ağlayınca gelen huzur

hiçbir şey umrunuzda değilmiş gibi olur, tuhaf bir huzur kaplar

ağlayıp rahatlamanın verdiği huzurdur.

ağlayınca gelen huzurun ank.. ağlamadan gelsene mezemeng.

acı içinde ağlayanlar belki rahatlar ama huzur bulamazlar.

huzur denilemez ama ufak bir rahatlama, arınma, uyku haline geçmeyle birlikte buruk bir teslimiyet denilebilir. akınca gözyaşı hafifleme gelir.

bebeklikten kalma bir miras olabilir. aslında genlerimize işlemiş bir yatkınlığın eseri bile olabilir.

sizde içten içe oh be diyenlerden misiniz?

ağlayınca gelecekse gelmesin öyle huzur!

içte birikenlerin bir nebze dışarıya taşmasıyla yaşanan huzur.

bir rahatlama yöntemi olarak ağlamak. içiniz açılır, ruhunuza iyi gelir, sorunlar çözülmez belki ama içinizde biriken o stresi mutsuzluğu biraz da olsa kırar. sezen aksu'nun da dediği gibi ağlamak güzeldir

maval. yoktur oyle 1 sey.

biraz kırılmışlık, biraz sorgulama çokca özlemle bir ağlama bırakıyorum buraya..
huzur.. söylenemeyen herşeyin kelimeler yerine gözyaşıyla dökülmesidir...

o kadar güzel bir duygu ki bu
sanki yeniden doğmuş ve yeniden başlamışım gibi hissediyorum
üstümden o kadar büyük bir yük kalkıyor ki.
en son oh be rahatladım diyorum.
tabi ağlarken biraz daha duygusallaşabiliyorum o ayrı bu tabi benim o esnada arkadaşlarıma da reels atmama engel değil ksjdksjs

bu huzur nerelerde kaldı diye bakınıyorum günlerdir. ağlamak gerekiyormuş gelmesi için; başlığı görünce idrak ettim.

katı atık oldu benim gözyaşım, akmıyor pınarından, tuz geliyor yerine. gözlerim yanıyor... çok yanıyor...

geçici ferahlamadir.
bazı yaraların pis kanı göz yaşı ile temizlenmiyor.
kahkaha atarken bile hissettiriyor derinlerdeki köklerini.
gülmeye bahane arar gibi, muhtaç bir şekilde ota boka diyafram kahkahası atıyorsun ondan sonra.
deli diyorlar genelde.
severim ben "deli" yaftasını. her yaranın üzerini bir kum gibi örtüyor. yaradan anlamayan çiğneyip geçmesin diye saklıyor.
delilik güzel bir hâl.

tüm huzurlarım gibi çok eskilerde ve derinlerde kalmış bir huzur türü.

şimdilerde; anca anca, o da efkâr yeterince kıvamındaysa bir şişenin dibinde anca uğruyor yanıma, çoğu zaman onun da ne olduğunu fark etmiyorum, denizin suyudur diyorum tadını alınca, ağladığımı kabul edeceğim etmesine de bir şey tutuyor beni, adı nedir bilmiyorum, edemiyorum, sonra vaktim varsa bir şişe ya da bir kadeh daha yetişiyor imdadıma, sonra buralarda gülmeler, neşeler ve şakalarla kurutuyorum geri kalanları da.

ve sonunda bi' kıvırcık saçlı kadın gülümsüyor bana çok uzaktan, olabilecek ve duyduğum en sakin ses tonu ile

imkansızlık derin kuyu
bu delinin eski huyu
masal bizi anlatmıyor
uyu dedim sus ve uyu

diyerek uyutuyor beni.
ya da ben sızıyorum..