anne baba olmak

yeğenlerimin arkadaşlarımın çocuklarının bana yaptırdıkları şeyleri düşününce ben baba olsam beni maymuna çevirirler,kesin.
çocuğa hayır diyemiyorum hele o dudak büzüşleri ile istemeleri yok mu?
bitiyorum.

bugün bir arkadaşımın paylaşımıyla bir sinir aldı beni. kudüs’te yaşananlar ortada ve bu hangi açıdan bakılırsa bakılsın yanlış. hukuki sürecin tetiklediği yaşanan bu olaylardan bahsetmeyeceğim. kudüs için yaptığının, çocuğuyla vakit geçirerek nefer olacak bir çocuk yetiştirmek olduğunu iddia eden ‘okumuş’ arkadaşımdan bahsedeceğim.
hayır bir kadın olmanız, size annelik yetisinin verilmiş olması sadece çocuk yetiştirerek inandığınız uğurda yeterli çabayı gösterdiğiniz anlamına gelmez. babalar için de geçerli bu. okudunuz, kendinizi geliştirdiniz. çünkü sizi de bir nefer olun diye büyüttüler. şimdi nefer olmanız gerekirken dönüp ‘ben nefer yetiştiriyorum canım gelemem.’ diyorsunuz. neye nefer olduğunuz ya da neye nefer yetiştirdiğiniz şahsen benim hiç umrumda değil. neye inanıyorsanız inanın. ama gelip ebeveynlik güzellemesi yapmayın. çocuk yetiştirmek önemli evet hem de çok. ama hayattaki amacınız sadece bundan ibaretmişçesine tavırlar sadece tembellik.

bazen bu biyolojik şeyler ifade eden kelimelere fazla anlam yüklendiğini düşünüyorum. şahsen ben bu insanları topluca övmeye kalkarsam "iyi bir anne-baba" şeklinde cümleye başlıyorum.

anne-baba şöyledir böyledir diye bu kişiler hakkında olumlama yaparken, sadece seks yapmanın bu sıfatları taşımaya yetebileceğini unutmayın.

çocuğunun hastalığıyla dertlenip, akşamı sabah etmektir.
başarısıyla gurur duymak, güzel günleri için dua etmektir.
herkes iyi ana baba olur mu bilmem ama, olmaya çalışanların işi gerçekten zordur.

kendini yetersiz hissetmenin tanimi olabilir.

herhalde hayatta en çok istediklerim arasında ilk beşe girer anne olmak ama doğurmak istemiyorum çünkü bu sevginin ve olgunun doğurmakla bir alakası olmadığını düşünüyorum, buna inanıyorum ve ikna oldum. eskiden bir çocuk doğursam bir tane de evlatlık edinirim derdim, şimdi eğer iki tane istiyorsam ikisini, üçse üçünü evlatlık edinirim diyorum. etrafımdakiler önce şaşırmıştı ama sonra onlar da desteklemeye başladı çünkü hiç tanımadığım bir çocuğu bile çok sevebiliyorum, bir süre çocuklara destek olmak için gönüllü çalıştım ve sevginin doğumla oluşmayacağına inanıyorum. tüm sevgimi herhangi bir çocuğa verebilir, bir çocukla büyüyebilir ve onunla hayata ışık saçabilirim.

çok zordur.
anamız babamız çok döverdi bizi. şimdikileri dövemiyorsun da. ya bir insanın evladı anasını babasını cimer'e şikayet eder mi bi tokat bastık diye kardeşim yav hak edeni döversin ağaç yaşken eğilir insanların içinde halıya sıçan çocuğu da bi zahmet dövelim. ben böyle bi şey yapacak olsaydım anam 3 gün falakaya yatırırdı akıllanırdım. yok bu nesiller tam dayaklık. zaten dayak yemedikleri için bu haldeler, 1 tokat bin nasihatten yeğdir.

zor tabi ki ama çoğu insanın da ölçmeden tartmadan kendisini içinde bulduğu durum.. yahu bi durup düşünün ben bu çocuğun her anında yanında olabilecek, sevgimi ilgimi yeterince verebilecek miyim diye? çocuklarınızı yalnız bırakacak başkalarına ezdirecekseniz olmayın anne baba.. tabi en başta kendime söylüyorum.

annelik tarafından bildiriyorum
şahane bir şey.
küçükken ballı börek oluyorlar,
minnoş minnoş pozlar, yarım yarım konuşmalar.
büyüdüler mi, her bir yaşta ayrı bir güzellik paylaşıyorlar.


benim için bu günümün anlam ve önemi.

bu memlekete çocuk yapılmaz,
çocuk sorumluluğu çekilmez diyenlere lafım yok.herkesin kendi paşa gönlü bilir.
ben analığı çok sevdim.