anlatınca anlaşılacağını zannetmek

bir şeyler anlatırken birinci amacım anlaşılmak değil.
zaten bu dünyada bu kadar insan var, herkes anlaşılır dilden konuşuyor olsaydı inanın ki daha büyük sıkıntı yaşardık.
bırakın sizi anlaması gerekenler anlasın, anlamayanlar da anlamasın. ne olacak yani?

siz birini anlamadığınızda da aslında kafanızda bir değerlendirin, anlamasam çok bir şey kaybeder miyim?
çünkü bazı insanlar vardır pür dikkat anlattıklarını dinlersiniz ve sizin için önemlidir. ama bazı insanların anlattığı şeyler de bir kulağınızdan girer ötekinden çıkar, işte onları bir tartın. bakarsınız anlamasanız da geçiştirebiliyorsunuz.
burada maksat beyni yormamak. beyninizi yormayın, yeterince yorucu bir hayat yaşıyoruz zaten.

şimdi bu entry için de düşünebilirsiniz, ne anlatıyor bu adam diye.
öyle işte.

bu dünyada iki insanın birbirini anlaması kolay bir şey değil demiş goethe reis.

kimse dinlemiyor ki. dinleyecek insan yok. kime ne anlatacaksın? kime neyi anlatacaksın? içini açsan garip hissederler. alışık değil kimse. liberalizm sadece ekonomik bir ekol değil arkadaşlar. hayatlarımızın içinde. hislerimiz bile kapitalist.

söylediklerimiz karşımızdakinin anladığı kadardır. yani o kadar da şey yapmayın.

anlatma, göster!

(bkz: bana bunlarla gelmeyin)