anneyle olan ilişki

annemi severim ama ev işlerini yaparken aşırı gergin ve fevri maalesef yanına yaklaşmaya korkuyorum

annemle arkadaş gibiyizdir. yeri gelir makara kukaramızı da yaparız, yeri gelir çok ciddi konular da konuşuruz, yeri gelir tartışmaların içinde buluruz kendimizi. bunlara rağmen birbirimize olan saygımızdan asla ödün vermeyiz. birbirimizi anlamaya çalışırız. kuşak farkından dolayı hak vermek için çabalarız. iyi olmak önceden bizim görevimizdi şimdi gerçekten de istediğimiz için birbirimize iyiyiz. çünkü ne benim annemden ne de annemin benden başka kimsesi yok.

tartışmasız en sevdiğim insandır kendisi.

ikimizde konuşmayı sevmez, sıkılırız.
sarılmayı sevmeyiz, uzaktan severiz birbirimizi.
ikimizinde dili sivridir.
biz pek anlaşamayız. çünkü ona benziyorum.
bildiğim tek şey mükemmel bir kalbi olduğu ve onun gibi asla olamayacağım gerçeği...

annemin en iyi arkadaşı ve sırdaşı gibiyim. o da benim öğretmenim gibi. her şey, herkes hakkında ne düşündüğünü söyler, geçmişteki acılarını paylaşır, üzüntülerini dillendirir hatta bazen tavsiye ister. ben içimi çok fazla açmasam da o hep şeffaftır. onunla konuşmak da onu dışarıdan izlemek de çok şey öğretir; ondan en çok ve en iyi öğrendiğim şey ise affetmek.

t: birçok arkadaşlık ilişkisinden sağlamdır ve kem göze, nazara çok açıktır.

beni en çok seven ve en çok üzen insan. toksikliğin çok ötesinde bir ilişkimiz var, bu da böyle bir itiraf olarak dursun burada.

beni asla bırakmayan tek kişi.
her defasında dönüp arkama baktığımda beni bekleyen tek kişi. zamanında çok üzdüğüm kişi.
dünya bir ya a o, bir yana.
iyi ki var.

sık sık rol değiştiğimiz bir ilişki.
ana gibi yar olmaz lafı gerçek.benimki en nazlı yar olabilir.

ankara'dayken her ay en az bir kere mezarını ziyaret edip çiçeklerini temizlemek.
daha öncesi haftada en az bir gün akşamları iş çıkışı yanına gitmek.

benim için bir anneden çok, bir abla ya da en yakın arkadaşım gibiydi. beni en çok seven, bu hayatta bana en çok güvenen ve inanan kişiydi annem. benim bunları hissetmemde annemle geçirdiğim vakitlerin önemi çok büyük. bunu zaman geçtikçe daha iyi kavrıyorum.

en güzel zamanlarımda hep yanımda olması, hatırladığım her güzel anılarımda yüzünün gözümün önüne gelmesi ve en kötü günlerimde aradığım tek insan olması aramızdaki ilişki bağının ne kadar yakın olduğunu bana gösteriyor. zamanla daha iyi anlıyorum benim için yaptığı fedakarlıkları.

annemle geçirdiğim vakitleri babamla geçirseydim tam tersi olabilir miydi? bilemiyorum. gerçi babamla ilişkim böyleydi #1969103

annemin benim için bir dost, anneden çok bir arkadaş olması annemin genç ruhlu bir insan olmasından kaynaklanıyor. anlamadan, dinlemeden bana kızmazdı. jenerasyon kelimesi annemin lügatında yoktu.

annemle olan inanılmaz bağım ve geçirdiğim o güzel vakitlerin hesabını bu sıralar özlem olarak geri ödüyorum. insan özleyince geri kalan duyguların bir anlamı kalmıyor.

bana göre küçüklükten gelen ergenlikte sekteye uğrayan ergenlik döneminden sonra güçlenerek devam eden ilişki. her şeyin en iyisi olmasını istediğini büyüyünce anlıyorsun. analar iyiki var.

şu dünyada uğruna her şeyimi saniyede feda edebileceğim tek kişi. onsuz yaşayamazdım sanırım. bence dünyada ki en güzel kadın o ve hiç hak etmediği şeyler yaşamak zorunda bırakıldı. ona tüm sevgimi vermeye çalışıyorum eminim hissediyordur. bana öyle güzel sarılır ki böyle kalbinin atışını hissederim. annem demeye aynı şekilde onun da bana kuzum demesine bayılırım ve bıraksalar onun hakkında sayfalar yazarım. eğer bir hayat daha yaşayacaksam yine onun kuzusu olarak yaşamak istiyorum...

çok değer versiğin ama örnek almadığın kişidir. ne kadar sevip saygı duysan da ona dönüşmek istemezsin.

her gece eve ibrahim tatlıses' hülya şarkısıyla, sukulentlerle, güllerle, dürümlerle geliyorum.

yine de annemin yakışıklı oğlu olamadım. lan benden daha yakışıklı kim ya? milletin anası maymun çocuğunu kıvanç yapar, bizimki de bizi beğenmiyor, ah yazık etmişim kendime.

ya kardeşim vazgeç ya.
yatmıyor musun artık derken, çiçek aldığımı gösterdim "ayymm ne ka güce" yat yat saat kaç! dedi.

ya vazgeç ya.

tüm yaptıkları için benden özür dilemesini beklesem de aksine bu olgunlukta olmadığını ve olamayacağını bildiğim için onu kendi içimde her seferinde bağışlıyor ve sadece allah rızası için onunla bir arada duruyorum/durabiliyorum, zirâ neticede "annem" olarak geçiyor.

benimkisi de şey, anneyle olmayan ilişki

annemle aynı cümlede geçemediğim için bilmediğim durumdur.

aradı ve diyor ki bugün erken gel. kardeşim benim sorunum erken veya geç gelmem değil, ben uyumuyorum farkında mısın? oğlun uyumuyor. sen neyin derdindesin yahu?

gelecekte kısmen ona benzemenin ağırlığını bildiğin halde zorlanan bir ilişki. ne yaparsan yap vazgeçmek özellikle de o annenin kız çocuğu olarak konumlanmışsan çok zor. çünkü kısmen aynı acıları çekebiliyorsunuz onun yaşadıklarını anlamaya çalışıyorsun. bu baskı çok ağır. sanırım anne bir kız çocuğu için en büyük sınav.

parçalı bulutluyum ama hala umutluyum

bazen didiştiğimiz, bazen birlikte gülüştüğümüz ilişki türüdür. annem gülmeyi çok seven biri değildir, bir tek benim hareketlerime gülmekten yerlere yatıyor nedense, artık ne derece şebeklik yapıyorsam. arada sıra birbirimizi yediğimiz de oluyor ama her şeyiyle çok güzeldir.