anneyle olan ilişki

bircogumuz icin annelerimiz kanatsiz melek, hayatimiz, kanimiz, canimizdir.
ama zaman zaman sorunlar yasariz kizariz, kiriliriz. ama o annedir, ona can fedadir.

anne canımızdır meleğimizdir de bazen yaralarımızın sebebi olur.

ilişkilerin en samimi olanıdır. size kızsa dahi küsmez. küsse dahi uzatmaz. en fazla sütünü helal etmez ama o da dilindedir. saçınızın teline zarar gelsin istemez.

her insanda hayat şartlarına ve karakter özelliklerine göre değişkenlik gösteren durum. kimine göre anne bambaşkadır kimine göre yalnızca annedir işte.

1 yıla yakındır göremedim annemi.
yanına da gidemiyorum.
şu meret virüs bitse de gitsem.

sevgi-nefret ilişkisidir.nesil farkı ve dünya görüşü yüzünden nefret ederken aynı zamanda gözündeki sevgiyi görürsünüz.psikolojiyi ağır etkileyen hayatın içine eden bir ilişkidir.

(bkz: mezar çicekleir)

baba ile olan bağdan daha güçlüdür.

şimdilerde bir fatiha kadardır.

özel olandır. hayatta en iyi sır taşıyan, size her zaman kol kanat geren, yoklugunda merak eden kişidir anne. sevgisi hiç bitmeyendir anne. bizde zaman zaman tartıştık ama annemsiz asla diyenlerdenim.

daha çok ben onun annesi gibiyim. kendisi adeta her kadının anne olmaması gerektiğinin kanıtı. ama olsun en azından sayesinde nasıl anne olunmaz onu öğrendim ilerde edindiğim tecrübelerle kendi çocuğuma çok iyi bir anne olacağıma inanıyorum.

kendi annemle olan ilişkime benzemesin diye kırk dereden su getirdiğim ilişki.
şeker gibi bir anneyim
kızım aynı annem gibi.
ben 14 yaşına iniyorum,o 50 yaşına çıkıyor,
kesişemiyoruz.
ya ben talihsizim ya da herkesin olduğu bir alan var ordan öteye gidilmiyor.

yeryüzünde ki cennettir. bir erkek olarak ilk sevgilimdir. kalbimin tek sahibidir. cefadır anne. fedakarlıktır. kısaca ayağının altı öpülesi kutsal varlıktır.

üstad neşet ertaş'ın da dediği gibi' ana haktır sen bu sırra erdin mi', öfkesinde, gülüşünde tanrı'yı barındırır. işte bu yüzden 'arkamda olduğunu bileyim yeter' dediğim ilişkidir.

her şeyimi anlatabildiğim tek insan. yargılamadan dinler ve en doğru yolu göstermeye çalışır. benimle ağlar benimle güler. en yakın sırdaşım, dostum, meleğim kısacası her şeyim.

siz hiç annesini 67 yıl aynı yerde gelmesini bekleyen bir insanı tanıdınız mi?
ben tanıdım, hikayesini dinledim; kendisi 10 yaşındayken annesi onu kiliseye bırakır, burda beni bekle , seni en kısa zamanda alacağım der ve iki kızını yanına alıp oğlunu rahip ve rahibelere emenet edip,suriye'nin halep kentine göçer kadın ( kocası ölmüş, 3 çocuk ile yapayalnız kalmış fakir bir kadın) akrabalarının yanına göçmüş.
ama asla geri gelip "bahe"yi alamaz maddi imkansızlıklar dan , bahe kilisenin demirbaşı olmuş , temizlik, bahçıvanlık yaparak kiliseye hizmet ederek gözleri hep kapıda annesinin gelmesini tam 67 yıl bekleyerek geçirir, son zamanlarda gözleri görmez olmuş, bahe bin hikayesini duyan belgesel yapımcısı suriye'ye zar zor gidip ordaki süryaniler den yardım alarak bahe nin ailesini bulmuş , annesi oğlunun hasreti ile ölmüş, ablası sini getirememiş ler iç savaştan dolayı.
dönmüş gelmişler bahe nin yanına anlatmışlar gittiklerini ablasını gördüklerini.
ama bahe kırgın küçük bir çocuk gibi annesinin,ablalarinin,adlarını duyduğunda hiç konuşmamış, sırtını dönmüş.
bahe 8 yıl önce annesini oturup yolunu gözledi'ği sandalyede öldü.
anne ve evlat lütfen annenizin kıymetini bilin, insanın sadece bir tane annesi olur.

kıyamet kopacağı zaman dünyada hiç, iyi bir insanın kalmayacağını söylemişlerdi küçükken. ben de "ohhh, annem yaşadığı sürece kopmayacak o zaman." diyerek rahatlamıştım. küçücüktüm ama onun içindeki iyiliğin farkındaydım. hala da öyle düşünürüm. kötülük istemez benim annem, merhametlidir. herkes mutlu olsun ister.
bizi yetiştirirken de hep adil olmaya çalışmıştır iki evladı arasında. ne biliyorsa ne kadar öğrendiyse öğretmiş, hep gururla arkamızda olmuştur. tabii ki bizim de küçük sürtüşmelerimiz oldu ergenlikle gelen ama ailem benim dağım, en çok da annem. büyüdükçe kıymetini daha da çok anlıyorum.
eşim askere gittiğinde tatil olduğu için ailemin yanındaydım. acemilik dönemi bitince askerliğinin kalanını bir dağ karakolunda, terörün de yoğun olduğu bir yerde yapacağını öğrendiğim an çok korkmuştum ve yalnız kalmak istediğimi söyleyip odama kapanmıştım. kara kara düşünürken sessizce girdi içeri. bir an birbirimize baktık. benden önce, gözlerinden süzülen yaşları gördüm. hiç konuşmadı. sessizce aktı gözyaşlarımız. içimi çeke çeke sarıldım, kollarında uyudum. kaç yaşına gelirsem geleyim, ne kadar güçlü olursam olayım, o benim her şeyim.

farklı şehirlerde olduğumuz ve uzun süre görüşemediğimiz için her görüntülü konuşma ya da bir araya gelme durumunda şu şekilde bir ilişkimiz oluyor. yaklaşık 3 saat sonra farklı odalardaki yerimizi alıyoruz.*

bebklikten itibaren anneyle kurulan ilişki, kişinin ilerleyen yaşlarındaki yaşamına dair birçok değişkeni belirler. örneğin çocuk annesi hatta babasıyla olan ilişkisine bağlı olarak bağlanma stili geliştirir ve öğrendiği bu bağlanma stili kişinin ileride yaşayacağı tüm ilişkilerine sirayet eder. kişinin ilk öğretmeni annedir. anneden iyi veya kötü bir şeyler öğreniriz ve bu bizim yaşamımız boyunca kolayca peşimizi bırakmayacak bir genellemeye dönüşür. elbette fizyolojik ihtiyaçların karşılanması için de anneyle ilişki çok önemlidir. ama anne olmak, çocuğunun karnını doyurmaktan öte onun ruhuna güzelce dokunmayı gerekli kılar. her isteyenin anne olması ama bu bilince sahip olmayanların anne olmaması dileğiyle...