anlaşılamamak

hayattaki en büyük kaygım. beni tüketen en büyük etkendir.

karşılaştığım en büyük sorun. paragraf paragraf da yazsam kimse anlamıyor. herkesin kulağı sağır.

çağın vebasıdır.

bazılarının kaderi.

(bkz: anlaşılmamak)
(bkz: aramaya inanmak)
(bkz: aramadan başlık açanlar ceza alsın kampanyası)

buraya yazsam da anlaşılamam ki....

bir yüzü ile şu başlığa gider: kendini anlatamamak
aslında bir yanıyla anlaşılamamak duygusu yüceltildiğinde önemli sanat eserleri ortaya çıkar. mesela orhan veli

bu konuda söyleyeceğim çok şey var, çünkü ben de 2- 3 sene öncesine kadar çocukluğumdan itibaren bu hastalıktan muzdariptim. kimsenin beni anlamadığını, bütün insanlardan farklı garip biri olduğumu düşünürdüm. iki düşüm vardı bununla ilgili: o beni anlayacak "biri" bir gün çıkıp gelecekti. ( aşk fantezisi) ya da bir gün bütün insanlar gözünde önemli bir iş yapacak ve anlaşılacaktım. (büyüklenmeci fantezi)
aslında önemli anlaşılmaz biri olduğum falan yoktu. kendi öykümü anlamlandıramadığım için, insanlarla yeterince kaynaşamadığım için toplumdan kendimi ayrıksılaştırıyordum. sonra da sıradan olmadığımı ya da garip olduğumu sanıyordum. ne zamanki bütün bu anlaşılamama duygumun çocukluğumda yeterince aynalanamamış duygularımdan kaynaklandığını anladım, o zaman dünyadaki en önemli şeyin sıradan bir insan olmak olduğunu anladım. sıradan bir insan, yani orijinal, kaliteli, hem herkesle aynı, hem de o her insana özgü yanıyla herkesten ayrılan. herkesle bir araya gelebilecek kadar aynı, bir grupta sivrilip eğlendirecek kadar özgün.
anlaşılamıyorsanız, sizi anlayacak bir terapist bulmanız şart.
bu hayat böyle geçmez.

yanlış ortam veya yanlış insanlarla bir aradasınız demektir. anlamak isteyen 2 dakika da anlar seni. anlamaz isteyene bir ömür anlatsan anlamaz.

sorun anlaşılmamak değil de anlaşılmak istenmemek. karşı taraf bu kadar gerizekalı olamaz diyorsunuz. anlamak istemiyor ya da anlamamazlıktan geliyor diyorsunuz. işte bu epey can sıkıcı oluyor.

kalabalıklar içinde yalnız kalmış bireyin hissettiği durumdur.

bakın oğuz atay ne diyor tehlikeli oyunlar' da:
"beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum."

ben mi kendimi tam olarak aktaramıyorum.karşı taraf mı beni anlamak istemiyor diye kendimi yiyip bitirdiğim yerdir kendisi. çok can sıkıcıdır.zaten bir yerden sonra kendinizi açıklama yapmak durumunda hissetmez ve kabuğunuza cekilirsiniz. şuan tamda öyle yapıyorum.anlaşılamıyorum,anlatıyorum ama tepki alamıyorum bende pek fazla zorlamıyorum. kendime anlatır ve yine kendim dinlerim teşekkür ederim.

uzun zaman kendisi yüzünden yalnızlaştığınızı anlamanız için anlaşılmaya muhtaç olduğunuz ve anlaşıldığınızda da anlayana sıkı sıkıya tutunduğunuz yaşlandırıcı sensör.

seninle diyor merhaba merhaba ancak oluruz diyordum diyor,
sen diyor öyle bir yerde öyle bir muhabbet açtın ki hayretler içinde kaldım ve çözdüm seni diyor.
sonrasında içimde yatan aslanın kapısını ısrarla tıklatıyor.

ahahah.
yalnız zile basmayın, halen uyuyan var içeride. *

sütlü köpüklü nescafe
bu konuda vizyonsuzum maalesef))

dünyanın en berbat duygusu. içindeki boşluğun tetiklendiği anlar silsilesi.

(bkz: şair burada ne demek istemiş) gibi..

olum anlaşılma denilen olayda alıcı tarafın enerjisini,vaktini,gayretini size vermesi demektir. bu devirde bunu kim verir? sizi gerçekten seven cemil bey.(bkz: swh)

bazen insanın anlaşıldığını kabul etmeyi reddederek özel hissetme yolu gibi geliyor bana. sizi boklamıyorum, kendime yönelik de bi eleştiri bu.

sürekli anlaşılmamış hissediyorum arkadaşlar sürekli. ve ne bileyim ender görülen bi hastalıkla mücadele ediyor değilim. 300 iq da değilim. böyle çok spesifik bi travmam falan da yok insanların empati kurmakta zorlanacağı. bunlar olsa bile, ulan hiç mi ortak dertlerin yok bu insanlarla, hiç mi herkesin aşina olduğu bi konu konuşmuyosun? sorguluyorum bazen kendimi, ne anlatıyorum insanlara diye. bakıyorum. yoo çok sıradan şeyler anlatıyorum.

bir ihtimal daha: beni anlamıyorlar derken kastettiğimiz aslında "bana hak vermiyorlar" gibi bir şey olmasın? belki de anlaşılsak kesinkes bize hak verileceğine inanıyoruz? belki insanların bizi anladığı ama hala kendisinin düşüncesini daha doğru / haklı bulduğu bi dünyayı kabul edemiyoruz?

bilmiyorum tam olarak ne ama şuna eminim, bir allahın kulu da seni anlamadıysa koca dünyada, muhtemelen bi yerlerde bi bokluk yapan sensin.

sizin karmaşık olduğunuzu değil karşı tarafın nato kafa nato mermer olduğunu gösterme ihtimalini sevmeniz ve karşı tarafı kum torbasına çevirerek stres atmanız gerektiğini gösteren talihsizlik.

zaten bulunduğunuz ortamda lüzumsuz bir anlayış halinin içindeyseniz kum torbası sizsinizdir.

bugün arkadaşıma böyle hissettirmem sonucu üzerimden dümdüz geçti. benim onu anlamadığım çok nadirdir, ihmal ettiğim nadirdir. nasıl oldu da onu anlayamadığımın hayal kırıklığı içinde beni biraz hırpaladı. aynı anda 3 4 işi bir arada götürmeye çalışırken, kendim de içten içe çok zorlanmış, yalnız ve sıkışmış hissederken beklentinin altında biraz ezildim.

kum torbası? insanı kendi yumruklarından kim koruyor?

insana zor günler yaşatıyor. varlığını sorgulatıyor, mutsuz hissettiriyor. işin daha kötüsü anlaşılmak için deli gibi çırpınarak çabalamanıza rağmen bazı duvarlara çarpa çarpa kendinizi yıpratmanız ama bir noktada vicdanınız rahatsa bu beyhude çabaya gerek yok. insan bir diğerini anlamak istiyorsa bağıra çağıra izaha etmek zorunda kalmıyor; zira gönlü olana bir fısıltı bile yetiyor.

hayatimin ozeti.