anne olmak

bir dişinin yavru sahibi olmasıdır.
kimine göre biyolojik olarak doğurmadan anne olmak hissedilmez, kimine göre ise sevmek yeterlidir.

ancak biyolojik olarak doğurmadığını insan o kadar da sevebilseydi zaten herkes evlat edinirdi, kendi çocuğunu kendi yapıyor. çünkü ne kadar seversen sev evlat edindiğin çocuk senin hücrelerini taşımıyor, sütünü içmemiş, kanını taşımıyor.
insan o yüzden kendi çocuğu için canını hiç düşünmeden verir. çünkü o kendi canındandır. kalanlar ise değil.
anne olmak, anne olanlar için dünyanın en güzel hissi olarak ifade edilir.
kadını tamamlayan şeyin anne olmak olduğuna inanılır, ancak bu bir nesnellik içermez. sadece tercihtir.

her şeyde olduğu gibi bunun da iyisi ve kötüsü var.
kötü ve ilgisiz anneleri geçiyorum.
iyi ve gerçekten bebeğiyle ilgili anneler ise baş tacı.
yeni geldiği ve hiç anlayamadığı dünyaya alışırken sürekli muhtaç durumda olan bir bebekle aylarca uykusuz kalıp ilgilenmek...
bu bambaşka bir şey.
çok farklı bir aşk.
umarım çocukları ileride vefakar olurlar...

ben yıllar önce bugün ilk kez anne oldum.
eksikliklerim azaldı, kalbim büyüdü, huzurum çoğaldı, mutluluğum arttı. sevgi-emek ikilisini tam manasıyla kavradım.
anne olmak pek çok kadın için aşağı yukarı böyledir zaten.
allah herkesin evladına uzun ömürler versin, hiçkimseye evladının acısını göstermesin.

anne olmak eve arı girince artık müdahale etmek demekmiş. önceden arı giren odanın kapısını kapatır ve kocam gelene kadar beklerdim. evlenmeden önce de annem müdahale ederdi. köyde büyümeme rağmen arıdan çok korkarım. artık korkma devri sona erdi. çocuğunu arıdan koruma sırası bana geldi. arıya önce tatlı dille yaklaştım. arı kardeş seni öldürmek istemiyorum, lütfen çıkıp gider misin dedim. o sadece vızvız yaptı. baktım yolu bulamıyor, çocuğun hikaye kitabıyla ittirdim pencereye doğru. çok korkunçtu. 10 tel saçım beyazladı az önce.