmeyin. hazır ağlamışken yüzünüzde bulunan sivilcelere sürerek sivilcelerin kurumasını sağlayabilirsiniz. zaten bunu yaparken bir süre sonra ağlamanız, napıyorum ben ya deyip gülmeye dönüşüyor.
(bkz: bir taşla iki kuş vurmak)

fütursuzca ağlarım. yüzüme de güzellik gelmez gözlerim şişer ve kızarır. hele ki gece ağladıysam sabaha balon gibi gözlerle uyanırım.

göz rengi açılıp kirpikler belirginleşiyor, dudaklar şişiyor. olduğumdan daha güzel gözüküyorum. yani var böyle bir şey.

hiç dikkat etmemiştim. belki psikolojik olarak rahatlamak ile ilgisi olabilir. o rahatlık kişinin yüzüne yansıyorsa kişi güzel görünebilir. gerçi benim gözlerim alerji olmuş gibi şiştiği için bana pek uymuyor.

ve sonrasında saatlerce aynada kendini izlemek...

beni o tiple görse başlığı açan arkadaş başlığı silerdi.

cidden büyük bir olayda gece boyu ağlayınca insan şişkinlikten murat övüçe dönüyor, hoş zaten gerçekten üzgünken güzel olmak ne kadar umrumda olur ya da ne kadar fark ederim bilinmez ama okulda tuvalette gelen ufak ağlama isteği sonucunda ağlayıp yüzümü yıkadıktan sonra daha bi çekici hissettiğim doğrudur.