asansör sessizliği

kısıtlı alan nedeniyle sosyal alanda kalması gereken insanların kişisel alana girmesiyle meydana gelen psikolojik gerilimden kaynaklı sus pus halleri

vakti zamanında hiç tanımadığım ve sırf susuyorum diye dayak yediğim için başkası ile asansöre bindiğimde yüreğim bin beş yüz atıyor.

durumu olan okuyabilir #647791.

anneannemin binasında isem oluşan bu sessizlik 'kimin çocuğusun' sen ile bozuluyor. neyseki asansörü hızlı yapmışlar.

gerginlik sebebidir. tanımıyorsan yanindakinden huylanma, tanıyorsan kendisinden ani bir uzaklaşma durumudur. geçmeyen saniyelerdir.

her an gülme gelebilecek ortamdır.

bunun bir de umumi helâda pisuvar sessizliği boyutu vardır. çok fena...

asansör sekssizliği kadar insanı sinir eden durum. *

sesizliği bozan kişilerin dik dik bakılarak yok edildiği sessizliğin en derin hallerinden biri...

anladığım kadarıyla bir anlatım bozukluğunun neden olduğu üzücü durumdur. yıllar önce jose saramago’nun lizbon kuşatmasının tarihi diye bir kitabını okumuştum ve bu kitapta yapılan bir yazım yanlışı yüzünden tarihin alt üst olması anlatılıyordu. elimdeki verilere göre asansör sessizliğinin nedeni de benzer bir dikkatsizlik olabilir.

asansörler tabiatları itibariyle yalnızdır aslında, herkes uykuya gömüldüğünde onlar da yalnızlıkları ile yüzleşirler, bu da en doğal haklarıdır. içlerinde besledikleri aynanın varoluş amacı da bu yüzleşmeyi sağlamaktır.

ancak gün silkelenip kendine geldiğinde asansörler de canlanırlar, yalnızlıklarını ve sessizliklerini alarm düğmesinin altına saklayıp toplumsal döngünün içinde kendilerine biçilen görevi üstlenmeye başlarlar.

benim gördüğüm bu talihsiz asansör hariç, zira böğrüne yapıştırılmış olan talimatnamede bir hata yapılmış ve gün boyu, gece boyu, ömür boyu yalnızlığa ve akabinde sessizliğe mahkum edilmiştir. asansörler yalnız bırakılmamalıdır. sessizlik onların kaderi değildir.

yüzünüzde joker gülümsemesi belirmesine yol açabilir. bir çeşit mimiklerle sessizliğe renk katma çabası da denebilir.

mezarlıktakiyle kapışır.

gerçek dünyadaki tüm gürültülerden arınmış ortamlardan, en sık kullanılanıdır.

otobüs, metrobüs, minibüs vb. toplu taşımaya binmeden hemen önce, baş ve işaret parmakları arasında tutarak, avucunun içine sakladığı sigaradan son derin nefesi alır. ilk basamağa adımını attıktan sonra vücudunda en son başı otobüse binen tipler vardır. sanki bu hareketi görünmezdir, toplu taşıma aracına bindiğinde cennetten çıkmışçasına kokar.

asansörler de böyle. ellerinde, kahve zincirlerinden aldıkları plastik - kağıt karışımlı bardaklarla yürürken attıkları yüksek kahkahalar, sinsi dedikodular asansöre adım atar atmaz kesilir. derin bir huşu ile herkes ineceği katı beklerken; “şu anda boş durmamalıyım, bir şeylerle ilgilenmeliyim” şartlanmasıyla dolar iliklere kadar. yapay “iyi günler” / “iyi çalışmalar” masallarıyla yepyeni dedikodulara yelkenler açılır.

bu değildir...

ölüm sessizliğini andırabilir. tabi asansörün içinde sizden başka kimsenin olmaması takdirinde
(son asansöre binişim 5 dakika önce)

asansörde konuşunca ne oluyor çok merak ediyorum. sanki hakkında kanun var gibi ne zaman asansöre binsem içeride kütüphanelerle yarışan bir sessizlik hakim.

ımdb gerilim filmleri kategorisinde sekiz üstü puanı var bu sessiz filmin.

gerginliği azaltmak için telefonla oynamak, cebinde bir şey arama denemeleri, sağa sola devinimler denenir genelde.

asansör gerginliği desek daha iyi olur. asansöre binen herkes birbirinin yaşam alanını ihlal ettiği için(asansördeki darlıktan dolayı) herkes gergin ve en ufak bir şeyde bir atak yapacakmış gibi duruyorlar ve genelde sabit bir yere bakıp bir an önce asansör yolculuğunu bitmesini ister.

asansöre binince sanki başka bir aleme ışınlanacagim

daha da kötüsü çinden ithal edilen asansörlerde çince boktan şarkılar çalması. denk geldim buna. zaten asansör fobim var.